LenteFez
13 jan. 2023
🇲🇦
vanuit Marokko
Kent u dat lieve lezer.Dat gevoel. Dat de lente je neus binnendringt.
Die heerlijke vroege voorjaarsgeur Dat gevoel dat het jaar nu pas ECHT gaat beginnen. Dat de natuur op uitbarsten staat. (hoewel ik me op dit moment terdege realiseer dat een lentegevoel met de huidige weersomstandigheden in ons aller Holland wat ver van u afstaat).
Natuurlijk.De azuurblauwe luchten, de temperaturen die rond de twintig graden schommelen. Het windstille weer. Hier.
Het helpt allemaal mee om dat gevoel te versterken.
Ik heb ‘t al een aantal fietsdagen lang in mijn neus. Maar gisteren bij het binnenfietsen van Koningsstad Fez werd ik plots in en in gelukkig. Dat heerlijke
voorjaarsgevoel stroomde via mijn neusgaten mijn lichaam binnen. En dat aangevuld met die altijd aanwezig zoete geuren (die je in dit soort landen altijd omhullen). Dat maakte me heel blij.
Ja, dat blije, gelukkige gevoel. Daar naar op zoek zijn. Dat is misschien wel een van de belangrijkste drijfveren om op een fiets door een land te reizen.
Dichterbij kan je bijna niet komen. Altijd op zoek naar die geuren. Die kleuren. Dat gevoel. Dat kun je wandelend en fietsend het beste ervaren.
Vandaag ben ik een dagje door Fez gedwaald. Fez is de op een na grootste stad van Marokko.
De benaming van Fez schijnt z’n oorsprong te vinden in het Arabische woord pikhouweel. Er wordt verwezen naar een legende over Idriss I (stichter van
Marokko) die een gouden pikhouweel zou hebben gebruikt om de grenzen van Fez aan te geven door ze te omlijnen.
Dat moet voorwaar een helse klus geweest zijn voor ons Idriesie.
Want Fez heeft een oppervlakte van ruim 93 ha. En als je dat met je pikhouweeltje een beetje voorover gebukt (lees: kans op rugklachten!!) moet lopen omlijnen,
dan lijkt het me dat een ziektenkostenverzekeringspakket met een aanvullende verzekering geen overbodige luxe zou zijn geweest.En nog een nagekomen tip voor onze Dries. Ik zou een pakket hebben
gekozen met een oneindige hoeveelheid fysio-behandelingen……….. En het is een eindje reizen, maar in Milllingen aan de Rijn weet ik nog een prima fysiotherapeut……
Maar goed. Dries lijkt me een verstandige vent. En dat zal ie allemaal wel gedaan hebben.
Maar goed. Dries lijkt me een verstandige vent. En dat zal ie allemaal wel gedaan hebben.
Er wonen ruim 1 miljoen mensen in Fez.
Ik ben vandaag even van deur tot deur gegaan om ze allemaal een boks te geven (handen geven vind ik corona-wise nog wat link). Ja, wou gewoon even kennis maken
met iedereen. Ik kom hier tenslotte ook niet elke dag.
Met als dat geboks voelde ik me na verloop van tijd wel een soort van Badr Hari (of hoe die gast ook mag heten). En nog iets van een nadeeltje: ik heb meer
kopjes muntthee weg moeten slurpen dat me lief is. Ik lijk verdorie wel een lopende Mentha piperita (ja, google dat maar ‘s, doe er ook maar ‘s wat voor lieve doch enigszins passieve lezer!)
Maaaaaaarrrrrrrr.
Gelukkig schoot er nog tijd over om door de Medina (oude ommuurde binnenstad, UNESCO stuff) te dwalen. En daarvan krijgt U hierna de bewijsstukken
voorgeschoteld.
DAG 8
Fes
rustdag
Vendeurdespneus
12 jan. 2023
🇲🇦
vanuit Marokko
Gisteren vertrok ik uit Sidi Kacem met als doel om in twee etappes in Koningsstad FES te geraken.
En helemaal vanzelf zou dat niet gaan.
Verliepen de fietsdagen tot nu toe vrij gladjes qua hoogteverschillen. Gisteren was en vandaag bleek alles anders te zijn. Werden de kaartjes net even anders geschud.
