De Lustige Reiziger

Pilletjes

U zit waarschijnlijk - en zeer terecht - lekker en smakelijk aan vers gebakken oliebollen zit te knagen.

Of u ligt lekker op het vloerkleed - voor de houtkachel - de appelflappen kwijlerig weg te kluiven. En tussendoor (want u kunt multitasken) doet u rekoefeningen omdat u straks lenig maar vooral tijdig moet bukken voor de vuurpijllen die uw enge buurman jaarlijks op u afvuurt.

En u neemt vast pilletjes in teneinde de oudejaarsconference van Claudia de Breij zonder braakneigingen te overleven (Jezus, wat heeft die vrouw dit jaar een kutboek - neem een Geit getiteld - geschreven, ik heb het na driekwart lezen weggelegd, is echt helemaal niks, en ook - om voor mijn totaal onbegrijpelijke redenen - nog genomineerd voor een prijs ook, en volledig terecht NIET gewonnen).

Ik vind. Ik ben van mening. Dat als je in 2016 met zo'n kutboek aan komt zetten. Dat je dan tijdens de jaarwisseling met pasgewassen, net niet helemaal droog en in een scheiding gekamde haartjes diep onder je dekentjes moet kruipen. Heel diep. En dat je daar dan heel 2017 zo onder moet blijven liggen. En dan schroef ik het bordje wel op de slaapkamerdeur met het opschrift: 'niet voerderen'.

Overigens. Hier in Ethiopie zal ik niets merken van al die oudejaarspret in Nederland. Uw vuurpijtjes halen het namelijk net niet tot in Ethiopie. Die blijven ergens halverwege steken. En uw rotjes knallen net niet hard genoeg om bovenuit het televisiekabaal van derderangs artiesten uit dit fijne landje- waar ik dit stukje dwars doorheen moet proberen zien te typen - uit te komen. Het doet me voorzichtigjes verlangen naar de zangkunsten van onze volendamse Nick en Simon vriendjes. Die zijn nl heilig bij de muziek die nu mijn oorvliezen teisteren (nooit gedacht dat ik dat nog 's zou optekenen).

En daarbij.

In Ethiopie vieren ze de jaarwisseling op 11 september. Dan moeten zij weer een nieuw kalendertje of agendaatje kopen. Het jaar telt hier trouwens 13 maanden. Waarvan de 13e maand uit vijf dagen bestaat. Bent u er nog? Fijn. Want er komt nog wat. Ethiopieers leven officieel 2 uur later dan wij. Maar de wijzers van hunnie klokje wijzen 6 uurtjes later. En daarom moet je goede afspraken maken over of het om de Ethiopie-tijd gaat of om de Faranji-tijd.

U bent inmiddels afgehaakt. Heb ik alle begrip voor. Eh.... ik weet ook niet wie dit allemaal heeft bedacht. En onder welke invloed van welke harddrug die persoon dan ook op dat moment stond. Maar het is sterk spul geweest. Want het werkt nog steeds. Heel Ethiopie vind het nl. de normaalste zaak van de Wereld.

(U gaat 't toch vragen) Ik zal 's informeren. Waar het STUFF te koop is. En of het een beetje betaalbaar is. Ik weet. U vind dat belangrijk. Puur een stukje service van mijn kant. misschien kan ik wat meesmokkelen......voor U. Ik heb het zelf niet nodig.

Na lang wikken en wegen heb ik toch besloten om mijn pakezeltje op te laden. Na vijf fietsloze dagen. En koers te zetten richting Gonder. Na lang wikken en wegen ja. De wandel- en klauterdagen in de Simien Mountains hebben hun fysieke tol geeist. Met zware wandeldagen van 8 a’ 9 uren sjouwen, klauteren en klimmen. Is mijn energiepijl recht naar beneden gericht.

Heb te weinig gegeten. En gedronken. Tijdens het wandelen. Had geen zonnebrandcrème bij de hand. Ik ben een aantal keren de uitputting nabij geweest. En ondervind daar nu de gevolgen van. Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Mijn neus zit dicht. En als ie dat niet zit. Dan produceert ie een oranjeachtig slijmerige vloeistof. Rond Koningsdag ideaal om ‘s lekker mee te vingerverven. Maar voor nu. Niet fijn. Dat is nog niet alles lieve volger. Mijn oren knappen. Ik heb een dikke keel. Hoest. Ril. En mijn hoofd bonkt.

Ik heb vanmorgen bij een DRUG STORE wat pilletjes gehaald. En ja, die moeten hun werk de komende dagen maar gaan doen. Maar op korte termijn kan ik daar nog geen wonderen van verwachten. Eigenlijk ben ik gewoon ziek. Maar hier - in Debark - in bed blijven liggen, van die gedachte knap ik ook niet echt op. Ik begin een beetje bij het interieur van het dorpje te horen. Ze kennen die Hollandsche fietser zo'n beetje allemaal. En als dat gebeurd dan begint het bij mij in de nabijheid van al mijn aanwezige intieme lichaamsdelen te jeuken. Wegwezen hier. Op naar nieuwe geuren en kleuren. Nieuwe landschappen. Nieuwe mensen. Nieuwe verhalen. Ziek of niet ziek.

Ik verlaat Debark pas om 10.30 uur. En trap bij een graadje of 25 - onder een staalblauwe lucht - mijn eerste glooiende kilometers weg.

De eerste 20 kilometer heb ik geen centje pijn. Daarna begint waar dit tracé bekend om staat: stenen gooiende jongeren. Met het verstrijken van de kilometers neemt de intensiteit van het lastig vallen toe. Ik word gevolgd door hele drommen kinderen die YOU YOU YOU roepen. En PEN PEN PEN! En GIVE ME MONEY of GIVE ME 100 BIRR.

