Gisteren.

De benen waren van gewapend beton. De armen van gehard ijzer. De spieren hard als staal. En een geest vol verwachting. En dat was maar goed ook. Want we hadden de nodige kilometertjes weg te trappen.

De weg van Louga naar Saint Louis. – de meest Noordelijk gelegen stad van Senegal – is asfaltglad en niet al te druk. Na een wat aarzelend begin ontwikkelen we gaandeweg een ongelofelijke snelheid.

Die snelheid is geen doel op zich. Echter, vandaag voelt het goed en trappen we de 78 kilometers makkelijk weg. Zo makkelijk dat we halverwege de middag Saint Louis verblijden met onze komst. We vinden snel een eenvoudige doch voedzaam hotel voor twee nachten.

Twee nachten jah!!

Want Saint Louis is In 2000 toegetreden tot de lijst van Unesco Wereld Erfgoed. En eerlijk gezegd zijn we razend benieuwd naar deze stad. De steden die we tot nu toe aandeden hadden niet veel te bieden. En we zijn wel toe aan iets van cultuur snuiven, is weer ’s wat anders dan lijm……

Saint Louis is met 1-2-3- secondenlijm tegen de Atlantische Oceaan aangeplakt. Maar die lijm – onder invloed van de hoge temperaturen – rekt wat uit. Of het ze hebben gewoon goedkope meuk gebruikt, dan kan ook. Hoe dan ook: er zijn er eilandjes ontstaan.

De voorstad is gek, druk en vrij smerig. Dan is er de visserswijk. Die ligt tegen de Atlantische Oceaan aangeplakt (die lijm werkte wel). Het koloniale centrum – dat in het midden op een eiland ligt – probeert de historie uit alle macht probeert te verbergen. Maar voor wie goed kijkt lukt slaagt ze daar toch niet helemaal in.

Gebouwen stralen – weliswaar in de verte – een rijk verleden uit (je hebt wel een verrekijker met een loepfunctie nodig om het waar te nemen, maar toch). Dit komt tot uiting door de rijke versieringen, de smeedijzeren balkons en de geplaveide straten. Maar veel is verdwenen. En het gaat een enorme klus worden voor de Unesco jongens en meisjes om dit allemaal weer in ere te herstellen (en later te onderhouden).

Het is ook een vissersstad. Honderden prauwen liggen in de haven. En dagelijks varen de boten uit naar zee om in de ochtend terug te keren met een lading verse vis. Het is geweldig kleur- en geurrijk en het is een bedrijvige drukte van belang bij de boten.

“Ja, ja, ja allemaal fijn Gerrit en Joan, maar waar the fuck blijven die foto’s die jullie vandaag in Saint Louis maakten”?!

Rustig, rustig, rustig, lieve (en toch ook wel enigszins ongeduldige) lezer.

Ehh…… hier they cum:

Afstand: 78 kilometer