Wanneer je als Westerling op een fiets door Pakistan reist ben je bezienswaardig. Very zelfs! Zeker wanneer je je fiets behangt meg wat tassen. Wat bidons. Een kilometerteller. Pomp. Externa accu. Kompasfietsbel. Iedereen en alles kijkt naar je. 'Echt iedereen Gerrit?' Ja, iedereen. 'Niet eh, wel 's een (1) iemand die misschien even denkt, ik kijk niet?'Nee! iedereen!

Wanneer ik een pauze neem staan er binnen een minuut tenminste twintig mensen om me heen. Overal. Altijd. Als ik in een winkel iets koop, wordt dat door een hele groep personen gadegeslagen. Starend. Stilzwijgend. Als ik bij een benzinestation stop om wat te kopen, worden de tankwerkzaamheden meteen gestaakt. Ik ben het nieuwe doel(wit). Waar ze vandaan komen. Geen idee. Waar ze de tijd vandaan halen. Wederom. Geen idee.

Hun blikken volgen mij. Ook als ik alleen maar met een rietje sap uit een pakje zuig. Very interesting. Of wanneer ik mijn bidons vul met flessenwater. Is ook very interesting. Of wanneer ik alleen maar zit. Te rusten. Very interesting. Of weg te dommelen. Very interesting.Of wanneer ik iets uit mijn fietstassen probeer te grissen. Erugh interesting.

In een aantal gevallen proberen de nieuwsgierigen (of mensen met een ruime belangstelling, maak uw keuze maar en druk op de juiste knop, maar wel binnen drie seconden anders gaag de beurt naar iemand anders) iets van een gesprek aan te knopen. Dat lukt maar zo af en toe. De meeste mensen hebben geen idee waar ik mee bezig ben. Soms vraagt iemand of dit mijn werk is. En of ik dit moet doen. En waarom in vredesnaam op een fiets? 'Je hebt toch ook auto's en/of brommers'.

En dat zijn nog maar de pauze's!!

Pakistanen vinden het geweldig dat een Westerling naar hun land komt. De 'welcome's' in Pakistan' op (een) 1 dag zijn niet te tellen. De vriendelijke gesprekken. De omhoog gestoken duimen. De glimlachende gezichten. De knipperende autolampen. En de talloze gesprekken die ik (moet) voeren wanneer ik fiets (dus dit is buiten de eerder genoemde pauze's om).

Aanvankelijk komen ze wat schuw naast mij rijden (meestal brommers of fietsers, maar ook auto's, (vaart minderen, raampje naar beneden). En dan beginnen de vragen: What's your name? Where you going? What's your country? Steeds worden dezelfde soort vragen gesteld. Is het een gesprek afgelopen. Dan begint vrijwel meteen een volgende. Met dezelfde vragen. Soms wel dertig, veertig, vijfitg keer op een dag. Soms word ik er wat recalcitrant van. Ik zeg dan dat in uit China kom. En op de vraag waar ik naar going toe ga antwoord ik dan: Biddinghuizen.

En daar is natuurlijk geen woord verkeerd aan. Ik maak alleen iets van een omweg. Maar uiteindelijk is Biddinghuizen toch mijn eindbestemming. Ik had ook het graf kunnen zeggen. Daar is natuurlijk ook geen woord aan gelogen. Maar dat is wellicht iets te zwartgallig.

Ze vinden het stoer en snappen ook wel dat je geen Pakistanhater (Amerikaan) bent. Dat je geinteresseerd bent in Pakistan. En in de Pakistanen. Waarom zou je anders naar hun land komen?

Meestal breng ik mijn rustpauzes en fietsdagen op deze wijze door. En echte rustpauzes zijn het daardoor vaak niet. Echter, ik raak er zo gaandeweg wel aan gewend. Aan al die aandacht. Die starende blikken. Ik wel. Maar ik weet niet of dat voor de de Nachtwacht en al die andere beroemde schilderijen ook geldt.

Veel mannelijke Pakistanen proberen het dagelijkse leven wat draagelijker te maken door 'snuf' te kauwen.

Snuf wordt gemaakt van de tabaksplant (Nicotiana tabacum). Dezelfde plant die de basisgrondstof levert voor het vervaardigen van sigaretten. Snuf heeft qua uiterlijk en structuur het meest weg van boetseerklei. Het wordt overal in kleine plastic zakjes (met een elastiekje erom) verkocht. Er worden kleine bolletjes van gerold. En die worden onder de tong gelegd en/of gekauwd.

Ik probeer mijn eigenste dagelijkse gang momenteel enigszins te verlichten door verantwoord te eten. De maag voelt beter. Maar ik ben er nog niet. Ik hoop dat ik morgen weer verder kan trekken.