Tot zover niets aan de hand zou je zeggen. 'Dat ben je nu toch wel gewend Gerrit'. Zeker lieve lezer! Alleen beginnen ze me nu ook met stokken te slaan. En aan mijn tassen te hangen. En te rukken. En, bij het passeren proberen ze mijn stuurarm te grijpen. En soms lukt dat. En dat levert gevaarlijke situaties op.

Ik krijg vandaag zoveel stenen om de oren gegooid dat er wel eentje een keer raak moest zijn. En dat gebeurd ook. Een stuk steen raakt me precies waar de onderrug overgaat in billen. Je kunt 'm daar hebben. Maar fijn is anders

.

Een paar keer zet ik mijn fiets woedend op de standaard. En schreeuw en vloek dan wat af (ik zal me na afloop van deze reis bij de bond tegen het vloeken als donateur aanmelden, maar heb er begrip voor als deze club me weigert........). En dat doe ik - tot mijn verbazing - in onvervalst Wezeps dialect. Ik spreek dat sinds het overlijden van mijn moeder nooit meer. Ik ken bijna geen mensen meer die dit soort dialect spreken. Maar nu ik kennelijk geraakt wordt, nu de grenzen van mijn incasseringvermogen aan de horizon verschijnen, mijn ongecontroleerde boosheid het daglicht ziet, ik wordt uitgedaagd om mijn meest primaire reactie te voorschijn te toveren, nu komt dat dialect weer naar boven.

'Roep dan de hulp van volwassenen in Gerrit, Ethiopië bestaat toch niet alleen uit kinderen?' Dank u wel lieve lezer, voor deze gouden - wel enigszins mosterd voor de maaltijd - tip (dat moet me van het hart).

U moet weten. De meeste volwassenen hier moedigen dit stenengooien-gedrag alleen maar aan. De verklaring is dat de kinderen het juist heel fijn vinden om een witman (Firanji) te begroeten. Het zou een teken van belangstelling en liefde zijn. Fijne verklaring. Maar ik krijg die verklaring en de dagelijkse praktijk in mijn hoofd maar moeilijk aan elkaar geknoopt. Heel af en toe schiet een volwassene te hulp. En dan ben ik weer voor heel eventjes gered.

De hele fietsdag staat in het teken van deze ‘hartverwarmende’ begroetingen. Tot aan de ingang van het hotel toe. En dat hotel staat in het plaatsje Amba Giogyrios. Ik rol er binnen na 67 kilometer fietsend, kuchend, proestend, snuitend en met een ritmisch bonkend ziek hoofd. En dat komt dan weer niet van de stenen.......alhoewel dat gemakkelijk had wel gekund.

(Een klein stukje van de route is te zien op dit filmpje dat 1 minuut nog wat duurt https://youtu.be/Dag75jBn72M)

Amba Giogyrios is een stoffig dorpje.

Het hotel onderscheid zich qua stoffigheid niet echt van het dorp. Er is een kamer. Geen douche. En er is niets dat in de verte op een toilet lijkt. Voor 50 Birr (2 eurootjes) mag ik er de nacht doorbrengen. Ik hoop maar dat het lichaam vannacht iets van herstel laat zien. Maar eerlijk gezegd - nu mijn lichaam tot stilstand komt - voelt het eerder omgekeerd. Alles slaat dicht. Het lijf doet pijn.

Ik scoor een Fanta. En een noodzakelijke Walia (is een Ethiopisch biertje). Noodzakelijk ja. Want met die drankjes probeer ik de smaak van de zeeeeer pittige sambalsaus - die meegeleverd wordt met het bord Spaghetti dat ik voorgeschoteld krijg - weg te spoelen.

Oh, wat verlang ik op dit soort momenten naar de spaghettisaus die mijn vriendin Joan op tafel kan toveren. Dat toveren duurt een uurtje of drie, want zolang moet de saus trekken of stoven of ingestraald worden (weet ik veel wat voor een magische dingen ze mee doet). Maar dan .......mmmmmm!!!

Maar goed. Joan is even niet in de buurt. En de saus laat het dus ook afweten. Ik doe het er mee. Met veel plezier en smaak.

Ik neem nog maar 's een een pilletje in. En hoop er maar het beste van vannacht. En dat hoop ik voor u ook zo rond 24.00 uur.

Maar vooral voor al die uren, minuten, seconden die 2017 daarna voor u gaat aftellen.

Etappe:Debark -Amba Giogyrios

Km:67

Reacties

Reacties

Roel

Stenen, stenen, stenen, eht zou maar zo een liedje van je vrienden kunnen zijn, gelukkig nog een song van Nick en Simon om de moed er in te houden: De dag dat alles beter is.

Naarmate het verhaal vervelender wordt voor je worden de foto's bijna nog mooier, top
hopelijk doen de pilletjes hun werk en ik moet nog even zeggen dat Claudia erg leuk bleek te zijn ;-)
hou je taai

ciao

Ronald

Dat (s)geitenboek van die Claudia is inderdaad zo goedkoop, simpel, amateuristisch, enne..nou ja zeg maar 'COMPLEET RUK'. Haar oliebollenverhaal echter was ge-wel-dig. Deze, overigens weinig toevoegende, informatie wou ik je niet onthouden, want het bestaan van dergelijke dwaal-nomininatie doet het ergste vrezen voor 15 maart aanstaande. Aan de andere kant, met deze treinprijs is het ook goedgekomen, hieperdepiep voor Hendrik!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!