We gingen omhoog. Stijgen. En een beetje dalen. En weer een beetje boel stijgen. En weer een ietsje dalen. En weer stijgen. Kortom: het verzuurde spieren klimwerk is begonnen. Kon niet mee worden
genegeerd. Stoempen. Knoerten. Ploerten. En transpiratievocht in de bilnaad. In grote hoeveelheden. De watervallen van COO zijn er niets bij………
En dit alles heeft voor u een enorme voordelen lieve lezer.
Want. Geen flauwe verhalen deze keer. Geen misplaatste grappen. Geen taalgebruik waar menigeen aanstoot aan zou kunnen nemen. En dat u zich niet door hele lappen tekst door hoeft te worstelen om
een glimp van de foto’s te kunnen opvangen. Neeh…..aan dat soort schrijverij ontbreekt het me aan energie deze keer. Daarvoor waren de afgelopen klimdagen te inspannend.
Dus. In plaats daarvan: foto’s. Veel foto’s. En niet zomaar foto’s. Speciaal voor U geselecteerd>>>>>>>>DE VIJFTIEN LEKKERSTE!
DAG 6
Sidi Kacem - Prefecture de Meknes
70 km
Sidi Kacem - Prefecture de Meknes
70 km
DAG 7
Prefecture de Meknes - Fes
44 km
Prefecture de Meknes - Fes
44 km
Onbelangrijk
10 jan. 2023
🇲🇦
vanuit Marokko
In je eigenste fijne reisgidsje zul je het plaatsje niet snel tegenkomen.
Neeh.
Die vind het vermelden van dit plaatsje niet nodig. NIet bijzonder genoeg. Geen bezienswaardigheden waar je mensen op kunt attenderen. Geen rijen voor loketten om kaartjes te kopen of websites waar
je je kaartjes van tevoren moet kopen. Geen vrouwen met vlaggetjes op zo’n lang zwiepstokje waar je achter aan moet hobbelen. Geen souvenirverkopers die een graantje mee willen pikken. Geen
speciale parkeerplaatsen voor touringcars.
Niets van dit alles. Te onbeduidend. Niet vermeldenswaardig genoeg. Niet de moeite van het noemen waard.
Op het eerste en oppervlakkige gezicht heeft de samensteller van uw reisgidsje ‘t bij het rechte eind. Goed besluit. Scherpe blik. Goed gezien. Geen speld tussen te krijgen. Een tien met een
griffel. Sticker van de juf. Twee.
En toch….schijn bedriegt!
In Ouled Hannoune gebeurt meer in een uur, dan er in mijn straat in een heel jaar gebeurt. En misschien - lieve lezer - ook wel meer dan in uw straat. Zou zo maar ‘s kunnen.
Want ja. Na een flink mistige en ronduit koude en - deels - bumpy ride val ik zo rond 11 uur het City Centre van Ouled Hannoune binnen. Mocht U het willen plaatsen: het ligt grofweg halverwege de banaanvormig-gebogen lijn: Rabat - Fez.
Precies in het midden van het plaatsje is een rotonde.
En daar val ik - enigszins koud en door de mist flink nat geworden - het (enige) dus beste plaatselijke café binnen. Ik bestel muntthee. Normaal krijg ik muntthee niet weg geslurpt. Maar alles wat
ook maar iets warm aanvoelt, glijd mijn lichaam met veel plezier binnen. Opwarmen is het devies. Hoe? Dat maakt me op dit moment niets uit.
Ik heb - vanuit het café, waar de deuren wagenwijd open staat - uitzicht op de enige rotonde die het plaatsje rijk is. Heel eerlijk: het plaatsje is zo klein dat er ook geen plaats meer is voor een
eventuele tweede rotonde. Past gewoon niet meer.
Het leven van Ouled Hannoune trekt deze dinsdagochtend aan mijn voorbij.
Allereerst staat een groep meisjes klaar om met de fiets naar school te gaan. Als ik naar buiten loop en ze aanspreek willen ze allemaal - met mij - op de foto. Ze hebben veel plezier. Ik denk dat
dat komt door mij reeds gevorderde leeftijd, kalende hoofd en rijzige gestalte. Maar ik hoop dat het komt omdat ze met veel plezier naar school gaan. Maar ik denk dat eerste.
Ietsje verderop staat de melkman.
