Op zichzelf is dat geen buitengewone prestatie. In het land wonen 180 miljoen mensen. En daarmee is Pakistan is het op zes na dichtbevolkte land. Ter Wereld.

(bevolkingsgroei: in 1961: 42,9 miljoen. In 2006: 161,2 miljoen en de prognose voor 2050 is: 304,7!!!).

Pakistanen die van een lang en gelukkig leven houden hebben wel wat pech. Ze leven nl. relatief kort. Mannen worden gemiddeld: 64 jaar, vrouwen 64,3 jaar. Pakistan is een jong volk. Meer dan de helft van de bevolking is onder de 25 jaar.

Van die 180 miljoen mensen maken naar schatting circa 20 miljoen Afghaanse vluchtelingen deel uit. Naar schatting, want niemand houd precies de tel bij...

Veel Afghanen ontvluchtten het oorlogsgeweld in hun land en komen terecht in vluchtelingenkampen of kamperen gewoon langs de weg (zoals ik al te vaak heb gezien hebben leven ze in tenten van de UNHCR en UNICEF). Beboste hellingen worden door de Afghanen volledig kaalgekapt. Veel van het hout wordt simpelweg verstookt in vuurtjes. De aanhoudende moessonregens leiden steeds vaker tot verwoestende modderstromen, doordat de berghellingen het water niet meer vasthouden. Het water komt in de rivieren terecht, en die treden regelmatig uit hun oevers. Met bijvoorbeeld de watersnood van 2010, met 10 mijoen doden tot gevolg. Ene bak ellende.

Kortom, in Pakistan voel je je dus niet snel alleen. En tegen iemand aanlopen gaat in dit land vrij gemakkelijk. Maar de man tegen wie ik gisteren aanliep was leraar. Wiskunde. En ik had de vrijheidom te vragen of ik een kijkje op zijn school mocht nemen. Dat mocht.

Na een hele zoektocht vond ik de school. Een man met een groot geweer ontving mij. Daarna nog iemand, daarna nog iemand en daarna nog iemand. Daarna schreef iemand een briefje en moest ik meelopen naar de principal (dit schijvensysteem is kenmerkend en heel normaal voor Pakistan. Iedereen heeft een rol, wacht daar de hele dag op en als het moment daar is vervult hij zijn rol.

Uiteindelijk viel ik met mijn hele hebben en houwe midden in de personeelsvergadering. Ik wil mijn tegenaanloper van gisteren enthousiast begroeten, maar dat is dus niet de bedoeling. Eerst de principal begroeten. Die steekt een welkomsspeech af van 10 minuten. Daarna krijg ik een krant. Die mag ik gaan lezen. Want de vergadering moet nog worden afgemaakt. Ik doe alsof ik lees. Ik luister. De personeelsleden (allen mannen) zitten ZEER gedwee (dat is de beste omschrijving), beentjes strak naast elkaar, vouw in de broek, voeten naast elkaar op de grond, te luisteren naar de principal. Het is eenrichtingsverkeer. Op het eind is er iets van een dialoog. Maar ik geloof dat het wel duidelijk is wie de lijnen hier uitzet.

Gek genoeg is mijn tegenaanloper niet eens zo verheugd om mij te zien. en dat is op zijn zachtst gezegd wat ....eh...genant. Hij plaatst mij nogal nadrukkelijk, na de vergadering, in de personeelskamer, en daar mag ik wachten. 40 minuten. Dat was nou niet de bedoeling. Gelukkig is de redding nabij. Een collega met twee tussenuren spreekt goed Engels en er onspint zich een fantastisch gesprek over het onderwijssysteem in Pakistan en dat van Nederland. We praatten 1,5 uur ononderbroken.

Er blijken in Pakistan zgn spookscholen te bestaan. Scholen die alleen administratief bestaan. Dus op papier. Een gebouw. Personeelsleden. Leerlingen. Maar die bestaan dus gewoon niet. De corrupte overheidsmensen krijgen wel geld van de centrale overheid. Om het gebouw te bekostigen en de persooneelsleden uit te betalen. Maar niets hoor. Ze strijken dat geld gewoon op. Schijnt op zeer uitgebreide schaal plaats te vinden.

Dan mag ik de klassen zien. Ik word rondgeleid tijdens de lessen.

De leerlingen hebben allen schooluniformen aan (ik geloof dat dit onderwerp momenteel in ons land nogal prominent op de kaart is gezet door die fantastische PVV, nee heel goed om daar je energie in te stoppen, het land heeft verder geen (onderwijs)problemen, ga door Geert W.! Goed bezig jonge). Sorry. Persoonlijke frustratie. Moest even.

Alle leerlingen gaan uit zichzelf en gelijktijdig staan als ik binnenkom. En ik word collectief welkom geheten. De lokalen zijn klein. Eenvoudig. Meisjes zitten rechts. Jongens links. In de hoogste klassen mag ik vertellen over mijn reis. En de kinderen mogen vragen stellen. Hoe denkt u over Pakistan? Hoe denkt u over ons Pakistanen? De mensen zijn zich zo bewust van hun imago......

ik vertel natuurlijk dat Pakistan beautiful is en dat alle Pakistanen very friendly en peacefull people zijn, maar dat ik dat van hen natuurlijk nog niet weet. En dat ik dat hun leraar nu 's even zal vragen (ze moeten erg lachen). De leraar kan natuurlijk geen kant uit en bevestigd dat het hele lieve kinderen zijn.

Wel maak ik van de gelegenheid gebruik om ze te vertellen dat als er een fietser langskomt dat die dan niet noodzakelijkerwijs meteen met stenen bekoggeld moet worden. Iets met 'baan', 'breken' en 'werk'. Tja, je moet tenslotte ergens beginnen.........

O ja, we waren ze een tijdje kwijt. Maar ze zijn er weer. Miltairen in het straatbeeld. In Gilgit. Gedoe en spanning met Soennieten is de reden. Hij schijnt dat die hommeles willen schoppen. En de militairen staan er om te voorkomen dat het hommels wordt. In elk geval zijn de rollen duidelijk voor beide partijen. Hoeven ze daar in elk geval geen ruzie over te maken. Er zijn de gebruikelijke controles en roadblocks. Maar toch heerst er geen beklemmende spanning, zoals in Quetta.

Morgen ga ik zuidwaarts. De internetloze bergen weer in. Dus waarschijnlijk gaat het weer een tijdje duren voordat jullie weer van me horen.

Don't wurrie!