Mijn oude buurman Teunis, die inmiddels dood en begraven is, en ik woonden vijf jaren tegenover elkaar. In Heerde. Noord Veluwe. Nogal landelijk. En Teunis stak steevast elke dag even de Zwolse Weg over om ons een bezoek te brengen. Kort. Nooit vervelend. We verstonden elkaar. Goede buren.

Teunis had er een enorme hekel aan als de mais weer opkwam in de percelen rondom zijn en ons huis. En op een dag vroeg ik hem waarom hij dat toch zo vervelend vond. Hij zei: 'als de mais hoog staat, dan kan ik de vijand niet meer zien aankomen'.

Soms heeft een mens iets in zijn hoofd. En ik had dat gisteren. Ik wilde de jaarwisseling meemaken op Puno. Waarom? Niemand die het weet. Niemand die het wil weten. Niemand die het ooit zal weten. En ik nog het minst. 'Maatzatnoeeenmaalinmienheufd & danmutbeurenok'. Dus vertrok ik
s' ochtends vroeg uit het bergdorpje Lampa. De weg was prettig. Vlak. De uitzichten fijn. En het zonnetje had het er ook zin in.Langzaam aan ontstond bij mij de gedachte dat ik maar ontslag moest gaan nemen en van dat fietsen m'n werk zou moeten gaan maken.

Rond het middaguur kwam in Juliaca aan. Een grote stad. Veel piepeltjes dus. En dus ook veel stof, verkeer en gedoe. Ik heb ergens een Sopa naar binnen gelepeld. En toen verder. Dat was gemakkelijker gedacht dan gedaan. Het was wel een heeeeeele drukke stad en daar doorheen komen was nog een hele toer.

Maar goed. U kent mij inmiddels. Ik laat me niet zomaar kisten. Ben je mal. En met een kwartiertje of drie had ik me door het verkeersinfarct geworsteld. En zette ik koers naar Puno.

Na ongeveer 5 kilometer brak er een enorme stortregen naar beneden. Dat is overigens wat regen wel vaker doet. Naar beneden vallen. Maar dit geheel terzijde. Maar dan ook echt terzijde want ik had andere zorgen. Het begon nl ook nog 's te onweren. Gevaarlijk dichtbij!. En voor mensen die mij een beetje kennen. De top drie waar-is-Gerrit-het-meest-bang-voor-nou-hier-komt-tie: Op 1. muizen. Op 2.: vrouwen (maar daar werk ik echt hard aan) en op 3. u raad het al: ONWEERRRRRRR!!

En dit was geen gewoon onweer. Dit was van dat onweer dat gepaard ging met van die geweldige lichtflitsen met daarop meteen gevolgd door een donderklap die de aarde deed beven. Elke drie minuten ongeveer. En daar bovenop ook nog 's hagelstenen er grootte van knikkers. Ik fietste nog een kilometer of wat door. Maar dit was gekkenwerk. Ik heb een paar mensen beloofd goed op mezelf te passen. En mede daarom heb ik het wijze besluit genomen om terug te keren naar Juliaca. De Oud en nieuw viering dus niet in Puno. Maar wat zou dat ook. In Juliaca kunnen ze er vast ook wat van.

Omdat het 31 december trakteer ik mezelf op het beste hotel wat er in town Julicaca te vinden is: het Royal Inn Hotel. Het heeft een sterretje of vijf. Met van die loopjongens die met je tassen sjouwen. Drie handdoeken. Zeep. Smetteloos witte lakens. Kabel-TV (das TV met een kabel, anders doet ie het natuurlijk ook niet, zou wat zijn als een hotel zich zou aanprijzen met eh... we hebben wel TV maar zonder kabel, dastogweinig aanbevelenswaardig nietdan), en, want het belangrijkste moet nog komen: EEN DOUCHE WAAR ECHT WATER UITKOMT EN NOG WARM OOK. Voor mij mag de aarde vergaan. De heer zij geprezen!! Halleluja. Emmmmen.

Peruvianen vieren de jaarwisseling zeer! Althans de mensen in de stad die het kunnen betalen. Er wordt druk ingeslagen. Vuurwerk. Champagne. Versieringen. Heel veel taarten. Om 24.00 uur barstte in de stad een enorm geweld aan vuurwerk los. Omdat de gebouwen hoog zijn kon je weinig kleur zien. En bleef het veel en luid bij knallen. Rond een uur of 1.00 uur werd het rustiger.

Vanochtend heb ik afgescheid genomen van alle luxe en koers gezet naar Puno. Helemaal zonder slag of 'dood' ging dat niet.

