Het moet begin jaren negentig zijn geweest.

Ik zat op een boot. En dat was prettig. Want ik was op zee. Op weg. Van Amsterdam naar Gothenburg. En dan kan je maar beter op een boot zitten.

De reis duurde iets van 24 uren. En dat is lang. Vooral op een boot. Benedendeks werd een fim vertoond. En om de tijd wat de doden kochten mijn toenmalige vrouw en ik een ticket. Voor de bootbios.

We kwamen in een kleine ruimte waar ongeveer 20 bioscoopstoelen stonden opgesteld. We namen plaats. En het filmkijken kon beginnen. De zee had die daq een slechte bui. En produceerde akelig hoge golven. Waardoor de boot flink heen en weer werd geschud. Vrij spookie.

De film die op het program stond was 'Silent of the Lambs'. Voor wie 'm ooit gezien heeft, weet hoe spannend ie is. Ik was totaal onvoorbereid de filmzaal binnen gegaan. Niet wetend waar de flim over zou gaan........

Een heen een weer schommelde boot. Een superspannende film. Veel gillende mensen. Voorwaar een decor en een locatie om niet snel te vergeten.

En zo'n mooi (film)decor heb ik vandaag ook gehad. Anders. Dat wel.

meisje in Manang

We (we is Fiona, een reisgenote en ik) zitten nl op 3500 meter hoogte. In de Nepalese bergen. In een kleine houten hut. Op houten banken. Zittend op Yakvellen (koeievellen). Een houtkacheltje doet een poging tot verwarmen. Maar pruttelt kansloos. Achter in de bios. We zitten dus. Te kijken. Naar een film. 'Into the Wild'.

En er was veel te kiezen in deze zelf-kies-bioscoop. De film hebben we zelf uitgekozen. Het tijdstip van vertoning ook. En als klap op de vuurpijl mochten we ook zelf onze zitplaats uitkiezen.

We zijn namelijk de enige bezoekers.

De film start zodra we zijn gaan zitten. De kwaliteit van het beeld en het geluid is verrassend goed. En de film doet mooi mee. Wat een fantastisch mooie film. Vier jaar oud. Zoiets. Maar destijds volledig aan mij voorbij gegaan.

Halverwege komt de eigenaar ons een zakje popcorn brengen. En een beker hete thee. Dat eerste is grappig. En dat tweede vrij noodzakelijk!! Want het is het FFC (fucking freezing cold) in de hut.

Dit is de koudste film die ik ooit gezien heb!

Maar wat een geweldige plek om naar een film te kijken. Daar kan geen boot tegenop.

Vanochtend ben ik met een lege rugzak op pad gegaan. Hout sprokkelen. In ons guesthouse staat namelijk een houtkachel. Maar die is niet in gebruik. Het hout is domweg te duur. Er wordt dus niet gestookt. Maar ik heb gezien dat op de paden in het dorp zo hier en daar wat hout ligt. En na 25 minuten speuren en sprokkelen heb ik een rugzak vol verzameld.

En daar proviteren we mooi van tijdens het avondeten. De kachel bromt, gromt en knispert en knettert van tevredenheid. Nu ze eindelijk weer 's kan doen waarvoor ze eigenlijk in het leven is geroepen. En we kruipen er bijna bovenop. Met z'n vieren. We krijgen het lekker warm.

Ok! Dat was een fijne manier om de rustdag door te brengen.

De waterflessen zijn gevuld. Ik heb Nepal verrijkt met enkele liters inktzwart kledingafvalwaswater. De schoenen van nieuwe veters voorzien. Ik ben eigenaar van een pak meergranen koekjes. Mijn hoofdlampje gloeit weer van tevredenheid, met nieuwe batterijen. En ga vast lekker ruiken. Want ik heb wat zeep ingeslagen. En ben voornemens het ook te gaan gebruiken.....

Morgen om 7.00 uur ontbijt. Om 7.30 uur gaat etappe nummer negen beginnen.

(Bij de weg: ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de raarste/leukste/grappigste/warmste filmlocatie waar jullie ooit een film hebben zitten kijken.

Ik verneem graag van u, waarde volger)

Namaste.