Caroline is onze Nationale theemuts. Een hele grote! Er heeft zich de afgelopen jaren een diepe gewortelde afkeer jegens deze heks ontwikkeld. Heel diep. Caroline Tensen verpest mijn zondagavond. Ze presenteert (op tv) dan een heel erg fout spelletje. Met randdebielen als deelnemers. Kijk dan niet zal je zeggen. En daar heb je gelijk in. Maar zelfs dan nog. Kan je nagaan. Caroline Tensen is het type van: ?ijk mij 's een lekker jong ding zijn... met dan zo'n huppeltje d'r bij....kijk mij 's hip zijn..... ik ben nog niet oud..... 'Dat ben je wel!' Je bent een afgelebberd oud wijf. Een theemuts.

Heb ik toch mooi op subtiele wijze mijn gevoelens jegens deze heks kenbaar gemaakt. Wat heeft Caroliene Tensen met Pakistan te maken. Blijf lezen. Heb vertrouwen. Komt goed.

Vanochtend vroeg op pad. De mensen in deze streek zijn zonder uitzondering erg vriendelijk. De Grand Trunck Road is vreselijk druk. Ik moet op dit vroege uur al goed op mijn kwievieven zijn. Na 10 km sla ik rechtsaf, de Karakoram Highway op.

Waarom de weg 'highway' wordt genoemd is mij een raadsel. Het is slechts een smalle weg. Het kronkelt, twaalfhonderd kilometer lang via de ruim 4700 meter (hatzikidee!) hoge Khunjerabpas naar Kashgar in China. Daar loopt de weg dood. In China. Voor mij dan. Ik heb nl geen Chinees visum en zal dan terug reizen.

Honderden bouwvakkers (Pakistani en Chinezen) kwamen om het leven bij de aanleg van de weg. Acht miljoen kilo dynamiet was er voor nodig om de asfaltweg door de bergen aan de leggen. Ik hoop maar dat ook echt alle acht miljoen kilo tot ontploffing is gebracht en dat er niet nog een kilootje of wat op mij zit te wachten. In 1986 is de weg officieel geopend. Aardbevingen, landverschuivingen en sneeuwval zorgen er voor dat de weg dagelijks onderhoud nodig heeft. Vanaf Abbotabad gaat de weg echt klimmen. Maar dat is nog 80 km fietsen. Dan wordt het echt leuk!

De weg wordt meteen een stuk rustiger. En groener. En dat is behoorlijk fijn. Het maakt het fietsen plezieriger. Meer genieten. Het is een graadje of 32. De dag begon bewolkt maar het is gaandeweg zonnig en warm geworden. Ik moet me insmeren. Ik probeer vandaag ............... te bereiken. Dat moet lukken want het is maar 45 km fietsen. Ik zit nl. nog steeds in de doe-het-maar-rustig-aan-jongen-modus. En dat bevalt best. Mijn maag moet zich nog steeds herstellen en dat herstellen valt nog niet mee. Er komen nl elke dag weer vreemde smaakjes en kruidige etenswaren bij. Daar moet ie aan wennen. Hij draait overuren.

Even na 15.00 uur kom ik in het stadje aan. Ik fiets er door, maar een hotel is niet te vinden. Uiteindelijk vraag ik er naar en binnen 10 minuten sta ik voor het AFAQ Hotel. Een arrogante en afgeleide (heeeele fijne combinatie) eigenaar staat me te woord. Hij heeft drie soorten kamers: een met een bed, wc en een bad voor 750 roepie. Een met een bed, wc en een bad voor 900 roepie , en een

met een bed, wc een bad voor 1500 roepie. De kamers zijn overigens precies hetzelfde alleen in het eerste geval mag je geen gebruik maken van het bad en de wc. In het tweede geval niet van de wc of het bad. In het laatste geval mag je van alles gebruik maken. Ik vraag me af hoe ie dat gaat controleren. Ik kies (zoals zo vaak in dit soort kwesties) de gulden middenweg en kies de optie voor 750 roepie. De kamer(s) zijn trouwens verschrikkelijk. Echt heel smerig. Ik kan wat hebben, maar hier wordt een grens overschreden. Ook voor mij. Echter, het is het enige hotel in the area en dan geldt 'iets van monopolie' en 'iets van positie'. Ik neem 'm met meer dan gezonde tegenzin. Ik zal mijn lakenzak (bedankt voor de tip, Walter!) en eigen kussen moeten gebruiken.

Bij het naar binnendragen van mijn fiets (die gaat nl altijd mee de kamer op) loop ik door een haag van mensen. Even denk ik dat de haag speciaal voor mij staat opgesteld, maar er blijkt sprake te zijn van een bruiloft. Bij het naar binnendragen van de fiets en de bagage word ik geholpen door de wachtende bruiloftgasten. Het werd een vrolijke boel en ik word uitgenodigd om het feest bij te wonen.

Na een snelle douche sluit ik bij het gezelschap aan. Er is een enorme hoeveelheid eten en eet de lekkerste dingen. Echt heel lekker. En dan willen alle gasten met mij op de foto. Alle mobiele telefoons worden tevoorschijn gehaald en ik word zo'n honderd keer gefotografeerd. Het dreigt ietwat uit de hand te lopen. Ik krijg meer aandacht dan de bruidegom (de bruid en alle andere vrouwen zaten afgezonderd in een andere ruimte, dus dames geen idee hoe de jurk er uit zag, en heren geen idee of het een lekker di.....aantrekkelijke vrouw was, met een fijn karakter).

Zo tactvol als mogelijk neem ik vervroegd afscheid en vertrek.

Gisteren ergens onderweg zag ik een paard en een kar. Ze hoorden bij elkaar. Man op de bok en een echt onwaarschijnlijk mooie vrouw zat gehurkd op de kar. Beetje mee te hobbelen. Mijn blik bleef even steken: wat een ongelofelijk prachtig gezicht had deze vrouw. En zomaar kwam bij mij het volgende idee op. Als we deze vrouw nu van de paardenkar plukken, naar Nederland halen, en goed Nederlands leren (ze hoeft in principe alleen maar losse woordjes of zinnen te kennen, en wat presentatietechnieken te leren, ik wil me daar geheel met een enorm belang voor inzetten). Dan laten we deze vrouw op zondagavond 1 tegen 100 presenteren en pleuren we Caroline Tensen op de paardenkar. Is mijn zondagavond weer goed. Wie stemt ook voor?

Morgen naar Abottabad.