Omdat het Ano Nuevo (Nieuwjaarsdag) is, is de weg naar Puno rustiger dan normaal (ik fietste gisteren immers al een stukje, toen was het een totaal gekkenhuis). Maar daar trekt de stank vanuit de bermen zich niets van aan. Overal ligt vuil. Om de zoveel honderden meters liggen dode honden te vergaan. En halverwege het traject lag een dode man. 'Gerrit, U zegt?!'. Ja, lieve mensen. Een dode man.

Ik fietste rond 9.30 uur en keek in de berm. Want ja, je moet toch ergens kijken. En daar zag ik een man. Liggen. Ik fietste door maar had er geen prettig gevoel bij. 'Die man lag daar zo raar'. Ik ben nog wel een kilometer doorgerold. En toen heb ik het stuur omgegooid. Ik moest het zeker weten. En echt: hij was harstikke overleden. En zo te zien niet helemaal uit vrije wil. Nu hebben mijn oogjes toch al heel wat gezien tijdens het reizen. Maar dit?!

Nou ja, wat te doen? Er was geen politie of zo in de nabijheid. En inmiddels is het verkeer wel redelijk op gang gekomen. Echter, iedereen kart gewoon door (de man ligt duidelijk zichtbaar voor iedereen, hij is niet te missen). Ik kar uiteindelijk ook maar door. En hoop maar dat deze man toch op een fatsoenlijke wijze wordt 'afgevoerd'. Wat een gekke Wereld!

Het stadje Puno heeft vast heel goed naar mijn oude overleden buurman Teunis geluisterd. Het ligt namelijk op 3826 meter hoogte. Kan het fijn de vijand zien aankomen. Fijn voor Puno. En zijn inwoners. Minder fijn voor deze Hollandsche fietser. Vijftien kilometer voor Puno begon de weg nl serieus te klimmen. En daar moest ik met mijn fietsje nog wel even naar toe slingeren. 'I hate it'. De haven (letterlijk en figuurlijk) bijna in 't zicht. En dan dient zo'n klote pas zich aan.......

Maar goed u had al begrepen: het is gelukt. Ik ben Puno halverwege de middag binnengerold.

Puno ligt aan het Titicacameer. 'Wat kan mij dat nou schelen man, zoek het ff lekker uit met je Titatovenaarmeer'!'. Nou nou….. FF rustig. Wat een agressie! Potdomme. Toch teveel gedronken gisteravond? Of vallen de oliebollen verkeerd? (Moet je ook maar eerst het AD lezen, is een tip doe er volgend jaar je voordeel mee....).Het nieuwe jaar is net een dag onderweg.. Nu al alle goede voornemens overboord gegooid? FF kalmpjes aan hoor.

Het Titicacameer is niet zo maar een meer. (en nu wel ff opletten want je wordt later in de week overhoord, ja als jullie lullig beginnen te doen.....opletten dus!! Want je mag het examen maar een keer maken. En anders ben je je studiebeurs en OV kwijt).

Het meer is 8560 vierkante kilometer groot. Met een lengte van 165 km en een breedte van 60 km. En het ligt op bijna 4000 meter hoogte. Zo! Daar kan het Tjeukemeer nog een puntje aan zuigen. Of het Veluwemeer. Of elk ander meer dat kleiner is. Mocht je een ander meer kiezen dat groter is. In dat geval .... dan kan het Titicacameer daar weer een puntje aan zuigen. Maar ik zou gewoon een meer kiezen dat kleiner is, dan ist maar duidelijk wie er moet zuigen. Anders zou je alleen maar gedoe krijgen. En misverstanden. Niet doen. Maar je moet het zelf weten.

Eerlijk gezegd ben ik niet helemaal zeker van de getalletjes. Ik ga op het informatiebord af. Normaal gesproken zou ik het even voor jullie hebben nagemeten. Serieus. Had ik best willen doen. Ik ben de beroerdste niet. Maar dan ook alleen voor jullie. Had ik graag gedaan. Maar mijn meetlintje (ik heb er een op zo'n rolletje) was aan de ietwat kleine kant. En daarbij, ik heb natuurlijk ook nog wel andere dingetjes te doen deze dagen. Ik weet 't. Tis een flauwe smoes. Maar wel waar!

'Wat heb je dan te doen'?

Nou, Bijvoorbeeld morgen twee van de drie eilanden bezoeken die in het titicacameer liggen. Ze liggen op respectievelijk een half uur en drie uur vanaf Puno gerekend. Ik heb net mijn bootkaartje gekocht. Ik ga een beetje toeristje spelen. Maar voor een (1) dag he?!

Niet langer.

Adios!

(O ja, de examenvragen worden je in de loop van de week toegestuurd, dus je hebt nog ff de tijd om te blokken.......)