De Lustige Reiziger

Cursusje

'Nu heb ik er genoeg van', lieve lezer'

Ik heb er al dagen last van. En nu ben ik het zat ook. Wat een geklooi. Ik ben er klaar mee.Ieder mens heeft ergens een grens liggen.
Bij de een ligt ie ergens anders dan bij de ander. En bij de ander weer ergens anders dan bij de 1. En sommige mensen leggen de lat zo hoog......dat ze er gemakkelijk onder door kunnen lopen. Die figuren heb je ook. Maar MIJN grens is nu bereikt.

Vanochtend heb ik mijn fijne naar pisgeur walmende kamer achter me gelaten. Met plezier. Dat zult u begrijpen. Als je je oogjes toe hebt gedaan. En je ligt lekker te snurken. Dan heb je er niet veel last van. Maar bij het krieken van de dag. Tijdens het kakelen van de haan. Het uit de speakers galmende ochtendgebed. En het hard openslaan van de stalen kamerdeuren om 6 uur des ochtends (jah, onze Ethiopische vrienden zijn er elke dag vroegjes bij) trok de alles doordringende geur van urine weer fijntjes in mijn neusgaten.

En probeer dan nog maar 's je broodje omelet, met ui, tomaat en 1 fijn gesnipperdegroene peper met ondersteuning van een kopje thee met veel smaak naar binnen te werken. Toch lukt dat. Maar niet zonder dat ik dwars door een plastic tuinstoelben gezakt. Die ik maar even vergoed heb aan de dienstdoende restauranthouder.

Ik sla proviand voor de dag in. En ga op pad. Het beloofd de eerste van de drie loodzware dagen te worden. Ik moet over hoge bergen en door diepe dalen. Om uiteindelijk in Debark te geraken. Debark is de toegangspoort tot het Nationale Park 'the Simien Moutains' genaamd. Met toppen die de 4000 metervoverstijgen. Ik overweeg om in Debark mijn fiets voor een dag of vijf te parkeren. En een heuse trekking te gaan doen in het Nationale Park.

Maar voor het zo ver is moet ik er nog wel zien te geraken.En dat valt voor de drommel nog niet mee.


De eerste kilometers daal ik flink. Maar daarna moet ik dat hele daalstuk weer compenseren met het nodige klimwerk. Pff......dat valt niet mee. De stijgingspercentages zijn vanaf 7 procent. En met een fiets met volle bepakking is dat een hele tour. Ik kom in het dorpje Haidi. Het is een lange straat met aan weerszijden hutjes gebouwd met hout uit de overvloedig aanwezige Eucalyptusbossen. Het plaatsje kent een prachtige boom waar mensen onder zitten te keuvelen. Ik houd er een korte stop. In no time wordt ik vergezeld door de nodige kinderen.
(van het binnenrijden in Haida heb ik een flimpje gemaakt:
https://youtu.be/e9NIxgXCNIQ(duur: valt best mee)

Na het nuttigen van een banaan en de nodige slokken water. Trek ik verder. Ik word getrakteerd op een fantastische afdaling. En dat is fijn. De benen hebben even rust. Maar tot zover het goede nieuws. Bel de feesttaart maar weer af. Berg de slingers maar weer op. Ontdoe het cadeau maar van het pakpapier. Want opnieuw wordt ik uitgenodigd om te gaan klimmen.

Ik probeer de uitnodiging af te slaan (zoals je bij een slecht feestje ook wel 's doet, Neeh,we kunnen echt niet, want we hebben al een ander feest....). Maar toch weet ik mezelf te overreden me over deze berg heen te worstelen. Anders kom ik nooit in Debark. En zal ik de Simien Mountains nooit gaan zien.


Ik worstel me naar boven. Ik trek. Ik sjor. Ik schuur. Ik duw. Ik hijg. Ik loop, Ik transpireer. Harder dan ik bij kan drinken. Ik verbrand levend -onder een zon die een temperatuur van 41 klein nulletje C. produceert (en even een detail tussendoor: m'n zonnebrandcrème is op) En denk je nou dat die meuk ie hier verkrijgbaar is? Nou neuhhhh. Kortom het gaat best lekker.

Om 13.00 uur duw ik mijn fiets op de top van de berg. Daar zetelt serdert jaren het bergdorpje Adi Arkay. Ik zou het stil houden. Maar jongens en meisjes, wat ben ik er blij mee.

Waar ik minder verheugd van raak is dat er een ontvangstcomité van een dozijn kinderen om me heen zwermt. Deze man is kapot. Tot op z'n schoenveters afgebrand. Helemaal aan z'n eind. Lichaam en geest branden even op een waakvlammetje. Het hart pompt nog maar met moeite het bloed rond. De aderen staan op knappen. De spieren staat op springen.....

En dan die F*&%#@k&%$#@G kinderen. Die hard in mijn oren schreeuwen. Aan m'n fiets sjorren. Er wordt een beroep gedaan op mijn zelfbeheersing en op nog een heleeeeeeeeboel handige en noodzakelijke andere competenties.

Jammer genoeg was ik niet in de gelegenheid om de laatst gehouden cursus 'wat-kan-ik-het-beste-doen-als-ik-steenkapot-een-dorpje-in fiets-en-12 kids-gaan-aan-mijn-fiets-hangen-en-aan-mij-sjorren-moet-ik-ze-dan-afschieten-of-toch-maar-niet. Kijk als ik die cursus had gevolgd. Dan had ik geweten wat ik nu had moeten doen. Maar ja, druk druk druk he! Die ogenschijnlijke overbodige maar achteraf toch zo ontzettende nuttige cursussen schieten er dan lellijk bij in.

