De Lustige Reiziger

Tongariro Alpine Crossing/Day one

'Ik roep nog 'lava'. Echter. Gerda hoort me niet. Heeft het niet in de gaten'.


Drommels nog an toe. Verdikkeme. Ik moet vlug handelen. De gloeiend hete lavastromen komen nu toch wel heel snel in onze richting gestroomd. Want dat doen ze. Die lavastromen. 'Stromen'. Daar houden ze van. Dat vinden ze fijn. Enorme brokstenen vliegen ons om de oren. Keiwarm. En niets ontziend stuiteren ze naar beneden. Want daar houden ze van. Die brokstenen. Vinden ze fijn.


Kort voor Gerda tot de enkels in de gloeiend hete substantie staat te dansen, weet ik haar weg te trekken. We zetten het op een rennen. 'En echt waar: we ontkomen ternauwernood'. Op een haar na. Iets met een dubbeltje. En z'n kant. Bijna de hele vakantie naar de maan. En de enkels ook.


Zou een mooi verhaal zijn beste volger. Met een prettige afloop. Ook fijn voor de mamma van Gerda, by the way. Maar nee. Niet gebeurd. Gedroomd. Dat heb ik 't.


Gerda en ik hebben het plan opgevat om in Tongariro National Park te gaan wandelen. We willen de Tongariro Alpine Crossing and Nothern Circuit gaan doen. Waarom? Daarom! Maar daarom is geen reden. En daarom enige uitleg.


De Tongariro Alpine Crossing and Nothern Circuit maakt deel uit van the Great Walks in New Zealand. Het is wandelen in vulkanisch gebied. En het staat bekend als een unieke wandeling. Daarom dus.


Op zichzelf is dat een fijn plan. Dat wandelen van de Tongariro. Maar daarvoor moet je wel helemaal naar Nieuw Zeeland. Iets preciezer: het noorder-eiland. En dan weer ongeveer, circa, omme-nabij in het midden van het noorder-eiland. En om helemaal de rol van Pietje precies met verve te vervullen: het plaatsje Whakapapa.


En dat komt goed uit. Want daar zijn we. Aangekomen. En niet eens in gewicht. Kan je nagaan. Aangekomen dus. In Whakapapa. Maar dan ook precies. Toeval bestaat lieve lezer.


En niets staat ons dan ook in de weg. Informatie ingewonnen (o.a. weersvooruitzichten gecheckt). Rugzakken gepakt. Schoenen aan. En kuieren maar. We gaan er drie dagen over doen. Overnachten in hutten. Koken ons eigen kostje. Proberen er 's nachts de slaap te vatten. En dan maar weer kuieren. Dat werk.



We starten des 's ochtends. En we zijn niet alleen. We tellen maar liefst enkele honderden gelijkgestemden. Iets waar we niet meteen blij van worden. Maartisnietanders.


Velen van hen doen de dagwandeling. En worden aan het einde van de dag opgepikt door een bus. Ze overnachten dus niet in hutten. Vermoedelijk zijn we de meesten van hen morgen 'kwijt'.


We hebben vrijwel meteen uitzicht op 'Mount Ngauruhoe'. Een vuurspuwende berg. Wel een beetje een luie berg. In 1975 werd ie voor het laatst wakker. En moet toen gedacht hebben: 'kom laat ik 's een beetje vuurspuwen'. En op zichzelf was dat geen rare gedachte. Want daar is tie tenslotte erg goed in. Vuurspuwen. In het landschap dat toen is ontstaan lopen we nu. En de komende twee dagen.


Na vier uur zwoegen, ploeteren en knoerten (de hoogteverschillen mogen er zijn) komen we aan op de 'red crater'. En het moet gezegd: 'wat een geweldig uitzicht. De krater is geweldig mooi van kleur. En 'beneden' liggen drie geweldige mooie zwavelmeren. Wat een kleuren. En wat een geuren. Hier komen de onvermijdelijke foto's:


The 'Red Crater'


Na zeven uren in touw te zijn geweest. Komen we in onze hut. Die is eh......vrij basic.


Er is safe water. Een kooktoestel. Wc's (die als ze vol zijn opgehaald worden door een helicopter, spectaculair!! Vooral en in het bijzonder als je nog lekker zit te schijt...., ik heb Gerda beloofd het woord schijten niet meer te gebruiken, niet zozeer voor haar zelf maar we voor haar ouders die ook meezezen, nu heb ik haar wel meer beloofd, maar aan deze belofte zal ik me proberen te houden, ik zal het woord schijten niet meer gebruiken, d.w.z. ik zal proberen het woord schijten zoveel mogelijk te vermijden, maar eh.....u begrijpt... dat moet even wennen, inslijten, wat dan weer rijmt op.....).



Terug naar de basic hut. Er staan ook bedden. Van die bedden waar je met drie of vier naast elkaar ligt. Lekker knus. Er staan geen afvalemmers. Je wordt geacht het afval dat je produceert zelf mee naar 'beneden' te nemen. Een prima gedachte.


hutuitzicht

We koken ons potje. En gaan slapen. Fijn dromen over de dag van morgen.


No worries mate!

Reacties

Reacties

Marleen

Mooie foto's en verhalen weer!
Genieten........
Meegenieten is ook al leuk.

Roel

dit is echt geen "schijtverslag" Gerrit, machtig mooi daar man.
gelukkig nog 2 dagen verder trekken

K@r!n

wat een prachtige foto's weer!

Mirjam Lammertink

Hoi Gerrit,

Het is n meisje en ze heet Lena. Een jongen hadden we natuurlijk Gerrit genoemd.

Enne zou je jouw Gerda de groeten willen doen van Wim Athmer?

Veel plezier nog de laatste weekjes!

Mirjam

Karel

Wow, goed uitzicht en geen wolkje te zien. Jullie geluk is gegund.

gerda

dag Mirjam-die-ik-alleen-van-het-blog-ken

van Harte Gefeliciteerd met je dochter, mooie naam! Ook van Gerrit natuurlijk, al is tie een beetje teleurgesteld dat het geen jongen geworden is ;-)

Maar eh.... hoe ken jij Wim Athmer nu weer?? En doe hem de hartelijke groeten terug , lang niet gezien

groet!Gerda

Mirjam

Wim is de vader van Lena. Grappig hรจ?
Van Lodewijk hoorde ik over Gerda uit O. en toen kreeg ik n sterk vermoeden welke Gerda dat kon/moest zijn. Wim heeft wel n aantal x bij jou voor n dichte deur gestaan ... Erg grappig hoe klein de wereld is, juist nu jullie aan de andere kant vd wereld zijn :-) Veel plezier nog en ik zal Wim de groeten doen ...

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!