Ik ben niet aan de 'snuf' maar aan de O.R.S. Wordt mij geadviseerd door mijn persoonlijke verpleegkundige met wie jullie nog geen kennis hebben gemaakt. Komt nog. Hoe dan ook, het is een smerig goedje. Een mengsel van zout en suiker geloof ik. En het zou goed voor me zijn. En daarom neem ik het. In een (1) keer dooslikken maar. Waarom zijn dingen die goed voor je zijn toch vaak zo smerig? Of waarom moeten goede dingen zo'n pijn doen?

Vroeger moest ik van mijn moeder elke dag een eetlepel 'levertraan' slikken. Een eetlepel he! Dus niet zo'n lullig theelepeltje. (moest jij dat ook?). Smerig!!!! 'Slik nu maar snel door, het is voor je eigen bestwil', zei ze dan. (vooral het laatste deel uit deze zin....grrr........was misschien nog erger dan de levertraan zelf, maar dit geheel terzijde....).

Als kind had ik regelmatig oorontsteking. Oorontsteking (dit voor wie het nooit ervaren heeft) is: HEL! Echt waar. Heb je een kind. En heeft hij/zij oorontsteking. Heel lief voor zijn. Tip! Ik had het echt heel vaak. Mijn moeder ging (goedbedoeld) op zoek naar alternatieve oplossingen. En ze had 's ergens gelezen dat een eetlepel schapenvet (per dag) dit soort ontstekingen zou doen verminderen. Je voelt 'm aankomen.......Ik houd niet van schapenvlees, maar eet het sindsdien uit principe. Dat zal ze leren die wollige m#@$#@**&ckers.

Of iets anders: ik snap best dat 'de tandarts' op zichzelf een goede uitvinding is teneinde het voorbestaan van een gezond en fris gebit te garanderen. Tuurlijk! Ik ambieer het vak niet. Maar het is goed dat er mensen zijn die zich voor deze goede zaak geheel vrijwillig opofferen.

Maar waarom moet die klote boor dat door merg en been gaande snerpende geluid maken? Why?En waarom moet ik dat geluid in de wachtkamer al horen. Wie heeft dat bedacht? Wie is daar verantwoordelijk voor? Opsporen. Drie maal daags een nekschot!!!! (Gerda, als je dit uitprint voor je ouders, hier graag even iets van een 'doorstreepstift' gebruiken, wel zo'n een (1) waar je de tekst niet doorheen kunt lezen, beetje kwaliteit, ik heb weinig zin om mijn zorgvuldig opgebouwde imago in een keer naar de Filistijnen te helpen, dank, heel veel dank).

Het moet toch verdorie mogelijk zijn dat zo'n boor tijdens het boren een geweldig nummer van de heer J. Hendrix uitspuwt. Voor mij part de zevende van Beethoven. Of purple rain van Prince. Of beter nog: geluidsarm. Helemaal stil. Wedden voor een tientje dat dan dat hele boren ook meteen een stuk minder pijn doet.

Of nog zo iets. Heb heb je wel 's een blanco cd gekocht. Die zitten in van die plastic hoesjes. Op zichzelf niets mis mee. Vormt een goede bescherming. Niks aan het handje. Zou je zeggen. Goed bedacht. Niks meer aan doen. Houwe zo. Mee eens. Maar wie heeft bedacht dat daar omheen nog weer een plasticje moet. Geseald. Strak. En met strak bedoel ik ook strak. Wie? En waarom? Wat is de functie van dat plasticje?

Heeft de bedenker zelf wel 's geprobeerd dat plasticje te verwijderen. Ik denk het niet. Je hebt er namelijk hele lange en scherpe nagels voor nodig (shit, net geknipt). Of een vriendin met zulke nagels (is ook even niet in de buurt, heeft natuurlijk ook nog wel wat andere dingetjes te doen). Of een schaar. Of een mes. Of een voorhamer. En die heb je dan weer net niet in de buurt...... Daarom ben ik dus gaan downloaden. Illegaal ja! Eigen schuld. Dikke bult!

.....eh ja, ik heb het gevoel dat ik enigszins afdwaal. Een beetje uit de bocht vlieg. Excuses. Waar waren we gebleven. O ja, verantwoord eten en drinken.

Het kraanwater in Pakistan is voor Westerse magen killing. Alles doe ik met flessenwater. Tanden poetsen. Bidons reinigen en vullen. Fruit wassen. You name it. Flessen water zijn gelukkig overal verkrijgbaar.

Gisteren ben ik heel verantwoord in een heuse pizzeria uit eten geweest. Westers. Dus duur. Voor Pakistaanse begrippen. Maar superlekker. En verantwoord. Qua hygiene. Wel was ik meteen weer de klos. Moest met alle personeelsleden (tegelijk en apart) op de foto. Kreeg de drankjes en een spontaan geserveerd tussengerecht, helemaal gratis aangeboden.

Reden? Welcome in Pakistan! You are our Brother!

Wat een warme lieve mensen zijn het toch. Ach, bij nader inzien: laat dat nekschot ook maar zitten ook. Straks is dat boorgeluid nog door een Pakistaan bedacht.........

Tot morgen!