Hij kletst wat met een voorbijganger. Ze staan midden op de rijbaan. Trekken zich niets aan van af en toe passerend verkeer. Zijn melkbussen zijn nu nog leeg, echter dat zal niet lang meer duren. Hij is onderweg naar de plaatselijke melkfabriek en zal daar zijn bussen met melk vullen. En terug rijden naar het kleine marktje om 1,5 liter flessen af te vullen en die te verkopen.
Een busje komt aangereden. Een groep sportieve, atletische jonge mannen springen in de bus. Ze gaan naar school. Sporten is een onderdeel van de lesdag vandaag. Ze hebben goede zin. Voor ze weg
rijden geef ik ze allemaal een boks En complimenteer ze met de fantastische prestatie van het Marokkaanse voetbalelftal (voor ze er zelf over beginnen….).
Aan de andere zijde van de rondtonde laat een man een kledingstuk repareren. De kleermaker heeft meteen tijd. De man kan erop wachten. Niet veel later loopt ie met het deskundig en snel
gerepareerde kledingstuk verder het dorp in.
Meteen ernaast is een groente- en fruitstalletje.
Sinaasappelen, paprika’s tomaten, pepers, aardappelen en nog veel meer kan je er kopen. Een man koopt 2 kilo wortelen. Ik doe ook een duit in het zakje en koop 2 bananen.
Aan de noordzijde van de rotonde zijn drie mannen bezig om het land te bewerken. Ze hakken - tussen de rijen - het onkruid weg.
Dan passeert een vrouw. Ze laat trots haar baby aan mij zien. Ik zeg dat het een heel knap kindje is (dat lieg ik beetje, ik vind baby'tjes doorgaans behoorlijke misvormde en vrij lelijke
huilebalken….….en bij sommige baby’tjes komt dat helemaal nooooooooit meer goed ………….nee……..geen sorry, nu niet, nooit niet).
En dan zijn er nog de mensen die er gewoon zijn. Schijnbaar zonder speciaal doel of bestemming. Die wat staan te staan. Of van A naar B lopen. Zonder speciale reden.
Tja, en dat gebeurt allemaal in een uurtje. Stel je toch ‘s voor dat ik een hele dag was gebleven……
Super gaaf toch.
Maar ik moet die knakker van die reisgids - bij nader inzien - toch wel een ietsje pietsje gelijk geven. Als je al die geweldige en fantastische ‘bewegingen’ en gebeurtenissen allemaal zou moeten
beschrijven in je reisgidsje. Dan heb je aan 1 gids natuurlijk niet genoeg. Bij lange na niet. Dan moet je potdikke een hele encyclopedie samenstellen.
En erger nog: ook met je meezeulen op reis. Dan kom ik voor zeker een heel regiment aan fietstassen tekort. Dan gaat mijn fietsframe aan het gewicht van de reisgidsen alleen al ten onder. Mijn
spaken zouden uit de wielen springen. De velgen zouden het begeven.
En dat - live lezer - zou weer betekenen dat ik helemaal niet meer op reis zou kunnen. En dat ik aan een reisgids helemaal niets meer zou hebben. Dat ie overbodig zou zijn. Die reisgids. En dat………
Ik begin me zoetjes aan te realiseren dat ik in dit verhaal helemaal vast begin te lopen lieve lezer. En ik merk ook dat U mij niet te hulp schiet om mij de goede kant op te gidsen.
Hoogste tijd om er een einde aan te breien voor deze fietsdag.
Happy New Year en een gelukkig uiteinde. Ik neem nog een glaasje muntthee. Misschien wel met iets alcoholisch erin.
tirreG
DAG 5
Siri Yahia Gharb - Sidi Kacem
Siri Yahia Gharb - Sidi Kacem
71 km
Luxemburg
08 jan. 2023
🇲🇦
vanuit Marokko
Ik moet een jaar of 19 jaar geweest zijn.
Op mijn derde fietsreis ooit (na Engeland en Denemarken) zette ik koers naar België en Luxemburg.
Daar ontmoette ik in de hoofdstad van Luxemburg een groep jongeren waaronder een Marokkaan. We trokken wat dagen met elkaar op en bij het afscheid nodigde hij me uit om een keer de stad - waar hij woonde - te bezoeken.
