Na pak 'n beet: dertig jaar huwelijk. Die vriendin dus. Die net effe anders tongzoent dan je ex. Of. Je hele leven eten met stokjes. En dat in ene moeten eten met mes en vork. Of. Dertig jaar lang fietsen met zijwieltjes. En dan opeens zonder. Of. Twintig jaar in Limburg wonen. Verhuizen. Naar Friesland. En dan binnen een week leren zonder zachte 'g' spreken. Of. Vier maanden fietsen in Azie. Dan het vliegtuig nemen naar Nieuw Zeeland. En net doen of er niets verandert is.

'Probeer er maar 's aan te wennen. Of. Probeer het maar 's te veranderen'. Gefeliciteerd ermee. En succes!

Lieve lezer: ik ben zojuist aan mij derde hardlooptraining begonnen.

Gerda was zo lief om mijn nieuwe hardloopschoenen mee te nemen. Vanuit Holland. Naar het verre Nieuw Zeeland. En een paar dagen geleden heb ik mijn eerste hardloop-stappen gezet.

Na vijvenhalve maand 'niets doen'. Is het wennen. Flink wennen. Een beetje onnatuurlijk zelfs. Die hardloopbeweging. Maar ik doe niets geks. Gewoon rustig aan. Regelmatig twee minuten pauze nemen. Beetje oefeningen doen. Rekken en strekken na afloop. Dit in het kader van de rustige opbouw.

Ik ben van het Campgroundterrein vertrokken. En sla nu rechtsaf. De W. O' Harrisstreet in. Allemaal laagbouwhuizen hier. Zie je veel in Nieuw Zeeland. En keurig onderhouden tuintjes. Daar zijn er ook zat van. Een hovenier rijd net een zitmaaier van de laadbak van zijn auto. Om ergens een gazonnetje een kopje kleiner te maken. Tenminste dat denk ik. Wat moet je anders met een zitmaaier. Beetje doelloos rondkarren? Op zondagochtend? Misschien als je een slecht huwelijk hebt (bij ons gaan dat soort mensen vissen). Of. Als je een zitmaaier heb gekocht. Maar geen gazon hebt. Ja. Dan zou het kunnen. Dat rondkarren.

Navraag doen en duidelijkheid krijgen zit er niet in. Want het draven gaat door. Ik sla linksaf de O 'Connelavenu in. Hier pak ik mijn eerste rust. Twee hele minuten.

Eigenlijk is het een gewone zondag. En toch niet helemaal. Het is nl 22 januari. Op zichzelf geen opmerkelijke gebeurtenis. Ware het niet dat ik 47 jaar geleden geboren ben. Precies. Op de kop af. Kortom het is feest!

Marleen heeft mij een geweldig leuk sms'je gestuurd. Een kaart. En cadeautjes. En Gerda verrast me door de camper te versieren. Met vlaggetjes. Kortom. Ik heb

me nog nooit zo jarig gevoeld.

Tot zover het goede feestnieuws. Want de twee minuten zijn om. En ik ga weer beginnen. Sla linkslaf. En loop doodlopend. Tegen een grote groene schutting aan. En net voordat ik in onzachte aanraking geraak met het bouwwerk. Keer ik om. Maak een lus. En sla rechtsaf.

De groenstroken tussen weg en voetpad zijn keuring gemaaid. En het is doodstil.

Iedereen slaapt nog. Of is dood. Want dat heb je al snel met 'doodstil'. Dat zou dus goed kunnen. Want ik ben de enige die op dit uur op straat loopt.

Ik ren wat verder en loop de Hallowaystreet in. Probeer mijn buikspieren aan te spannen. De handen hoog te houden (die krengen zakken altijd naar beneden). En pak weer wat rust. Ik wil eigenlijk weer richting de campground. Heb ook het gevoel dat ik weer richting het beginpunt ben. Maar opeens sta ik voor een enorme plas. Water. Lake Rotorua. Het is een meer. En het ligt bij de stad Rotorua. Dus de naamgever had niet echt een briljante ingeving. c.q. een geweldig moment van creatieve bevlogenheid toen ie de naam bedacht.

Maar die plas heb ik nog niet eerder gezien. En dat is dus niet waar ik vertrokken ben vanochtend. Maar waar dan wel? Ik loop wat straten in. En uit. En in. En terug. Maar herkennen. Ho maar. Een beetje verdwaald. Dus. De weg kwijt.

Een mooi moment voor een kort verhaal.

Kort voordat mijn fietsreis naar Azie begon. Ben ik met het de hardlooptrainingen gestopt. Eind augustus 2011. Het fietsen in Pakistan, India en Nepal leek me niet te combineren met drie, vier keer per week trainen. Dat was vooraf. Een inschatting. Achteraf. Een juiste. Goede keuze dus. Vierenhalve maand niet hardlopen. Dat is een lange tijd.

En nu moet ik dus weer de draad oppakken. En nu dat toch moet, probeer ik iets te veranderen. Iets dat ik al heel lang op een bepaalde wijze doe. Iets wat ik me van jongs aan heb aangeleerd. Iets wat bij me hoort. Ik weet eigenlijk niet beter.

Ik ga mijn looptechniek proberen te wijzigen. Die moet anders.

Mijn looptechniek is nl bagger. Mijn contactmoment (voet-op-de-grond) is te lang. Het hele principe van hardlopen is terug te voeren op een (1) ding. Het grondcontact zo kort mogelijk houden. Dan ga je namelijk het snelst vooruit. En laat dat nu verdorie precies het doel zijn van mijn hardlopen. Haast. Ik heb altijd haast als ik hardloop. Andere hardlopers ook trouwens. Dat is gemeenschappelijk dingetje van hardlopers.

Ja, sorry voor de niet lopers onder u. Hardlopen is allang niet meer gezellig een blokje met de buuv of de buum. Beetje klessebessen. Twee cappucino or bessenjenever or tea or beer after behind. Neeh, let's talk about: looptechniek. Grondcontact. Dat werk.

Ik wil, net als veel van mijn clubgenoten, op mijn midden-voorvoet landen en lopen. En niet meer afwikkelen tot en met mijn hak. Teneinde, in de nabije toekomst, de marathon in drie uur en vijftien minuutjes te kunnen voltooien. Of zo. En dat ben ik dus nu aan het oefenen. 'Man, wat ingewikkeld'. Alsof je opnieuw moeten leren spreken. Maar dan met een ander accent. Met mes en vork, in plaats van met stokjes. Schijten maar dan zonder de muziek van hoe-heet-ze-ook-al-weer.....

Het zal ongetwijfeld niet zonder slag (pijn, blessure) of stoot gaan. Maar als ik het ooit zal willen veranderen. Dan is dit het moment.

Al landend op mijn midden-voorvoet probeer ik weer naar iets herkenbaars te lopen. Gelukkig zie ik mijn gazonmaaierman net zijn gazonmaaier weer opladen. En dat is fijn. Want nu weet ik weer waar ik ben. En even later sta ik te rekken bij de ingang van de campground.

Dat waren een lekkere dertig minuten.

Gerrit

Aan hardlopen heeft men niets,

men moet op tijd vertrekken