Een Engelse vrouw vertelt ons dat we het meest vervelende stuk achter de rug hebben. Ze verteld: âik bied onderdak aan fietsers, en het komt voor dat mensen zo ontmoedigd raken door het gebrek aan
fietswegen. Dat ze de bus nemen en zich een eind verder langs de kust laten afzettenâ.
Aha!! Wat een fijne bevestiging. We begonnen bijna te geloven dat we gek geworden waren. Dat we er niets van konden. Dat we het fietsen verleerd waren. Dat we het gewoon niet zagen. Dat er wel
fietswegen waren maar dat wij die niet konden vinden. Aha. Ze zijn er gewoonweg niet.
Lieve volger. Wij vertrokken vanochtend- met een wat weemoedig gevoel - uit Estapona.
Mocht U hopeloos verliefd zijn op uw geliefde of in het geheim op de buurman of - vrouw. En zou U deze geliefde (al dan niet geheim) een keertje willen verwennen. Neem hem of haar dan een keertje
mee naar Estapona. Zoek een fijn restaurantje. Knaag wat lekkere Tapas weg met uw rotte kiezen. Steek een kaarsje aan. En nog 1. En maak in de zwoelheid van de avond een fijne wandeling door het
historische centrum van Estapona. Succes verzekerd! Is een tip, doe er uw voordeel mee. (Maar goed: u kunt ook voor Biddinghuizen kiezen, maar niet bij mij aankloppen als u net iets minder succes
blijkt te hebben, ander klachtenloket aub).
De eerste fietskilometers verliepen gladjes met zicht op de zee. Maar alras maakten we opnieuw kennis met onze pas verworden vriend: de A7.
We hadden ons gisteravond voorgenomen deze weg niet langer als een probleem te zien en te ervaren. Maar hem te omarmen. De weg als een gegeven, een feit zien. En dat maakt dat we vandaag gewoon een
kilometer of 20 op het ding gaan fietsen.
Het gaat boven verwachting. Het moet ook wel. Een fietsalternatief is gewoonweg niet voorhanden. Bij een langs deze weg gelegen benzinestation slaan we water in. En door.
In 1,5 uur leggen we 20 kilometer af. Dat schiet op. En âŠ.we zijn niet 1 keer van de weg geblazen. Spanjaarden gedragen zich doorgaans als heren in het verkeer. Zodra ze ons zien, wijken ze flink
uit, en passeren op een behoorlijke afstand.
We houden een tussenstop en versterken de inwendige mens.
Na verloop van tijd komen we op rustige weggetjes terecht. En nog weer later komen we op een fijn en rustig gravelpad. Dit pad klimt naar 230 meter hoogte. Een kuitenbijter. Dat pad brengt ons
bijna tot in Gibraltar.
Bijna. Want een lekke band gooit roet in het eten, Het verwisselen van de binnenband gaat snel. Na 20 minuutjes kunnen we ons weg vervolgen (In de bijlage treft u bewijsstuk 1 en 2
aan).
Het gravelpad brengt ons naar zân hoogste punt. Vandaar zien we de rots van Gibraltar liggen.
Aha Gibraltar!!
Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik tot 9 maanden geleden niet precies wist waar dit stukje Brits overzees gebied met een grootte van 6,8 km precies lag. Waar je de punaise nu precies moest
drukken op de landkaart.
Ik vond de juffrouw in klas 3 van mijn basisschool (juffrouw van der Heide) zo mooi dat ik met Aardrijkskundeles meer op haar lette dan op haar uitleg betreffende de precieze ligging van Gibraltar.
Dat moet iets van een relatie hebben, iets van een verklaring zijn aangaande mijn kennis hiaat betreffende dit topografische onderwerp.
In maart van dit jaar moest ons Hollandsche voetbalelftal op Gibraltar voetballen. Hunnie doel was om elf bouwvakkers (die in hun vrije tijd wel âs tegen een balletje trappen) van Gibraltar van de
mat vegen (wat lukte!) En bij die gelegenheid ben ik âs op de landkaart gaan koekeloeren.
Het is een stukje Engeland, dat met wat 1-2-3 secondenlijm is vastgeplakt aan Spanje. De rots waar we nu dus naar kijken ligt nogal prominent in het midden van het eiland, neemt nogal wat ruimte in
en is de belangrijkste bezienswaardigheid van het schiereiland.