Daar ontmoette ik in de hoofdstad van Luxemburg een groep jongeren waaronder een Marokkaan. We trokken wat dagen met elkaar op en bij het afscheid nodigde hij me uit om een keer de stad - waar hij woonde - te bezoeken.
Was nog een heel gedoe. Want zo’n anker is best zwaar. En het gooien van zo’n ding (in m’n eentje, want Joan is niet mee deze reis) valt voor de drommel nog niet mee.
Daarbij neemt het gevaarte best veel ruimte in. De fietstassen zijn best wel ruim maar ze kennen hunnie beperkingen qua capaciteit. Mede daarom heb ik de ketting (die aan het anker vast hoort te zitten) achterwege gelaten. Daarbij: die dingen raken trouwens en by the way ook altijd in de knoop…..is altijd geklooi om ze uit de wierewar te halen….
Maar goed, alleen het anker. Geen ketting dus.
Wat ook weer een probleem met zich meebrengt. Want wanneer ik het anker uitgooi, krijg ik het weerhakerige ijzerwerk met geen mogelijkheid weer naar binnen gehengeld. Kortom: ik moet steeds op zoek
naar een nieuw anker. Gekloot dus. Tijdrovende bezigheid en knap irritant. Hier langs de Atlantische kust in Rabat zal ik nog wel slagen in mijn zoekpogingen. Maar meer landinwaarts zou het wel ‘s
een helse zoektocht kunnen worden……
Afijn.
Ik ben in Rabat dus. Geen gelul meer. Hier komen de foto’s van een fijne dagwandeling die voerde door de ommuurde medina, de oude Kasbah en de grootste begraafplaats van Marokko (met 25000 graven):
O ja, ‘mijn’ Luxemburgse Marokkaan. Die me dus 38 jaar geleden heeft uitgenodigd om ‘s naar zijn stad te komen zou hier dus ergens kunnen rondlopen. Ik ben wat aan de late kant. Maar kzou zo bij ‘m
binnen kunnen lopen. En een gezellig glaasje muntthee binnenslurpen. Zou leuk zijn om nog ‘s wat herinneringen op te halen. Maar ja. Geen idee waar ie woont. Ik geloof dat ie Mohammed heette.
Ik ga ‘s kijken of er bij iemand een (scheeps)belletje gaat rinkelen als ik die naam hier op straat ‘s laat vallen……
Gerrit
DAG 2
Zaterdag 7 januari
Mohammedia - Rabat
70 km
DAG 3
Zondag 8 januari
Rabat
- km
Dit verhaal is gemarkeerd als spam en is daarom niet zichtbaar voor bezoekers.
Klameinde
29 sep. 2022
🇱🇰
vanuit Sri Lanka
Lieve lezer. U kent dat vast wel.
Dat een periode van warm weer en hoge temperaturen wordt gevolgd door van die drukkend warme dagen. Van die dagen dat het transpiratievocht van je hele lichaam afloopt. Zonder dat je daadwerkelijk een serieuze inspanning levert. Dat je 3 keer op een dag naar de douche gaat om je even af te spoelen. Dat je kleren klam aanvoelen. Het gevoel dat de buitenlucht een enorme druk uitoefent op je hele lichaam. Dat gevoel dat zo’n verlammende uitwerking op lichaam en geest kan hebben.
U kent dat gevoel vast. En zo niet, dan krijgt U het toch zeker na het zien van onderstaande foto!!
Bij sommigen gaat het gepaard met hoofdpijn. Er zijn ook mensen bij wie op dat soort drukkend warme dagen niets meer uit de handen komt. Die komen letterlijk tot stilstand.
Nou dat gevoel, mocht u dat herkennen, houd dat vast tijdens het lezen van deze bijdrage.
Wij vertrekken uit Chilaw.
We komen terecht in de zo ongeveer grootste visveiling die we deze reis gezien hebben. Boten komen binnen varen en voeren verse vis aan. In een enorm grote hal wordt de vis verhandeld. Vis ligt
overal op de vloer uitgestald. Er is sprake van een levendige en bedrijvige handel in velerlei soorten vis. We kijken onze ogen uit.
Met het water in de mond en de gedachte aan de smaak van (nieuwe) haring met gesnipperde uitjes, en/of een bakje kibbeling, trekken we verder.
