'Morgenstond heeft goud in de mond.'

Dat mag dan mooi zo wezen. Maar in mijn mond schittert het goud voor alsnog niet. En dat zou zomaar, met veel gemak en zonder enige terughoudendheid met de dekking van mijn ziektenkostenverzekering te maken kunnen hebben. Die dekking heeft nl een stevige relatie met de beschikbare inhoud van mijn portemonnee lieve lezer. Dus dat had gemakkelijk gekund. Echter dat is niet de ware reden van mijn fonkel loze gebitje.

De ware reden is dat mijn dag begon met een lekke band.

Tja. Met het opladen van mijn karretje in de vroege ochtend voelde ik dat er iets niet in de haak was. De voorband stond zacht. Snel en vakkundig - u kent mij lieve lezer- heb ik het probleem natuurlijk zo maar eventjes in een wip verholpen.

Want ik kon geen lek vinden. Ook met mijn fabeltastische lekzoekertje niet (dit is een klein plastic doosje met daarin kleine perpexballetjes, die gaan draaien als ze een lek detecteren erg handig als er geen emmer water voorhanden is, en ik vind het zoooooooo'n gesleep om steeds een emmer water met me mee te zeulen, dat klotsende water trek ik nog wel maar dat verdomde gezwaai van dat hengsel, en dat gaat ook nog wel maar dat kloteding dat breekt steeds af, kutemmer, daarom dus een 'lekzoeker').

Ik heb de buitenband van binnen en van buiten gecheckt. Maar ook daar waren geen oneffenheden waar te nemen. In een soort van een ten einde raad ongewisse geestestoestand heb ik tenslotte het binnenwerk van het ventiel maar vervangen. Wellicht dat daar de bron van alle ellende zit.

See what happens!

Maar voordat ik op kan stappen vragen nog wat jongeren mijn aandacht. Ze willen van alles over mijn fiets weten. Over de techniek. Maar ook over hoeveel zo'n fiets wel niet kost. Ik noem meestal een bedrag dat een fractie is van wat de fiets werkelijk heeft gekost. Ik wil nl. niemand in verlegenheid brengen. En wil ik ook niemand op 'verkeerde' gedachten brengen.

Maar deze mannen laten zich niet met een kluitje in het spreekwoordelijke riet sturen. En daarom vertel ik hunnie maar 's echt wat ie heeft gekost. Hun ogen worden zo groot als knikkers. Het ongeloof is groot. En ik vind het maar een gênante vertoning. Daarom haast ik me er bij te vertellen dat ik er flink voor heb moeten sparen voordat ik tot aankoop van mijn vehikel over kon gaan. Ik neem afscheid (nadat ze allemaal stuk voor stuk met fiets op de foto zijn gegaan) van de mannen en neem me voor om NOOOOOOOIT maar dan ook NOOOOOOIT meer de echte prijs te noemen.

Ik vertrek uit Aksum. De meest Noordelijk gelegen stad in Ethiopië. Er staat me een redelijk vlakke etappe te wachten. Redelijk vlak in Ethiopië betekend altijd nog wel dat er klimmetjes van 4 a' 5 procent in zitten. Maar dat is te doen. Nou ja, ze zouden goed te doen moeten zijn. Want ik ben vanochtend niet geheel okselfris opgestaan. Dikke keel. Zweterig. Loopneus. Niet helemaal te pas.

Ik rijd parallel aan de grens van Eritrea. Dat ik dichterbij Eritrea zou kunnen komen, dan ik nu ben - is ondenkbaar. Eritrea en Ethiopië leven in onmin met elkaar (en dan bedoel ik de overheden). Voor de bron van deze onmin-ellende moeten we terug in de tijd. Naar november 1997. Reist u even mee?

Eritrea introduceerde toen een nieuwe munteenheid die ook de BIRR in Ethiopië zou moeten vervangen. Ethiopie zag dat niet zitten en doodde een aantal Eritreers bij de grens. Daarop bestookte Eritrea het vliegveld in Addis Abeba. En ook hier vielen doden. En zie hier. Een conflict was geboren. In februari 1999 escaleerde de boel. Het werd oorlog. Tienduizenden - aan beide zijden - verloren het leven in deze bloedige strijd. Eind 2000 werd een staakt het vuren overeengekomen. In Algiers werd dit schriftelijk bekrachtigd en daarbij werd overeen gekomen dat er over de volle lengte van de grens tussen Ethiopië en Eritrea een 25 km gedemilitariseerde zone zou worden ingesteld. En aldus geschiedde. En die zone wordt heden ten dage nog steeds in stand gehouden. Beide landen houden elkaar sindsdien - ieder vanaf hun eigen grondgebied - met het nodige militaire vertoon nauwlettend in de gaten.

Mensen uit Eritrea en Ethiopië kunnen elkaar nog steeds niet bezoeken. De grens zit potdicht. En ook met het vliegtuig is er geen rechtstreekse vlucht te boeken van en naar beide landen. Dan zou je zeggen: 'vlieg dan via een ander land.' Prima bedacht lieve lezer. Fijne oplossing. Echter u komt er met een Ethiopisch of Eritreers paspoort gewoonweg niet in.

Voor wat het waard is: in 2005 verklaarde het Hof in Den Haag Eritrea schuldig aan het beginnen van de Oorlog. Maar ja. Daar hebben al die dode mensen die nu onder grond liggen te koekeloeren natuurlijk een broertje dood aan. Enne, ff terug naar het begin. Waar is al die oorlogsellende ook al weer mee begonnen?

Midden op de dag rol ik voorzichtigjes Selekleka binnen. En dat voorzichtig rollen doe ik om twee redenen.

Ik voel dat mijn fiets van achteren wat zwabbert. En dat is niet normaal. Hij is ondanks de zware bagage normaal gesproken zo stijf als een hark. Dus er moet iets aan de hand zijn. ‘Aha, een lekke achterband!’ Een Acacia-doorn steekt door de buitenband. Twee lekke banden op 1 dag. Mm........ Er is in dit stoffige dorpje een opvallend luxe hotel. Ik stop er. En eet in het restaurant een bord pasta.

Ondanks het lekkere eten begin ik me na deze rustpauze met de 5 minuten steeds minder lekker te voelen. Ik heb het plan om nog 30 kilometer door te fietsen. Echter, helemaal zitten zie ik dat eerlijk gezegd niet. Ik informeer of ze een kamer hebben. Die hebben ze. En ik besluit zonder lang na te denken om hier te overnachten.

Ik sleep mijn boeltje – koortszweterig en wel - vier etages naar boven. Doe mijn kleren uit. Spreek mijn medicijnenkastje - voor het eerst deze reis- maar ‘s liefdevol aan. En ga liggen. Languit. Uitgeteld.

Hopelijk voel ik me morgen wat beter.

Etappe:Aksum - Selekleka

Km: 36