We fietsrollen zo goed als tot de grens van Gibraltar. Eerst via een weinig inspirerend industrieterrein. Later kronkelend door gezellig nauwe sinaasappelbomen straatjes.
We vinden - nog op Spaans grondgebied - een fijn en voedzaam onderkomen. Met uitzicht op de rots.
Wij hebben gisterochtend onze karretjes bestegen. Het plan is om - in twee weekjes tijd - van Malaga naar Sevilla te fietsen.
We hebben het idee opgevat om een groot deel van de route zo kort mogelijk langs de kust te fietsen. Opdat we de golvende golven kunnen aanschouwen in het maagdelijke ochtendlicht. De zilte
zeelucht als een engeltje op onze tongen uiteen laten spatten. De kuststrook aan onze ogen voorbij zien trekken. Het âŠâŠ.
Ach lieve lezer. Ik kom niet veel verder dan wat amateur poĂ«zie. Die knakkers van de Zeeuwse band BLĂF zijn hier veel beter in. Die maken van die vreselijke kutteksten. Rijmelarij van de ergste
soort. Waarmee ze overigens wel de nodige europegeltjes met hunnie netten aan boord hijsen. Fijne bijvangst!!
Ik zou het helemaal geen slecht idee vinden om dat BLĂF-schip voorgoed voor anker te laten gaan of (nog beter) het tot zinken te laten brengen. En dat dan over een jaar of honderd een paar van die
duikarcheologen naar de bodem van de zee afzakken en dan met van die waterstoffertjes het BLĂF-repertoire gaan afstoffen. Die schrikken zich het muzikale apelazarus (dat doe ik nu al!).Die gasten
verslikken zich in hunnie zuurstofflessen. Om van het vollopen van hunnie snorkels nog maar te zwijgen.
Dat langs de kust fietsen, lieve lezer is een fijn voornemen. Een ambitieuze doelstelling. Een fijn punt om op te richten. Een vrolijke stip aan de horizon. Voorwaar een bestemmingdoel om âs fijn
koers naar te zetten. Echter, dat valt voor de drommel nog niet mee.
Nou ja in het begin ging het nog wel. In Malaga liggen fijne fietspaden voor ons klaar. Het fietsen verloopt gladjes. Niets aan het fietsmandje.
Maar zo halverwege de fietsdag dienen de eerste problemen zich aan.
Dat komt zo. De A7 zit ons lelijk in de weg. De A7 is een weg. Ooit met vast de beste bedoelingen aangelegd. Voorzien van een stevig stukje zwart geblakerd asfalt. De weg heeft aan alle zijden een
vangrail. En de weg voorziet in iets van een behoefte. Dat willen zeggen: er rijd alle Jezus veel verkeer. Dat er ook nog âs flink de geitenwollen-snelheids-sokken in heeft.
Als je met een toet toet auto bent, dan moet de A7 een walhalla zijn. De A7 brengt je namelijk vliegensvlug daar waar je zijn moet. Voor ons is de A7 een heuse drempel. Een barriĂšre. Iets met roet.
Iets met eten. En iets met gooien.
Er lopen namelijk niet zoveel kleine weggetjes parallel aan deze A7. En dat brengt ons regelmatig in de problemen. En dat laat zo soms geen andere mogelijheid over om tussen vangrail en de berm van
die A7 te fietsen. Daar ligt een betonsstrook van krap 1 meter breed. En op die betonbaan staan objecten zoals lantaarnpalen, bushokjes, afvalbakken, verkeersborden en ondefineerbare kastjes die
vast heel belangrijk zijn maar waar wij ons omheen moeten wurmen. Ook steken we per dag een loopbrug of tien over om onze weg aan de andere zijde van de A7 te vervolgen. Al met al is dit nog niet
helemaal waar we op hoopten qua lekker fietsen aan de Costa del Sol.
Na een eerste dagje worstel-fietsen hebben we ons in de gisternamiddag âs lekker verwend. We hebben een hotelkamer genomen van ehâŠ.. 500 euro. Per nacht. Exclusief ontbijt.
