Wanneer ik een dorpje of stad binnenrijd en even blijf staan. Dan komen ze tevoorschijn. Geen idee waar vandaan. Geen idee hoe ze mij zo snel hebben gespot. Geen idee. Maar het is vast een kernkwaliteit van journalisten. Daar zijn waar het nieuws is.

Journalisten worden in deze landen betaald voor de stukjes die ze schrijven. Ze hebben geen basissalaris. Niets schrijven, geen geld. Dus zo'n fietser is behalve reuze interessant tevens een mooie gelegenheid om wat geld te verdienen.

Overigens ben ik verschillende malen uitgenodigd om mee uit eten te gaan. Journalisten willen graag gezien worden in het bijzijn van foreigners. Tweemaal ben ik er op in gegaan. Maar echt bevredigend was dat niet. Het gaat er meer om om gezien te worden voor die gasten. Daarbij, lopen ze die godsganze tijd te mobielen. Zit je er mooi voor Jan-lul bij. Dus, ik bedank tegenwoordig beleefd.

Het is altijd een hele happening. Collega's pressmannen worden gebeld. En die komen ook allemaal. Vaak binnen enkele minuten. Vragen worden gesteld. Foto's gemaakt. Dit hele mediacircusje duurt toch al gauw een uur. In aanmerking nemende dat ik dit nu al zo' n tien keer gedaan heb...... betekend dat ik dus al ruim een (1) werkdag heb besteed aan het geven van interviews.

Eigenlijk hoeft het allemaal voor mij niet meer zo. Maar gisteren was het weer raak. Gelukkig vingen Heahter en Stuart de meeste 'media-klappen' op.

Heahter vroeg na afloop aan de of de journalist of hij een link van het bericht naar ons emailadres zou willen sturen. Slimme meid. Heeft haar school wel afgemaakt!

Helaas is hij zijn belofte niet nagekomen en heeft geen link gestuurd. Maar ik heb wel de krant weten te bemachtigen. En die is weer gescand.

Dus nu kunnen jullie je eigenste Gerrit zien (en lezen als je Urdu machtig bent) in een plaatselijke krant ergens in Noord India.

Voorpagina. En in kleur. Dat dan weer wel.