De gekozen fietsroute is fijn. Die loopt langs een onstuimige zee. Het opspattende zilte water beslaat de brillenglazen. Het asfalt is teerzwart van kleur, glad en dus goed fietsbaar. Dat verandert
overigens na verloop van tijd. Het wordt drukker en de weg wordt minder van kwaliteit.
Net na het middaguur vallen we een hotel binnen. Bestellen soep en een middagmaal. Een melancholisch gevoel overvalt ons.
Is dat vanwege het uiteengaan van Nick & Simon? Is het omdat als we straks op Schiphol aankomen, onze buddy, onze makker, onze troetelbeer, onze steun en toeverlaat, onze kanjerknots Dickie Dik
Benschop (directeur van Schiphol) ons deze keer NIET zal staan op te wachten met een Hema-worst - in zo’n papieren puntzak - met mosterd (ben er net als borrelnootjes gek op). Nee, lieve lezer. Het
is omdat het onze laatste fietsdag in Sri Lanka is.
(Ik heb by the way - in alle bescheidenheid - die muzikale Volendamse graaiers en ik-houd-zo-van-Schiphol-maar-ook-wel-een-beetje-van-de-530.000-jaarlijks-uit-te keren-europegeltjes-Dickie
Benschop toch maar mooi weten te elimineren mede door het schrijven van dit weblog…….).
We hebben nog 16 kilometer te fietsen. Dan zit het erop.
Een reis die een maand gelegen begon. Precies op de plek waar we de reis ook gaan beëindigen. We hebben een lus van zo’n 1100 kilometer gefietst. Eerst zuidwaarts naar de stad Galle. Toen naar het
oosten. En toen Noordwaarts naar Elle en Kandy. Vandaar nog verder noordwaarts. Naar steden als Polonnaruwa en Anuradhapura. En vandaar uit naar de Indische Oceaan. Tenslotte zetten we weer koers
naar Negombo.
Sri Lanka. U weet wel. Dat (ei)land dat ergens ten zuiden van India in de Indische Oceaan dobbert. En 22 miljoen mensen huisvest. Waar religie een belangrijke rol speelt en waar Hindoe’s,
Boeddhisten en Christenen vreedzaam met elkaar samenleven.
Iets minder vreedzaam zijn de touringcars van de overheid (zeg maar de stadsbussen) die je zonder terughoudendheid en ogenschijnlijk met veel plezier van de weg willen rijden.
“Wat een klootzakken zijn dat!”
“Wat een klootzakken zijn dat!”
Ze rijden met bussen van twijfelachtige kwaliteit gerust met een gangetje of 100 kilometer per uur door de drukke bebouwde kom. Ze toeteren wat. Maar remmen ho maar. Daar hebben ze bij de aankoop
van de bussen zorgvuldig op weten te besparen. “Neeh…doe maar geen remmen…..dat scheelt mooi wat geld….ik heb die dingen toch niet nodig”. Zo moet het gegaan zijn tijdens de
aankoop-onderhandelingen in de Sri Lankaanse bussen-speciaalzaak.
De politie weigert ze te bekeuren. Het zijn net als hen overheidsdienaars…… We hadden ontzag voor deze bussige-Sri Lankaanse boevenbende. Ik wil niemand ongerust maken: maar 1x zijn we door het oog
van de bussen-naald gekropen. Het overige verkeer gedroeg zich trouwens zoals je dat mocht verwachten. Hectisch. Driedubbel inhalen. Luidruchtig. Maar OK voor twee Hollandsche fietsers.
Wij hebben 5 lekke banden gehad. Binnen twee dagen. Het voorwiel van Joan was de boosdoener. We kregen de oorzaak niet gevonden. Maar steeds opnieuw raakte de band lek. Ten einde raad hebben we een
reserve buiten- en binnenband gemonteerd. En daarna bleven we lekvrij en ook vrij van overig technisch malleur.
Medisch zijn we er beter aan toe na de reis dan vooraf. Joan kreeg 1,5 week voor vertrek een zweepslag in de kuit te verwerken. Mij schoot het 5 dagen voor vertrek in de rug. Beide lichaamsdelen
voelen nu een stuk beter dan een maand geleden.
Het wegennet in Sri Lanka is super fijnmazig. Dat maakt dat er altijd wel een alternatief weggetje voorhanden is als je de drukte wilt vermijden. Je waant je van tijd tot tijd reiziger op een
Tropisch Bounty eiland alwaar de Kokosnoten elk moment uit de bomen kunnen vallen precies middenop je eigenste kalende kokosnoot. Dat is gelukkig niet gebeurd, want je zou het lelijk bezuren.