De kamer is van alle gemakken voorzien. Voornamelijk dingen die we niet nodig zullen hebben, maar goed het is er. Bij aankomst worden we al ware helden en VIPâs ontvangen. Niet is teveel. Een rode
loper wordt uitgerold. Toastjes met kaviaar worden aangerukt. Flessen Champagne ontkurkt (en het maakt ze helemaal niets uit wanneer ik zeg dat we elke dag ontbijten met toastjes kaviaar en dat de
Champagne bij ons uit de kraan komt).
U begrijpt het al. Het is LOW-SEASON. De kamers worden voor bodemprijzen aangeboden. Onze buiken staan bol van de kaviaar. Een vast tred - richting onze hotelkamer - is met de vele glazen Champagne
nagenoeg onmogelijk geworden. U begrijpt lieve lezer: het bleef nog lang onrustig in dit hotel in Marbella.
Vanochtend zijn we uit Marbella vertrokken. Het is wat onwerkelijk om in deze kustplaatsen te verblijven. Het is een aaneenschakeling van hotels met de nodige (en ogenschijnlijke) pracht en praal.
Ik kijk mân ogen uit. Nooit gedacht dat ik er ooit nog âs terecht zou komenâŠâŠ
We beginnen deze dag met fijn langs de kust te fietsen. Er liggen gladde betonbanen voor ons gereed. En ook fietsen we tientallen kilometer over houten vlonders en over halfverharde paden. We
laveren wat tussen flanerende wandelaars door. De golven spatten uiteen op de rotsblokken en zeewaterdruppels bevochtigen onze lichamen. Fijn, wat het is een graadje of 20. De zon schijnt
overvloedig. En de eerste druppeltjes zonnebrand hebben we aan onze huiden toevertrouwd.
Helaas pindakaas. De A7 is weer âs spelbreker. We puzzelen wat af om toch iets van een route te vinden in de richting waar we naar toe willen gaan. Soms zakt de moed ons ietwat in de schoenen. Als
we een alternatief gevonden hebben, en dat na een kilometer of wat blijkt dat dit achterafpaadje afgesloten blijkt te zijn. En we weer terug moeten.
Maar zoals altijd lukt het ons om ons een weg te banen. In de juiste richting.
Aan het einde van deze fietsdag komen we aan in de kustplaats: Estapona blijkt een fantastisch mooie en historische stad te zijn. In het Hoogseizoen vind je er vast een hele berg toeristen. Maar nu
is het er tamelijk rustig. We vinden er een prachtig onderkomen. Zoeken een fijn restaurantje. En maken een erg romantische avondwandeling (neehâŠ.lieve lezer, dit keer geen details!).
Morgen zetten we koers naar Gibraltar. We gaan nachtmerrie-dromen of van de A7âŠâŠ
Ik hoor Joan zeggen: âvanavond zitten we aan de TAPASâ.
Lieve lezer. Dat kan Joan mooi zeggen. Maar mijn hoofd staat er nog niet naar. Mijn hoofd staat momenteel nergens naar eerlijk gezegd. Ik heb niet al te best geslapen. En toen dat net zoân beetje
dreigde te lukken ging die F*^%K$#@&G-wekker.
Om 1.30 uur. Ik herhaal: 1.30 uur des nachts!!
Opstaan luie Gerrit, lijkt het ding te rinkelen. Ik loop wat verdwaasd rond en probeer iets van een beginnetje te maken met aankleden.
Vroeg opstaan is doorgaans geen probleem. Maar 1.30 uur is toch wel een best vervelend vroege klote tijd.
Gelukkig staat alles reisklaar en hoeven we ons alleen nog maar in onze kleren te hijsen. Nagels poetsen. Tanden raggen. Remsporen wissen. En wegwezen.
Nou ja, wegwezen. Dat klinkt als voornemen wat ambitieuzer dan ik in praktijk kan brengen. Het is mistig out there, waarde lezer. En niet zomaar mistig. Zicht minder dan 50 meter. En dat geldt ook
voor mijn hoofd qua mist. Dus is het dubbel mistig. En als je daar de paardenwortel van neemt dan is het âŠâŠâŠâŠ ehâŠâŠGOED MISTIG.
