Een heerlijke hete Chickencornsoep zit net achter alle vier mijn kiezen. En straks komt de Chicken Bayrani (gele rijst met twee stukken zeeeeeer heeeeeete kip). In kipgerechten zijn ze erg goed. Naast kip staan rund, schaap en geit op het menu. Soepen ook. Dal (linzen) worden er veel gegeten. En ongerezen brood (nan en chapati), Ook curry’s zijn populair. En ijs, dat niet altijd op de kaart staat. Het is allemaal erg jammie en goed binnen te houwe.

Ik heb zojuist besloten dat ik op mijn verjaardag een Pakistaans kookboek wil vragen.

(Tip: noteer maar vast, dan hoef je rond 21 januari niet meer zo na te denken, wel even met elkaar afstemmen, vijf dezelfde boeken is misschien ook wel weer wat veel van het goede, o ja, wel een (1) met plaatjes en nummertjes. Plaatjes om te zien wat het worden moet. Nummertjes: bij 1. dit doen, bij 2 dat doen, ben nl gek op nummertjes, zonder nummertjes raak ik de draad kwijt)

Op de menukaart staan altijd de prijzen genoemd voor vier personen. Mensen (uitsluitend mannen) komen ook vaak gevieren eten. Een alleeneter zoals ik kan de prijs op de menukaart door vieren delen.

Van alle dieren in Pakistan kijken de kippen het meest ongelukkig (koeien dingen ook mee om de hoofdprijs, roepen ook nog boe, kunnen ze op zichzelf niet veel aan doen, maar het werkt niet in hun voordeel, maar goed: kippen winnen hier). En eerlijk gezegd kan ik ze niet helemaal ongelijk geven. Als ik kip in Pakistan was zou ik hetzelfde kijken.

Ze worden in kleine kooien te koop aangeboden. Gewoon langs de weg. Mensen die een lekker stukje kip willen kopen, wijzen er een (1) aan. Deze kip is dan de klos. Hij wordt uit het hokje gehaald. Er wordt nogal hardhandig een voet boven op het dier gezet. En de keel wordt doorgesneden. Tijdens het naspartelen worden de beide vleugels en de poten er met een bijl afgeslagen. Soms wordt de kip (althans wat er nog van over is) nog druipend van het bloed dan door de koper meegenomen. Maar vaker wordt het dier ook nog van de veren ontdaan en wordt de filet er uit gehaald.

81130289

Ik fietste vandaag (en de komende dagen) in de Kaghan Valley. Hoe wonderschoon wil je het hebben. Prachtige bergen, snelstromende rivier, slingerende passen, diepe valleien, het ene bergdorpje nog mooier dan het andere en bijna geen verkeer. Het is er allemaal. Het is bewolkt. Het spettert wat en de temperatuur schommelt tussen 17 en 21 graden. Een heel verschil met de voorgaande dagen. Ik merk dat ik 'hoger' kom. En niet alleen omdat het kouder wordt.

Het fietsen gaat nl maar langzaam vooruit. Ik trap me helemaal het schompens tegen-al-die-elkaar-opvolgende-bergpassen. Heb de ene net gehad, begint de volgende weer. Het je de volgende gehad, begint de ene weer. Er valt geen afspraak mee te maken. Ik ben natuurlijk ook helemaal fout bezig. Ik fiets nl de verkeerde kant op. D.w.z. niet een (1) kant is de verkeerde. Natuurlijk niet. In principe zijn alle kanten goed. Anders zou er ook geen weg zijn aangelegd. Je gaat geen wegen aanleggen die de verkeerde kant opgaan. Ook in Pakistan niet.

Maar voor mij is het toch wel wat verkeerd. Ik fiets nl naar omhoog. 5000 meter. Ik had beter andersom kunnen fietsen. Van 5000m naar 1200m. En door dit gegeven kom ik een beetje in de problemen. Geldproblemen. Ik had gehoopt met het geld dat ik had gepind, in de laatste stad, het te kunnen 'uitzingen' tot Gilgit (400 km verder, daar is de eerstvolgende geldautomaat). Maar dat gaat bij lange na niet lukken. Ik denk nog zeker een week nodig te hebben om in Gilgit te geraken. De bodem van mijn portomonnee is dan allang in zicht. En op die bodem zijn geen Roepies te vinden. Hoera een probleem! Moet nog wel even bedenken hoe dit op te lossen.

Vanochtend voelde ik me een filmster. De TV-crew hield woord en heeft mij gefilmd. Al fietsend. Ook werd er al fietsend een interview afgenomen waarin ik o.a. werd gevraagd de geologische verschillen te benoemen tussen Pakistan en Holland. En ik maar denken dat het vakantie is...........Ze zeggen dat ze delen van het interview willen gebruiken in de docu. We will See!

Aan het einde van de middag word ik staande gehouden door een Westers uitziende man. Het blijkt een Pakistaanse Australier te zijn. Binnen 1 minuut hebben we een leuk gesprek. Hij (en zijn familie) hadden de Internationale mountainbike-wedstrijden bijgewoond in Kaghan (16-18 september). Ze waren op de terugweg maar kregen een lekke band (heel veel mensen in Pakistan staan langs de weg hun band te verwisselen).

Tijdens het bandverwisselen krijg ik ook zijn Westerse vrouw en hun 16-jarige dochter te spreken. Gezellige, interessante lui. Ik ben uitgenodigd om op de terugweg langs te komen in Islamabad. Heb niets beloofd maar overweeg het wel.

Na slechts 35 km superzware arbeid (ben behoorlijk versleten) ben ik ergens tussen Kawai en Sinhu in het Fairy Hotel aangekomen. Het is fris. Dat geldt zeker voor de temperatuur en in iets mindere mate voor het hotel. Het is einde seizoen. Ik ben de enige gast.

Op naar morgen! Wordt vast opnieuw een prachtigmooie dag.

'een trage reiziger ziet meer van de wereld'