Ja ik wil

Vijf procent gaat doorgaans prima. Zes vaak ook nog wel, Bij zeven wordt het protest spandoek lichtjes ontvouwd. Bij acht haak ik definitief af.

Lieve volgers: de voornoemde cijfers hadden gemakkelijk en zonde enige moeite deel uit kunnen maken van mijn basisschool-rapport. Althans waar het om de vijven en zesjes ging (zevens en achten hadden een bepaalde allergie voor mijn rapport ontwikkeld, die wilden er domweg niet op). U begrijpt: die periode wil ik (qua cijfers) liever achter me laten. Nee `t gaat dus ook niet over mijn rapport: Ik heb `t over stijgingspercentages.

Na een fijn ontbijt (in the open air) heb ik vanohtend afscheid genomen van mijn vriend Mohamed. Wat een gastvrije en vriendelijke man!! Ik sla wat flessen water in, koop twee broden (uiit de achterbak van een auto) die gelukkig in het dorpje te koop worden aangeboden. Ik bestijg mijn karretje en daal nog circa 100 meter. Maar tot zover het goede nieuws voor vandaag.

De weg begint te stijgen. En niet zomaar. Stijgingspercentages van 10 to 12%. Jah, da`s toch net even te gek voor mijn Hollandsche aan de Flevo Polder gewende en verwende fietsbeentjes. Potdomme, bij de eerste haarspeldbocht reeds hang ik hijgend en buiten adem (kan dat: hijgend en buiten adem????) over het stuur. Dit is met echt teveel!

Om de kou meteen maar uit de band te laten lopen: van al mijn fietsreizen was dit by far de zwaarste dag. Nog nooit heb ik vier uren gedaan over een afstand van 16 kilometer. De ene haarspeldbocht was nog maar net om het hoekje om of de volgende diende zich weer aan. Er leek geen einde aan te komen. Om 12.00 uur moest ik noodgedwongen mijn noodrantstoen aanbreken omdat de energie totaal maar dan ook totaal uit mijn lijf verdwenen was. Dit soort stigingspercentages heb ik nooit goed kunnen bolwerken. Maar na een kilometertje of zo vlakte het wegdek wel weer wat af. En dan ging het wel weer. Maar hier vlakt niets af. Het blijft maar omhoog gaan. D`r komt geen eind aan.

Het is goed dat ik enige ervaring heb in dit soort situaties want je zou er zomaar behoorlijk van in de war kunnen raken: de orientatie neem wat af, de scherpte ook en ook de bodem van de watervoorraad komt in zicht. En het eerstvolgende dorpje dient zich nog niet aan.

Kalm blijven vertel ik tegen mezelf, pak je rust, drink regelmatig kleiine beetjes, en duw de fiets stapje voor stapje naar boven. Maar komt er nog `s #@*&%* een einde aan de %^$berg!!!

Ik ben een uurtje of vier in touw als er eindelijk, eindelijk, eindelijk iets van een top in het zicht komt. Pff...... Om 14.00 uur bereik ik de (voorlopige) top. Ik heb in vier uren tijd, 16 kilometer afgelegd,, waarvan het merendeel van meters wandelend. Op de top is een winkeltje. Ik koop wat flessen water (just in time!!) en sla wat eetvoer in. Eigenlijk wil ik een punt achter deze wandeletappe zettten maar in dit kleine gehuchtje (vier huisjes) zal ik geen onderdak vinden. En voor een tent is ook geen plek.

Noodgedwongen zal ik door moeten naar het volgende dorp. Ik neem een flinke rustpauze en informeer naar het traject wat me te wachten staat. Klein beetje klimmen, een lange afdaling en dan een klein beetje klimmen. Afstand: 11 kilometer. Omdat ik weet dat de afstand klopt ontleen ik een klein beetje zekerheid aan de klim en daalinformatie. Echter, meestal klopt de gegeven informatie nl. van geen kanten.........

Ik begin met wat onzekere pijnbenen aan de etappe. Weer klimmen!! Maar nu met stijgingspercentages van 4 of 5%. Tot mijn verbazing hervindt ik mijn krachten en ga ik eigenlijk best lekker. Ik ben snel boven en suis gedurende 8 kilometer best wel hard (maar gecontroleerd) naar beneden. De laatste 2 klim-kilometer doen nog even pijn. Maar ik haal `t!

Het plaatsje ligt geisoleeerd en is klein. Naar wat rondfietsen en vragen meldt ik me bij het plaatselijke cafe. Er blijkt geen hotel of iets met een bed te vinden in het dorp. Talloze cafebezoekers gaan zich met het ik-wil-graag-onderdak-heeft-u-iets-voor-me bemoeien. Na anderhalf uur komt de daadwerkelijke eigenaar van het cafe. Hij zegt dat hij geen bed voor me heeft, echter, als ik wil, mag ik in het basement van het cafe slapen.

Hij biedt het me wat besmuikt aan. Want eigenlijk vindt hij het gebodene onvoldoende van kwaliteit. Hij wil zijn gast een beter onderikomen bieden, maar dit is alles wat hij te bieden heeft. En oh ja: hij staat er op dat ik niet betaal. Hij laat me de ruimte zien en vraag of ik hier wil overnachten.

Het is de tweede keer in mijn leven dat ik vanuit de grond van mijn hart zeg:

`JA IK WIL`

Etappe: Souk-el Had-de-Targa-n-Toucha - Tanalt

Afstand: 26 kilometer