Eenmaal onderweg moet ik mijn ogen goed op de weg houden. Even denk ik nog dat er âs nachts echt geen verkeer op de Duitse wegen mag komen. Dat dat verboden is of zo. Dat ze daar na de Oorlog een
soort regel van hebben gemaakt. Maar het zou ook best âs kunnen dat de mist de Wereld zo klein maakt dat we gewoon niet meer dan ons zelf zien.
Veilig en wel komen we na een wat zweterig ritje van 40 minuten op het Duitse vliegveld aan. Althans, we menen iets van contouren van een luchthaven waar te nemen. Maar het zou ook een subtropisch
zwemparadijs, parenclub of kaasboerderij kunnen zijn. Ik reken op dit moment alles goed.
Een overijverige baas van de parkeerplaats-meneer wil me geen toegang geven tot het parkeerterrein. Lullig, want ik heb het op de tast gevonden en ben blij dat ik in de nabijheid van iets van een
slagboom terecht ben gekomen. En daarbij: ik moet er toch ECHT wezen.
Het geval wil dat ik een aanhangwagen achter mijn automobiel heb hangen. En u heeft betaald voor de auto. Niet voor de aanhanger. Duitsers en regelsâŠâŠ.!
Ik communiceer met een paal. En vertel de man (het is 2.30 uur des nachts, in een mistig Weeze) dat Bayern MĂŒnchen ECHT de allerbeste club is. En Franz Beckenbauer, en die techniek van âmâŠâŠ.&
die Deutsch Manschaft, wat een kanjers âŠâŠâŠoch man. En dat Duitsers ECHT wel humor hebben, als je er maar oog voor hebt. Echter, hij is niet te vermurwen.
Ik zet een tandje bij: beste parkeermeneervan het vliegveld hiero. Luistert U âs even (perfecte tactiek in DuitslandâŠ.NOT). U mag godverdomme blij zijn dat ik voor uw slagboom stil ben blijven
staan. Met die mist had ik er zo dwars door heen kunnen rijden. Dan had U - en geen entree kunnen heffen & had U een slagboomschadepostje gehad van een duizendje of 5. En net op het moment dat
ik er nog een schepje bovenop wil doen en over de Oorlog wil beginnen komt er plots een - ik strijk over mijn hart bonnetje uit de kaartjespaal gerold. Ik mag door, maar wel met de graties Gods.
PffâŠâŠ. Ik heb hier vaker geparkeerd. En vaak is het zoeken naar een plekje. De P3 staat meestal knettervol. Nu staan er 5 autoâs. Het is uitgestorven. Ik denk nog even dat het door de mist komt,
dat ik de autoâs niet zie. Maar er staan echt nauwelijks autoâs. Ik druk de aanhanger in een houtwal/bosschage. En parkeer mijn auto er stijf tegenaan. Op hoop van zegen dat ie over twee weken nog
steeds op mij wacht.
Ik loop naar de vertrekhal van het vliegveld. Joan bewaakt er onze bagage en fietsen. Het is er stil. En zijn ook niet veel vluchten. De mensen die we aantreffen liggen vrij laveloos/uitgeteld op
banken of op de grond. Allen bewapend met een mondkapje.
Mist. Laveloze mensen. Mondkapjes. Een parkeerplaats zonder autoâs. Franz Beckenbauer. Een verlaten kinderspeelparadijs. Gesloten winkeltjes En een ietwat versleten kerstverlichting. Die combinatie
dus. Het doet al met al wat surrealistisch aan.
Een van de stalen vogels die op de luchthaven geparkeerd staat zal ons in de vroege ochtend naar grote hoogten laten stijgen. En hopelijk volgens plan (en liever niet eerder) ons ook weer met beide
voetjes (inclusief ingegroeide kalknagels) en fiets(tassen) op vaste bodem zetten.
Maar voor het zover is, moeten we eerst maar âs zien of die mist in mijn hoofd wat wil opklaren. En daarna maar âs dat plannetje van Joan in praktijk gaan brengen.
Wat uitrusten en maar âs zien of we ergens TAPAS kunnen knagen!
U heeft het goed gezien. Scherp opgelet. Met uw waarnemingsvermogen is voorwaar (nog) niets mis. De was hangt al weer te drogen. De slaapzakken bungelen onze stinkvoeten en zweetlichamen uit te
stinken. De handwas dobbert wat in ons ligbad.Dat kan maar een ding betekenen. En dat is dat wij weer in onze thuishaven zijn aangekomen.