De mensen zijn er allervriendelijkst. Een glimlach van ons werd altijd gevolgd door een glimlach van de ander. We waren een bezienswaardigheid. Iedereen keek ons na. We werden soms meer moe van het
zwaaien en begroeten, dan van het fietsen zelf. Mensen konden niet geloven dat we Sri Lanka op de fiets gingen bezoeken.
Het land heeft vette problemen: Politiek en economisch. Daar werden we elke dag meerdere keren mee geconfronteerd. Hogere prijzen in de supermarkt. Torenhoge prijzen bij de belangrijkste
bezienswaardigheden. Lange rijen bij de benzinestations. En veel ongeruste mensen. Ongerust wat de toekomst hen gaat brengen.
We waren de enige Westerse fietsters. En ook andere toeristen hebben we in schaarse aantallen en dan uitsluitend in de meer toeristische plekken gezien. We waren zonder uitzondering de enige
toeristen als we in een hotel en/of restaurant verbleven.
Het land drijft op de productie en export van rijst, thee, kokos en rubber. Een heel belangrijke kurk waar het land verder op drijft is toerisme. Ze hopen en verwachten dat het toerisme weer zal
aantrekken nu corona achter de rug lijkt. En de onrust in het land tot het verleden lijkt te behoren.
Maar ik heb mijn twijfels.
Het dringt niet tot de Sri Lankaan door dat niet alleen zij met prijsstijgingen worden geconfronteerd. Maar wij (het westen) ook. En dat klimaatdoelstellingen meer en meer centraal worden gesteld
in het bepalen van beleid. Dat vliegschaamte (en de gevolgen voor het milieu) en de bewustwording omtrent dit onderwerp een steeds centralere plaats zullen gaan innemen in ons leven. En dat we daar
- gedwongen of niet - ook onze toekomstige (reislustige) keuzes op zullen baseren.
Daarnaast zullen vliegtickets naar verwachting duurder worden. Dat kan tot gevolg hebben dat groepen mensen niet langer in de gelegenheid zullen zijn om dergelijke reizen te ondernemen. En dat dit
in meer brede zin de komende decennia zijn weerslag zal gaan krijgen op het wereldwijde reisgedrag van mensen. En daar zou Sri Lanka ook de gevolgen van kunnen ondervinden.
We hebben gepoogd om daar met Sri Lankanen - werkzaam in de toeristische sector - over van gedachten te wisselen. Die boodschap wil daar vooralsnog maar moeilijk landen. Men zet in op betere
toeristische tijden.
En dat is dat je vanaf het moment dat je uit het vliegtuig stapt op Bandaranaike International Airport je het klamme zweet meteen doet uitbreken. Dat de warmte (hitte zo U wilt) je meteen als een warme, klam vochtige deken omhult. Tot zover het goede nieuws.
Want eh ……….dat blijft dus zo gedurende de ganse tijd dat je in Sri Lanka verblijft.
Afkoeling moet je zoeken en vinden door de rijwind tijdens het fietsen of bij een wind-wapperende-ventilator en/of (nog beter) airco. Zonder die verkoeling is het bijna niet uit te houden en kan
het een heuse uitdaging worden om de dagen en nachten goed door te komen.
“Ja lieve lezer, dat zeggen ze er in de glossy promotie niets-aan-de-hand-het-is-hier-allemaal-fijn websites en kekke vakantiefolders er nooit bij”. Maar het is wel iets om terdege rekening mee te houden mocht je ooit overwegen naar Sri Lanka af te reizen.
We hebben ontelbaar veel flessen en liters water achterovergeslagen. Water dat overal verkrijgbaar is in flessen. We hebben zes tubes zonnecrème weg gesmeerd. Dat smeren was het eerste dat we deden als we opstonden. Als we ermee zouden wachten totdat we gingen fietsen, zou het spulletje er meteen weer uitgezweten worden. En zou het z’n zonnebrand beperkende werk niet kunnen doen
“Ja lieve lezer, dat zeggen ze er in de glossy promotie niets-aan-de-hand-het-is-hier-allemaal-fijn websites en kekke vakantiefolders er nooit bij”. Maar het is wel iets om terdege rekening mee te houden mocht je ooit overwegen naar Sri Lanka af te reizen.
