De avonden begonnen wat te korten. Schemeren. Na afloop van de training kwam een zekere WvdL (het is niet sympathiek om de naam van Wim van der Ley voluit te noemen, daar zit ie misschien helemaal niet op te wachten,vandaar de afkorting).

WvdL overhandigde op deze avond GP een klein wit pakketje. Een soort tasje. In ruil daarvoor kreeg WvdL wat geld toegestopt. Maar omdat WvdL meer geld wilde moest GP naar zijn auto om het tekort aan te vullen. Daardoor duurde het tafreeltje net iets langer dan de bedoeling was. Een schimmig schouwspel. Flevo Delta leden die deze transactie op afstand hebben waargenomen keken daarna nooit meer op dezelfde wijze naar de prestaties van WvdL en GP. Wantrouwen. Zijn er stimulerende middelen in het spel? Welk prestatieverhogend middel werd hier uitgewisseld? Wat is er voor betaald? Kan ik ook meedoen? Kortom, ene mysterieuze bedoeling.

Ik ben het gemakshalve de dompelaardeal gaan noemen.

Vandaag heb ik het rustig aan gedaan. Althans qua afstand. Gedurende 20 kilometer klom de weg met een stijgingspercentage van 4%. In Nederland heet dat al snel een flinke heuvel. Ik ben in Abbottabad. De stad waar ik precies twee weken geleden ook was. Ik moet even bijkomen van de verschrikkelijke zware dag van gisteren. De benen willen nog maar moeilijk vooruit. Rust dus!

Gerda vroeg mij per e-mail hoe mijn dagritme er uit ziet. Het is geen woest aantrekkelijk verhaal. Maar eh........komtie!

Als ik opsta neem ik eerst een dubbele wisk.......neeh...... lust ik niet. Die alcoholmeuk. Daarbij ligt dit land echt droog. Geen druppel alchol verkrijgbaar. Voor mij helemaal geen probleem. Ik drink niet. Maar Pakistanen, vooral jonge, zijn er nog wel 's op zoek naar heb ik gemerkt.

's Ochtends probeer ik een ontbijt bij elkaar te scharrelen. In het meest gunstige gaval bestaat dat uit Chai (mierzoete thee met melk, koffie kun je hier vergeten, no problem for me, drink ik ook niet). Twee geroosterde broodjes en twee gebakken eieren. Of gekookt. Minder soms lukt het om er wat jam bij te regelen. En nog minder soms moet ik het stellen met chips en cola.

Inmiddels heb ik zelf wel wat maatregelen genomen om wat gezonder door het leven te gaan. Ik ben in staat om zelf thee te maken. Ik heb via Bernadette (iemand met veel Pakistan fiets- en reiservaring), de tip gekregen om een dompelaar mee te nemen. Een dompelaar heeft aan de ene kant een stekker. Aan de andere zijde een verwarmingselement. En daar tussen, heel handig, een snoer. Een van de weinige winkels die nog zo'n ding verkopen is onze eigen Blokkert. Wim van der Ley, die ik ken via Flevo Delta, is bedrijfsleider van de Blokker in Emmeloord. En hij was zo ongelofelijk aardig om er een voor mij mee te nemen. Geweldig ding Wim!!

Met een dompelaar kun je dus o.a. een beker water koken. Daarnaast weet ik nu ook vaak een heerlijke yoghurt (nestle) te vinden. Die meng ik dan met cornflakes. Ik regel vaker een appel. En ik heb melkpoeder gekocht. Dan maak ik water warm, meng het met de melkpoeder en doe de cornflakes er door. Een heerlijk ontbijtje. Tekorten vul ik aan met vitaminepillen.

Daarna pak ik mijn tassen in. Is routine geworden. Knoop ze op de fiets. Smeer mijn zitvlak in. En ga op pad. Rond 16.00 uur ga ik op zoek na een slaapplek die ik meestal binnen een uur wel vind. Tot nu toe zijn dat altijd hotels of guesthouses geworden. De prijzen per nacht var. tussen 2,5 en 10 euro. Voor dat geld vind ik het net niet de moeite om mijn tent op te zetten. Komt bij dat het in Azie niet echt een geaccepteerd iets is: een tent opzetten. Het wordt geassocieerd met vluchtelingen. En je tent zo neerzetten dat niemand 'm ziet is onmogelijk in Pakistan. In Islamabad en Lahore liggen de tarieven van hotels aanmerkeljk hoger. Daar ga ik een camping zoeken.

Na aankomst douche ik me. Doe een (hand)was. Pleeg onderhoud aan mijn fiets. Maak elke avond de ketting schoon. Voorzie 'm van een drup olie. Loop alle bouten na. En eenmaal per week span ik de ketting. Daarna probeer ik wat avondeten te scoren. De Lonely Planet is daarbij een goede handleiding.

Dan begint het echt werk pas: het bijhouden van het weblog. Ik ben in het gelukkige bezit van een superklein laptopje met dito toetsenbord. Dat gegeven in combinatie met mijn grote vingers zou misschien tot wat tiepvouten kunnen leiden (u begrijpt, ik ben naarstig op zoek naar een alibi). Het ding kan 1 uur op een accu. En het dwingt me om 'het stukje' in een uur af te rammelen.

Vaak is het dan iets van 20.00 uur. Lees nog wat op mijn e-reader. Perfecte uitvinding. Luister nog wat naar muziek. Heel soms is er iets van TV (cricket, heel veel cricket). Bepaal de route voor de volgende dag. En ga meestal voor tienen naar bed.

En dat laatste lijkt me voor nu een prima idee!