Gisteravond om precies te zijn.
Gisterochtend vertrokken we om de laatste etappe te voltooien. Die liep van het dorpje Surwold naar DE enige echte metropool die onze fraaie provincie Drenthe rijk is: Emmen. Dat traject kent een
afstand van 64 kilometer.
Na een goede nachtrust en een prima ontbijt in het plaatselijk Waldhotel en tevens Grieks restaurant (de combi ontging ons enigszins) laden we onze karretjes voor het laatst deze reis op. En
trapten we de eerste kilometers weg. Het is bewolkt, droog en fris. Heerlijke omstandigheden.
Als snel zitten we weer op de Jutlandroute.
U weet wel. De route van Denemarken naar Nederland. Die route die ons 900 kilometer lang heeft beziggehouden. Die ons deed draaien en keren op kleine weggetjes en paadjes. Die zoveel mogelijk weg
bleef van de drukke doorgaande wegen. Die route dus. Daar rijden we weer op.
Het is oogsttijd van de uien en aardappelen. De uiengeur vergezeld ons op grote delen van de route. Als liefhebber van uiensoep loopt het water me in de mond. Of ben ik aan het kwijlen? Zou kunnen.
Moet je niet uitsluiten. Behoort tot de mogelijkheden. Ik heb er immers de leeftijd voor.......
Afijn.
Het is zondag. Als we al een winkeltje - of iets wat voor een levensmiddelenzaakje door moet gaan - tegenkomen,dat is ie gesloten. In Duitsland zijn winkels op zondag gesloten. Je kunt dus maar
beter wat proviand aan boord hebben op s' Heeren rustdag..
Van tijd tot tijd houden we een stop om een banaan of appel weg te knagen. En gaan weer door. En verrek. We zien de eerste wegwijzer (in weken) die naar Nederlandse plaatsen verwijst. Ter Apel.
Niet veel later passeren we de Duits-Nederlandse grens. We komen in ter Apel en fietsen via rustige en vlakke landwegen, met wind tegen - richting Emmen.
Daar komen we tegen vieren aan op het centraal station van Emmen. En hiero dan meteen maar de onvermijdelijke thuiskom-eindstation-foto:
We kopen kaartjes als bewijs van goed gedrag, en hijsen onze fietsen aan boord van de trein. Via Zwolle en Arnhem komen we aan in Nijmegen. Daar staat Joanâs vader gereed om ons op te halen.
Tegen zevenen zijn we thuis.
Wat erg onwerkelijk is, is dat het huis van onze buurvrouw daar maar staat te staan. Meestel brandde er lampje. Werd er een gordijn dicht getrokken. Ging er een deur open. Of liepen we even binnen
om over onze reis te vertellen. Of zo. Nu niet meer. Nooit meer.
Dat is wat er in drie weken tijd kan gebeuren.
Lieve lezer.
Het was een fijn reisje. We zijn in goede gezondheid thuis gekomen, en dat is wellicht het allerbelangrijkste. Helemaal zonder fysieke problemen ging het deze keer niet. Joan had/heeft last van
haar heup. Ik van een onwillige linkerknie. Beiden zorgden ervoor dat we het hier en daar ietsje rustiger aan moesten doen.
De route was mooi en rustig. Het was erg leuk om na 37 jaar weer âs terug te zijn in Denemarken.
Door Duitsland trekken is aanbevelenswaardig. Het lijkt op het eerste gezicht wellicht wat stoffig en saai. Maar het is hartstikke fijn fietsen daar.
Na dit jaar Denmarken/Duitstland/Emmen en vorig jaar Berlijn-Keeken lijkt het wel tijd om voor een volgende fietsreis de bakens weer âs wat te verzetten. We smachten naar nieuwe geuren, nieuwe
kleuren, andere culturen, andere gewoonten, vreemd eten, .....kortom: het mag weer wat avontuurlijker. Ideeën genoeg. De plank waarop ze liggen puilt uit. Maar nu dat nare coronavirus wereldwijd
onder controle zien te krijgen.
