Typisch gevalletje dronkenschap Gerrit'? Nou, dacht het niet beste veroordelaar. Alcohol, in grote hoeveelheden, is aan mij niet besteed. 'Iets eh...met sponsering door onze mobiele telefonie-vriend BEN misschien'?

Dacht, het ook niet. Ik heb een hoofdsponsor. En die heet gewoon Stichting Geldersch Landschap en Kasteelen.

Had overigens wel gekund: die sponsering door een telefoniebedrijf. Iedereen hier heeft zo'n mobielding. Maar 'had gekund' betekend dat het dus niet zo is.

Ik ben vanochtend vertrokken uit Dhangahdi. Een stadje dicht tegen de Indiaase grens..Maar niet nadat ik een telefooncharger heb besteld. Ik ben een aantal winkels langs geweest. De verwachtingen varieerden van 'overmorgen in huis' tot 'niet leverbaar in Nepal'. Ik geloof de laatste. Maar heb mijn hoop gevestigd op de eerste. Daar heb ik dan ook mijn order geplaatst. Ik wordt gebeld als het ding gearriveerd is. Ik reis terug om 'm te halen. Dat is de afspraak.

Ik besloot vanochtend om de secondary road te nemen. Omweg. Die loopt parallel aan de Indiaase grens. Wat een goede keus! Een fantastische route. Dwars door het groen slingert de weg. Het doet dorpjes aan. Om die na korte tijd ook weer te verlaten. En vervolgens weer aan te doen. En weer te verlaten. Wat een schoonheid. Genieten in het quadraat.

Er is slechts een (1) maar. Het wegdek doet zijn naam eer aan. Er is namelijk geen wegdek. Er is zand. Dat vormt het wegdek. Dus eigenlijk is er wel wegdek. Het doet zijn naam helemaal geen eer aan. Wat lul ik toch. 'Gerrit, schep 's duidelijkheid in deze netelige kwestie jong!!'

Ik denk dat het zo zit: het zand heeft zijn kans waargenomen en heeft meteen de plaats van het asfalt ingenomen toen het asfakt even niet oplette. Opgestaan. Plaats vergaan. Dat moet het zand gedacht hebben. Medogenloos spulletje. Dat zand.

En die zandsituatie blijft volgens een landmeter de komende 61 kilometer zo. Het landschap om de zandweg heen veranderd. Bos wordt akkerbouw. Er stroomt een rivier, Geoogste rietvelden. Vrouwen die het rijstkaf van het rijstkoren scheiden. Het land wordt bewerkt. Kleurrijk. Echt machtig mooi. Het roept bij mij de sfeer op van de Weerribben. De Wieden. In wintertijd.

Na dertig kilometer fietsen steek ik via een gammele brug een rivier over. Na de 'oversteek' moet ik een tijdje mijn fiets duwen. Door het mulle niet fietsbare zand. Maar na verloop van tijd verbeterd de situatie en kan ik weer trappen.

Het is inmiddels al half drie. Ik zet mijn tocht, die een beetje bar aan het worden is voort. Bar omdat het zand plaatselijk erg mul is. En het zand maakt steeds meer plaats voor grote keien. En daardoor gaat het fietsen zwaar. Ik ga maar moeizaam voorwaarts.

Een zorg is dat ik hier zeker geen slaapplaats zal gaan vinden. En het is al midden op de middag. Om 18.00 uur is het hier aardedonker. Ik wijzig mijn reisplan en Ik besluit koers te zetten naar het Noorden, up to the Nepali (doorgaande) Highway. Asfalt. En meer kans op een slaapplek.

Maar daar ben ik nog lang niet. Aha. Ben. Daar is tie. Ik moet nog wel 15 km oostwaarts en daarna misschien nog wel zo'n 25 km noordwaarts. Ik ben er dus nog lang niet. En als ik asfalt heb bereikt moet ik nog maar zien of er onderdak te regelen is. Mm.....

Ik bevind me midden in een prachtig labyrinth van schitterende kronkelende zand-keipaadjes. Ik passeer kleine buurschapjes. Kippen scharrelen wat. De kuikentjes doen mee. Varkens en geiten lopen naar eten te zoeken. Mensen rommelen wat. Of zijn aan het werk. Soms alleen, soms met een heleboel tegelijk. En ze staken allemaal hun werkzaamheden als ik langskom.

met z'n alleen in de weer met de rijstoogst

Uiteindelijk. Uiteindelijk. Uiteindelijk...... rond 17.00 uur bereik ik asfalt. Ik ben behoorlijk versleten van het hobbelen, knoerten en ploeteren op de zandkeiwegen. Dit duurde eigenlijk net 15 kilometer te lang. Mens en materiaal hebben het flink voor de kiezen gekregen.

Maar nu ben ik er nog niet. Ik moet op zoek naar een slaapplaats.

Na wat vragen veteld iemand me dat na 2-3 kilometer fietsen onderdak te vinden is. Het duurt langer. Tien kilometer (mensen hebben slechts een vaag idee van afstanden). Ik geraak daar. Net voor de duisternis invalt.

Het is een klein hokje. Op het dak van het huis. Knus. Redelijk schoon. Geen douche. Geen toilet. ik doe het er mee.

Gelukkig zit de dikke laag vuiligheid goed aan mijn lichaam vastgeplakt. Het plakspul bestaat uit zweet. Plakkracht: niveautje velpon. Dus die vuiligheid blijft lekker op z'n plaats vannacht. Dat is in elk geval een zorg minder.

Ik eet mee met de bewoners. Nepali-food. Witte rijst, een mengsel van bloemkool en aardappelen. Wat sausjes. Beetje spicy. Precies waar deze bezwete en vermoeide fietser behoefte aan heeft. Om 19.30 uur zoek ik mijn bed op. Vind het. En ......(waarschijnlijk zal ik wel in slaap gevallen zijn, niets van gemerkt.....)

De route van vandaag was een werkelijk betoverend mooie ettape. Het gaat 'mijn' boeken in als een (1) van de mooiste die ik ooit gefietst heb.

'waar een wil is, is een omweg'