Er is een soort van hotelletje waar ik een bord spaghetti bestel. Ik zit voor dood in een plastic tuinstoel. Het ziet er niet uit. Het is bijna nog erger dan die randdebielen (kutpubliek, reken ik ook goed) dat 1 keer per jaar naar de Toppers gaat. Met dat gegeven heb je de onderkant van de samenleving aardig bij elkaar geharkt. Maar eerlijk is eerlijk: ik ben er qua niveau nu niet ver van af.


Ik zal niet zeggen tot overmaat van ramp. Maar hier zittend voor dat hotel, wachtend op mijn dampende bord spaghetti, stopt er een bus met Griekse toeristen. Ze zijn o.l.v. een gids op een rondreis door Ethiopië. Ze vinden mij geweldig stoer. En iedereen wil (eerst apart en later als groep) met me op de foto. Of ik m'n fiets even net zo wil zetten dat het goed gaat met de zon en het foto's maken.

Tuuuuuuuuuurlijk!!!!!!!!! No problem!!!!!! Ik ben helemaal niet moe......

Ook de cursus NEE-zeggen als het even echt niet gaat, heb ik gemist. Ik zei namelijk toen ze me vroegen of ik aan die cursus mee wilde doen wel een keer NEE. Nu nog de kwaliteit proberen te ontwikkelen om NEE te zeggen als dat echt moet........ Is daar ook een cursus voor?


De Grieken vertrekken weer. En ik blijf als een dood vogeltje achter. Het lichaam is leger dan leeg. Opper dan op. Er moet nu snel iets van energie mijn lichaam in. Anders komt het niet goed. Snel eten bereiden is de Ethiopiër niet gegeven. Wachttijden van een half uur zijn gewoon. Het kan ook zomaar een uur duren.

Uiteindelijk komt het eten dan ik naar binnen schrok (en ik bedoel hier niet de verleden tijd van schrikken). Ik bedoel dat ik het bord onder een hoek van 30 graden tegen mijn kin heb gezet en de hele meuk, als ware het een trechter, zo naar binnen gelepeld heb. Ik knap er iets van op.

Ik neem een ferm besluit. Ik trek vandaag niet verder. Ik moet herstellen van deze mega-inspanning. En me voorbereiden op de komende twee fietsdagen die nog zwaarder gaan worden. En dan zal er ook geen hotel of ander overnachtingsadres zijn. Dan zal ik een plek moeten vinden waar ik mijn tentenkamp op kan slaan. En zal ik voor de eerste keer mijn kookgerei in stelling gaan brengen. Daar zie ik wel naar uit.

Ik doe er goed aan om inkopen te doen. En me geestelijk en fysiek op te laden voor wat gaat komen. Ik vind een kamer in het dorpje. En installeer me.

O ja, potdomme. Ik was het zat. Ik was er klaar mee. Maar waar ook alweer mee?

Nouwwwh......mijn voorband blijft leeglopen. Langzaam. Maar gestaag. Elke dag moet ik er wat lucht bij blazen om 'm op de juiste spanning te houden. En daar word ik het langzaam een beetje zat van. Ik heb de band er al drie keer af gehad. Maar ik kan geen gaatje vinden. Ik ben er heleeeemaaaal klaar mee. Nu ga ik er wat aan doen. Met het vaste voornemen om tot een iets permanentere oplossing te komen dan de vorige herstelpogingen.

Ik demonteer mijn voorwiel. En ruil de onwillige binnenband om voor mijn reserve binnenband. Het klusje neemt een half uur in beslag. En tijdens deze werkzaamheden wordt ik gade geslagen door een flinke groepbelangstellenden die ademloos en zeer gecontreerd toekijken. Ik overweeg, na terugkomst in Nederland, de cursus te gaan geven -op-je-vingers-gekeken-worden-is-helemaal-niet-erg-als-je-er-maar-een-cursusje-bij-Gerrit-voor-best-veel-geld-voor-hebt gevolgd.


Als mijn fiets weer als vanouds is. Heb ik gelegenheid om te kijken hoe het nu echt met de onwillige binnenband zit. Er blijkt een miniscuul gaatje in te zitten. Ik plak de band meteen. Die kan mooi vanaf nu als een volwaardige reserve binnenband dienen.

Het was vandaag 1 van de allermooiste ritten als het om het landschap, de bergen en de bijbehorende uitzichten gaat. Zonder enige twijfel. Ik bevind me in een geweldig en prachtig stukje Ethiopie. ‘Maar wat is het zwaar om hier de trappers rond te malen.‘

Heel eerlijk. Ik heb vrees voor wat me de komende dagen te wachten staat.

Reacties

Reacties

Roel

Goed om die laatste zin te lezen Gerrit.

Wat een geworstel zeg, heerlijk dat onbegrijpelijke grut dat om de grote blanke kanjer springt :-) Volgens mij ben jij zelf een "Topper" Gerrit, met een geheel eigen publiek.
Gelukkig gaatje gevonden, want een langzaam leeglopende band bevorderd het niet allemaal.

Maar dit alles verhinderd je niet om de meest prachtige foto's te blijven schieten.
En zoals Nick en Simon al zongen: Herwinnen

haha

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!