We hebben ontelbaar veel flessen en liters water achterovergeslagen. Water dat overal verkrijgbaar is in flessen. We hebben zes tubes zonnecrème weg gesmeerd. Dat smeren was het eerste dat we deden als we opstonden. Als we ermee zouden wachten totdat we gingen fietsen, zou het spulletje er meteen weer uitgezweten worden. En zou het z’n zonnebrand beperkende werk niet kunnen doen
De laatste 6 kilometer van onze fietsreis verloopt over de vet-irritant-drukke A3. Waar onze vrienden - de buschauffeurs - ook weer vrolijk hun partijtje
wie-zullen-we-nu-s-weer-van-de-weg-drukken meeblazen.
Het kan niet anders. Er loopt geen rustig klein weggetje naar ons hotel. Ons hotel waar we een maand geleden onze reis begonnen. Ons hotel die de fietsdozen heeft bewaard en het hotel waar we onze fietsen weer kunnen verpakken teneinde ze vliegreis gereed te maken.
Het kan niet anders. Er loopt geen rustig klein weggetje naar ons hotel. Ons hotel waar we een maand geleden onze reis begonnen. Ons hotel die de fietsdozen heeft bewaard en het hotel waar we onze fietsen weer kunnen verpakken teneinde ze vliegreis gereed te maken.
We rollen het hotelterrein op. Het voelt vertrouwd. De begroeting is hartelijk.
De eigenaar zegt dat we - op een klein groepje na - de eerste gasten zijn sinds we een maand geleden vertrokken. Pff…….
We schieten een aankomst foto. En dat lijkt ‘m dan te zijn. Onze reis door Sri Lanka.
Wat vliegt zo’n maand!!
Dank u wel voor het meelezen. Het reageren op uw berichtjes was om onduidelijke technische redenen niet mogelijk (ik kreeg dat niet voor elkaar geprutst, thuis maar ‘s naar kijken). Echter, ik heb
alle berichten gelezen (Joan ook) en we zijn U zeer dankbaar voor alle lieve berichten en vrolijke tekst-noten.
En dat nog dit.
Een goede vriendin - die altijd trouw meeleest (ook deze reis) op dit weblog - kreeg onlangs te horen dat ze heel ernstig ziek is. Haar reis naar herstel zal lang zijn en de uitkomst is vooralsnog
ongewis. We wensen haar alle sterkte toe en denken elke dag aan haar.
Lieve lezer.
Er zijn reis-ideeën zat. Het lijstje is langer dan dat op een dubbelzijdig A4tje past. De wensen zijn groot. Het leven tekort. Echter er zijn vooralsnog geen concrete reisplannen. Maar je weet maar
nooit……….enne, beloofd is beloofd. Mochten we weer op reis gaan: U bent de eerste die het hoort!
Blijf zo gezond mogelijk.
Gerrit & Joan
Chilaw - Negombo
57 km
Touwstof
28 sep. 2022
🇱🇰
vanuit Sri Lanka
Vandaag ga ik alleen op fietspad.
Soms is dat ook even fijn. Joan leest een boek, vergrijpt zich aan wat flessen alcohol en rust wat uit. Ik ga wat solo fietskilometers maken.
Dat doe ik vanuit Chilaw.
Ik baan mij een weg door het drukke verkeer van Chilaw en kom al snel aan de kust. Op zichzelf niet zo opmerkelijk. Chilaw ligt aan de Westkust van Sri Lanka. Dus echt een geweldige omweg hoef ik
er niet voor te maken.
Daar ontmoet ik een groep jongeren die op het punt staan om te gaan wielrennen.
Ik rijd op een vrij vers geasfalteerde weg. Strak langs de zee. Strakker langs de zee heb ik nog nooit gefietst als nu. Je hebt zeg maar de teerzwarte weg. En daarnaast een wild opspattende zee.
D’r zit - bijna - niets tussen.
Het is vis dat de klok slaat langs deze weg. Er liggen talloze boten. En vooral veel gedoe, bedrijvigheid en handel met vis. Vis. En nog ‘s vis. In alle soorten en maten. Vers en gedroogd.
Om die vis te vangen heb je netten nodig. Ik spreek mannen die bezig zijn om netten te knopen om tonijn te kunnen vangen.
