Het is 16.30 uur. En ik ben in Juli. Nee. Het is Januari. Dat weet ik ook wel. Is net begonnen. Zou raar zijn als ik dat nu al vergeten zou zijn. Maar ik ben zojuist het stadje Juli binnengefietst.

Vanochtend ben ik uit Puno vertrokken. Na een stevig ontbijtje bestaande uit 2 broodjes met ei. Twee bakken anijsthee. En uno banaan. Huppekee. Allemaal naar binnengewerkt die meuk. Was ook wel nodig want er stonden vandaag maar liefst 90 kilometertjes op het program.

Ik reed een rommelig Puno uit. Er werd veel gewerkt aan de wegen. Ik volgde het Titicacameer. Dat lag een beetje links van me te liggen.

De route was aanvankelijk druk. Veel uitlaatgassen ook. Maar gaandeweg werd de weg rustiger. En waren de uitzichten van het niveau: goed gelukt.

Halverwege de dag kwam ik in Llaye aan. Hier bestelde ik in een (1) van de vele plaatselijke lokaaltjes het HOY-menu (menu van de dag). Dat bestond vandaag uit soep en witte rijst met vis. De vis komt uit het naastgelegen meer en smaakt verrukkelijk. Ik eet 't in een (1) van de vele eetlokaaltje in dit dorp. De werkmannen, en dat zijn er veel, eten hier hun middageten. Ze willen allemaal weten waar ik vandaan kom. En waar ik naar toe ga. En zo ontstaat er een levendige conversatie. Met veel gelach. En vast ook veel misverstanden.

Meestal is een pauze geen echte pauze. Er zijn altijd wel mensen die een gesprek aanknopen. En omdat mijn Spaans verre van toereikend is, wordt zo'n pauze vaak een inspannende bezigheid.

Daarna stijg ik op en kom laat in de middag aan in Juli. Zwaar versleten. Want de etappe ging bij vlagen flink op en neer. Vijf kilometer voor Juli gaat het recht naar boven. Kan zo de hemel binnenfietsen. Maar ik knijp net op tijd in de remmen. En kom tot stilstand voor Hostal 'LOS ANGLES'.

Ik ben zo moe dat ik het checken van de kamer, het toilet en de douche, iets te vluchtig doe. En dat was deze keer niet buitengewoon slim.

Want nu ik wil gaan douchen blijkt er helemaal geen water te zijn. Potdikkie. Maar er wordt mij verzekerd door de uitbater dat het nog wel gaat komen. Na een uurtje of wat is dat water er opeens wel. En ik verhuis mijn 'verse' kleren naar de doucheruimte. Eerst nog even snel naar het toilet...........en dan huppakee.....daar lig ik. Uitgegleden. Met mijn hele grote lijf ben ik pardoes over het toilet gevallen. En dat is niet zonder gevolgen. De hele toiletpot knalt van z'n plaats. En de toevoerleiding knapt precies boven de tegeltjesvloer af. Ik heb mijn eigenste fonteindouche gecreëerd.

Potdomme. De hele ruimte loopt in mum van tijd onder water. En het heeft de bovenzijde van de drempel al bereikt. Snel roep ik de eigenaar die de hoofdkraan dicht draait (en die tot diep in de nacht heeft doorgewerkt om het euvel te verhelpen).

Zelf kom ik er met wat gevoelige plekken ( die morgen wel blauw zullen zijn) vanaf.

Ik keer terug naar m'n kamer. Een vieze kamer. Met een plakvloer. Zo 'n goed doorleefde vloer. Of hij is nooit schoongemaakt. Dat zou ook kunnen.

Ik heb er zo'n hekel an. Vieze wanden kun je ontwijken. En vies plafond kun je negeren. Een vies bed (tip van Walter) kun je afdekken met je travelsheet en dan lekker slapen in je slaapzak. Maar een vieze vloer?! Wah........

Ik ga de slaap proberen te vatten. Dromen van kauwgum, lijm en snot. Lekker plakkerig.

Adios.