Ik heb het nummer misschien al wel duizend keer voorbij horen komen. En u vast ook.

Het staat vast ook heel hoog in de Top 2000. En ik moet eerlijk zeggen: ik was er niet van op de hoogte. Het nieuws heeft mij nooit bereikt. Heb het nooit gezien. Ik wist het domweg niet. Had er geen notie van. Was er niet bekend mee.

Dat de drummer van the Eagles bij het nummer 'Hotel California' de zang voor z'n rekening neemt. Dat wist ik niet. Ik dacht dat er een enorme stoere zanger achter de microfoon zou staan. En dat die dan dat nummer gloedvol en vol passie aan u en mij een beetje stond over te brengen.

Maar niets van dat alles. Het is de drummer. Bebaard. Ongeïnspireerd en wel. Dat wist ik niet. En dat de overige bandleden een beetje op de voorgrond te staan te gitaren. En te bassen. En wat achtergrondkoortjes voor hunnie rekening nemen. Dat wist ik ook niet.

En wat zij dan weer niet wisten, aan hun ongeïnteresseerde houding en blikken af te meten, dat ze met dit nummer volledig binnen zouden lopen. Binnenlopen zoals het Zeeuwse water tijdens de watersnoodramp van '53. Dat wisten ze vast niet. Dat ze niet lang na deze opname niet meer bij zouden komen van het lachen. Lachen van het aantal kwartjes en dubbeltjes dat ze met deze opname zouden verdienen. Want dan hadden ze voorwaar wel een glimlach op hunnie gezichten getoverd. En dat ze eigenlijk de instrumenten wel in de wilgen konden hangen. En dat ze nooit meer en noot hoefden te spelen. Dat wisten ze vast niet. En met name dat laatste is wat mij betreft eigenlijk wel behoorlijk jammer.

Gisteren ben ik uit de best wel grote stad Oruro vertrokken. Ik had u beloofd alle folkloristische dingetjes met de grond gelijk te maken. Maar ik heb me bedacht. Je kunt niet voortdurend met een gewelddadig geweten rondfietsen. En daarom heb ik mijn hand over mijn folkloristische hart gestreken.

Ik heb koers gezet naar Uyuni. In de buurt van Uyuni ligt Uyuni de Salar. De grootste zoutvlakte ter Wereld. En er is nog wel iets meer over dit zoute meer te zeggen. Maar daarover later meer.

Ik zal ongeveer 350 kilometer moeten afleggen. Om er ook echt te geraken. En daar ben ik gisteren dus mee begonnen. De weg is fantastisch. Rustig qua verkeer. En vrij vlak. De wind doet ook gezellig mee en waait een beetje. En ook nog in de juiste richting. Wat wil deze fietser nog meer?!

En zo rolde ik gistermiddag Poopo binnen. Een voormalig en stoer mijnwerkersstadje. Het hotel is van het niveau: Dr. Ernst Janssen Steur. Illegale hartoperaties. Klinisch dood. We zetten lichaamsdelen af, Maar meestal de verkeerde. U heeft een beeld. Van de sfeer.

Wat de fantoompijn enigszins verzacht is dat pal naast het hotel een internetafé zit. Ik beantwoord er wat mailtjes en kan eindelijk weer wat foto's toevoegen aan mijn verhalen op mijn weblog. Een meisje naast me kan een licht gejuich niet onderdrukken. Ik vraag haar wat de euforie teweeg brengt. Ze heeft zojuist haar examencijfers via de computer ingezien. Ze laat ze me zien. Laat ik het zo kort mogelijk voor u en vooral mezelf samenvatten: ze zijn allemaal van het niveau waar ik vroeger alleen maar in mijn stoutste dromen kon snurken. Ze deelt de goede resultaten meteen met haar vrienden op 'gezichtenboek'. Had ik ook gedaan. Voor zeker. Als Facebook had bestaan. En nog meer als ik zulke cijfers had gehad.

Pal en meteen weer naast dit internetcafé. Ligt een zwembad. En ondanks het feit dat het behoorlijk fris is. Neem ik een duik. Verrast kom ik boven. Het water is knetterheet. Het blijkt dat het water rechtstreeks van een vulkanische berg afstroomt. Het wordt ergens opgevangen en met een buizensysteem rechtstreeks naar het zwembad gevoerd. Het is ZO warm, dat wanneer ik uit het bad stap, ik even van de Wereld raak. Het verschil tussen knetterwarm en best wel fris is te groot. In het Hotel kost het een uurtje voordat ik weer helemaal boven Jan ben.

Vanochtend ben ik uit Poopo vertrokken. Het wegdek gedraagt zich plat en vals. Je denkt dat je op een vlak wegdek fietst. Echter, het gaat toch steeds behoorlijk op en af.

Rechts van me ligt het Lago Poopo een beetje te liggen. Het is niet zomaar een meertje. Het is 90 kilometer lang. En 32 breed. En het hele meer voelt zich het meest prettig op een hoogte van 3700 meter. Ik volg het spoor. Aan de linkerzijde van de weg verrijzen hoge bergen. Tussen de weg en de bergen groeien cactussen. Cactussen zoals u die misschien in een bloempotje hebt staan. Alleen deze zijn menshoog.

Ik probeer er met eentje wat aan te pappen. 'Misschien wil ze wel verkering'. Alleen. Ik heb me dagen niet geschoren. En deze cactus houdt niet zo van prikbaarden. Tja.....dat gaat 'm niet worden. Da's trekken aan een dood paard. Verspilde energie ook. Niet aan beginnen. Kost alleen maar geld (Cactussen zijn nogal veeleisend....dat weten jullie niet, maar ze moeten naar de film, altijd de meest recente....dus de duurste.......uit eten, mooie cadeaus, tis niet gauw goed....bij een Cactus). Kost ook bergen met tijd. En dat heb ik eigenlijk niet. D.w.z. die bergen gaan nog wel lukken, maar de factor tijd. Dat is een dingetje. En daarbij: verwacht eindresultaat: 0 komma 0. Laat die Cactus maar mooi in haar eigen sop gaarkoken. Verder dus maar!!

Ondanks dat de etappe vrij vlak is, is mijn energie rond 15.00 uur voor een belangrijk deel uit de beentjes gevloeid. Ik weet niet precies waar die energie blijft. Maar in m'n benen zitten doet het in elk geval niet meer. Ik blijf steken (om in Cactustermen te spreken) in Challapata. Val het eerste (dus voor ff het beste) restaurant binnen. En vul daar mijn energievoorraden weer een ietsje aan.

Daarna fiets ik het centrum in en vind (na behoorlijk wat zoekwerk) mijn eigenste 'Hotel California'. Een kamer. Op de 1e verdieping. Met uitzicht op een bloeiende Cactus (dus dat wordt geil dromen).

De kamer is voorzien van 3 doorzakbedden. Type: hangmat. Geen douche. No toilet. Stromend water? Dacheteffenie. En verder ook niets. De prijs is er naar. De vermoeidheid ook. Ik ga akkoord. En sluit een contract voor een (1) nachtje.

Daarna slof ik vermoeid en wel het roestige centrum in. En vindt tot mijn stomme verbazing een soort van theehuisje. Waar ze anijsthee en lekkere gebakjes serveren.

De TV loeit. Hard! Hotel California.

Adios