Na 17 kilometer verlaat ik de zeeweg. En sla linksaf het binnenland in.
Aha…..daar zie ik een vogelverschrikker. De derde deze reis. Die ga ik ‘s even fijn op de gevoelige plaat vastleggen. Er is 1 dingetje. Een probleempje. Een detail. Er liggen vijf honden tussen mij
en de vogelverschrikker. Honden zijn voor mij een barrière. Nick & Simon ook. Maar honden ook.
Ik ben namelijk nogal bang voor hunnie scherpe tanden. Hunnie natte neuzen. En hunnie woef-woef-blaf-gedrag.
Mm…..mijn verzamelwoede voor de vogelverschrikker (u weet, ik spaar ze….) verliest het bijna van de hondenangst, als er opeens een vrouw ten tonele verschijnt. Ze overziet het slagveld. Verjaagd de
honden met een ferme kreet (moet ik ook eens op oefenen….). En nodigt me uit om een foto te maken van de vogelverschrikker. Ze legt me - vrij uitvoerig - uit waar ie voor dient……..
Het blijkt dat ze medeaandeelhouder is van het fabriekje dat naast haar tuin ligt.
Ze vraagt of ik een rondleiding wens. “Zekers, te weten, zeg ik!”
Het blijkt een touwfabriek te zijn. Touw dat gemaakt wordt van de buitenste schil van de kokosnoot.
U zit er totaal niet op te wachten, echter Ik zal U stapsgewijs ‘meenemen’ in het proces.
Stap 1 is het scheiden van de vezels van de schil. Dat gebeurt door de schil in een machine te duwen. De vezels worden er daarna uit geblazen.
Stap 2 is het verzamelen en ‘schonen’ van de vezels. Ik snap niets van deze machine. Maar hoe het ook zei: het goedje komt er schoner uit dan het erin ging.
Stap 3: de gereinigde vezels worden nu in een machine geduwd, en komen er als losse kabels uit
Stap 4: De losse kabels worden in een andere machine gedouwd en tot touw gedraaid.
Het touw wordt op verschillende lengten gemaakt en (met name) naar Amerika geëxporteerd.
Er werken zeven mensen in de fabriek. Ik krijg een kijkje in hun leefomgeving (ze wonen op het fabrieksterrein) en hun keuken. Oei!! De werkomstandigheden lieten al te wensen over. Maar
eh……tjonge…..in wat een armoedige omstandigheden moeten deze mensen leven…….
Ik bedank iedereen uitvoering voor de ‘rondleiding’. Met een droge touwstof keel fiets ik verder.
Ik passeer een spoorlijn en station. En fiets voornamelijk op hele kleine kronkelende weggetjes. Waar het rustig en fijn fietsen is. En fiets voornamelijk tussen de palmbomen plantages.
Dames in een naaiatelier zien mijn fietsen en slaken kreten van verbazing. Zo’n Hollandsche fietser met kale kop zien ze niet elke dag passeren. De kreten van verbazing worden nog groter als ik
terugkeer. En een kijkje in hunnie atelier kom nemen. Zijn mogen dat dan bijzonder vinden. Ik vind hen ook bijzonder.
Met een vers aangemeten maatpak met vlinderstrik en stoere gympen fiets ik verder. Tja, je moet je kans grijpen……..
Op het einde van mijn 70 kilometer durende tocht kom ik op rood gekleurde zandwegen terecht. Hobbelig van aard. Avontuurlijk fietsen. Ik passeer een groepje vrouw die ongewenst kruid aan het
verwijderen is. Ik maak een praatje. Posseer gewillig met het - inmiddels half uitgelopen - dorp. En koers verder.
Iets verderop worden de geoogste rijstvelden- gecontroleerd - platgebrand. Dat scheelt als de grond straks weer bewerkt moet worden. En het levert een mooie organische meststof aan de bodem.
Daarbij: tis een mooi gezicht!
Helemaal op het einde passeer ik een Hindoetempel. Die zien er prachtig uit. Ik ben helaas niet gekleed om de heilige tempel van binnen te bekijken en moet het met de buitenzijde doen.
De laatste 2 kilometer brengen me weer terug in het hotel.
Dat was een goed bestede rustdag.
Gerrit
Rondje Chilaw
67 km
