Mm...ik niet. Ik ben geloof ik de enige persoon op deze aardbol die de film

aan zich voorbij heeft laten gaan. Niet gezien heeft. Dus 'Ook geen stukjes Gerrit? Fragmenten of zo? Nee! Helemaal niks. Het gaat geloof ik over wat Lords die wat zitten te jongleren met ringen of zo (want daar houden Lords van, dat houdt ze van de straat, anders halen ze toch maar rottigheid uit). En dan raakt er tijdens dat jongleren een ring zoek. En dat is vervelend. Want dan kunnen ze niet meer jongleren. En dat willen ze wel. Want daar houden ze van. Die Lords. Jongleren. En dat ze die ringen dan gaan zoeken. In het bos. Of zoiets. Maar dat is dan ook precies wat ik er van weet. Niets dus.

Mooi op tijd gaan we op weg. Voor de vierde dag op rij. Daleys Flat Hut is ons doel voor vandaag. Een wandeling van zo'n acht uren. Een fijn stukje kuieren dus.

Het eerste deel van de wandeling lopen we door bos. Het is wat dauwig. En de bemoste bomen begroeid met baardmossen geven een wat mystiek sfeertje. En dat mystieke sfeertje komt sterk overeen met de sferen in de film 'The Lord off the Rings”. Althans volgens Gerda. Die wel stukje heeft gezien. Van die Lords. En die ringen.

Helemaal gek is dat niet. Van dat sfeertje. Want de film is 'geschoten' in NZ. Nog sterker. In het gebied waar wij nu lopen is 'Hobbit Town' (echt ik weet niet waarover ik schrijf, geen idee...) is hier als filmlocatie opgebouwd.

Na een uurtje of drie sjouwen komen we aan in een soort van grasland: Cattle Flat. We denken dat hier in vroeger tijden vee heeft gegraasd. Nu is het schraal grasland met nog niet al teveel variatie aan kruiden. Maar dat gaat hopelijk in de komende jaren veranderen. Een erg mooi gebied om doorheen te trampen.

Na nog 's 2,5 uur komen we weer in een bos.

Wellicht heeft u eind jaren tachtig uw tuintje door een hovenier laten aanleggen (ja, effe een ander onderwerp, even schakelen dus). In de tijd dat de bekende Nederlandse tuinarchitect Mien Ruys (wie kent haar niet) de spoorbiels introduceerde. Heel Nederland moest opeens de NS in zijn tuin hebben. De tuin volkwakken met tuinturf. En volgeprutst met heide. En de onvermijdelijke lavendel. Omdat die zo gezellig combineert met heide DIE HELEMAAL NIET IN TUINTURF WIL GROEIEN, WANT LAVENDEL IS KALKMINNEND ... tja tuinman hoe kan het toch dat mijn lavendelstruikjes elk jaar dood gaan....). En....als klap op de vuurpijl moest er naast bovengenoemde ellendebeplanting een solitair Nothofagus-struikje a' heel veel ouderwetse Holandsche guldens in het kleine voortuinje geplant worden.

Hoe ik aan deze kennis kom? Ik werkte in die jaren als hovenier. En heb u een flinke poot uitgetrokken. Althans de baas waarvoor ik werkte dan. Nothofagus is een wat kwarrig eigenwijs groeiend struikje. En mensen vonden dat mooi. In combinatie met heide. En de hovenier ook. Want de boompjes werden schreeuwend duur verkocht. Er werd goed geld aan verdient.

Waarom dit uitstapje?

We lopen de hele dag al in een bos met slechts Nothofagus-bomen. De miniscule blaadjes van de Nothofagus liggen op de bodem. En verteren (gelijk aan beukenblad) maar matig. En daarom lopen we op een dik pakket Nothofagusblad. De spoorbielzen ontbreken. In dit bos. De tuinturf ook. En de onvermijdelijke heide en lavendel doet ook niet mee, Maar de bomen wel. Geweldig imposant.

Na acht uren komen we aan in Dalyes Flat Hut. En we zijn niet aleen. Nee.

De voertaal in de hutten is ........Israelisch. Enkele dagen al. Raar maar waar. Veel Israelische jongeren kiezenn NZ als meest favoriete vakantieland (oudere koppels gaan naar Europa). Ze bezettten zo ongeveer de hutten. Heel erg is dat niet. Want het zijn vaak leuke lui. Die bovendien de Engelse taal heel aardig onder de knie hebben.

En dat is van zes Fransen (die er ook zijn) niet de zeggen. Ze zijn niet aardig. En of ze Engels spreken, dat weet niemand. Want ze maken geen contact met de andere hutgenoten. Daarbij zijn ze ontzettend lawaaig. En dat maakt ze weinig geliefd bij alle anderen. Maar God zal hen hard straffen (zie het verhaal van Gerda van morgen, smullen maar......)

Maar het kan altijd erger. Dan die Fransen. Want er zijn ook 'echte' vrienden: Austrosimulium ungulatum en dezelfdeeerstenaam en dan australense. Die zijn er ook. Met duizenden tegelijk.

Nieuw Zeelanders noemen het beestje de 'sandflies. Engelsen: motherfuckers (mooi taal he, da Engels....). En wij kortweg: mug.

Wat een klotebeesten. Het is zo erg dat we alleen maar in de-veel-te-kleine-voor-zoveel-mensen-hut kunnen verblijven.

Ok. Ook aan deze dag zal een einde komen. En hopelijk schuift de dag van morgen ergens de gordijnen voor ons open. En zijn de sandflies als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat zou mooi zijn.

Want morgen gaan we op voor onze laatste trackdag.

No worries mug!

Gerrit