Maar veel belangrijker: ik hoop dat een collega van me volledig gaat herstellen van de gevolgen die ze ondervindt van het corona-virus. Ze is al maanden met de gevolgen aan het worstelen, en het
einde lijkt nog niet in zicht. Dat is veeeeeeeeeeel belangrijker dan het maken van een fietsreisje in een ver en warm land. Ik wens haar alle goeds en sterkte toe!!
Joan en ik willen U bedanken voor het lezen (en reageren) van dit weblog. Natuurlijk willen we ook de maanzusjes bedanken. Zonder hunnie maanlicht, heelal-toewijding en sterren-ondersteuning, met
hunnie MAAN-NOTITIEBLOK (wat zouden we zonder moeten) en de MOON-KALENDER (echt, als we die niet hadden.....) zouden we deze reis voorwaar nooit tot een goed einde
gebracht hebben. Echt niet!
O ja, Willemijn: jij hebt nog wat te goed. Jij hebt immers de prijsvraag gewonnen. Joan zal binnenkort weer aan het bakken slaan (www.taartjesvantootje.com) en binnenkort contact met je opnemen welk taartje ze voor je gaat bakken.
Een vriendelijke reisgroet van Joan & Gerrit
Tot slot. Heeft iemand een idee hoe het met deze persoon is afgelopen?
Schijnt in goede tijden, slechte tijden (GTST, voor de kenners) gespeeld te hebben. Maar daar keek ik nooit naar. Dus kende haar niet. En haar zus al helemaal niet.
Lieve lezer. Normaal ondervind ik er weinig problemen mee, maar deze keer weet ik niet goed waar te beginnen. Wel waar ik wil eindigen. Met âverdwijnen als sneeuw voor de zonâ. Maar ja, om daar te
komen zul je toch ergens een soort van een begin moeten maken.
Nou, ok, laten we dan hier beginnen.
Mijn oog viel in januari van dit jaar op een artikel met de zusje van Lexmond. Ook wel genaamd âde maanzusjesâ. Ik had echt van beide dames nog nooit gehoord. Van Lexmond al helemaal niet. Laat
staan van de maanzusjes.
Normaal gesproken bladeren mijn ogen dit soort artikelen heel snel om. Maar de uitspraken van beide zussen in dat artikel deden mijn ogen doen haken.
Ik vast het kort samen voor U. Het hele idee van de maanzusjes is dat de maan een centrale rol speelt in je gezondheid en je welbevinden. En dat de stand van de maan richtinggevend zou moeten zijn
in het nemen van alledaagse beslissingen.
Zou kunnen.
Ik zelf vond het behoorlijk prettig als ik vroeger met een meisje stoute dingen ging doen (buiten) dat de maan mij dan enigszins bijlichtte. Vind het nog steeds fijn als ik âs nachts uit mijn tent
moet om te pissen dat de maan zijn schijnsel op de scheerlijnen en haringen van mijn tent laat vallen. Opdat ik niet struikel. In die zin droeg en draagt de maan inderdaad bij aan mijn persoonlijke
welbevinden en geluk. 1-0 voor de zusjes!
Echter de maanzusjes gaan een stapje verder.
Die stellen zo ongeveer dat je zonder het centraal stellen van de maan geen gelukkig leven zou kunnen hebben. Tja, dat weet ik niet, want ja die maan is er tot nu toe altijd geweest. En ja, hoe het
zonder de aanwezigheid van dat ding zal zijn. Dat staat in de sterren geschreven.
Misschien dat de Oceaangetijden (meneertje Eb en mevrouwtje Vloed) wat in de wierewar zullen gaan lopen. Wellicht heeft het invloed op de leefbaarheid van onze planeet. Wellicht struikel ik wat
vaker over mijn tentharingen en heb ik daardoor vaker een kapotte knie. Maar verder weet ik het ook niet. Ben ik niet deskundig genoeg voor.
Ach lieve lezer. Het zal me ook aan mân reet roesten wat die dames allemaal voor waarde aan de maan hangen. Als ze niks beters te doen hebben en verder geen gewelddadige plannen hebben. Succes er
mee.
Nouwwww ja....zo gemakkelijk komen ze niet van me af.
Waar ik wel een beetje last van heb ik dat ze van die (in mijn ogen althans) oerdomme uitspraken doen. Ik zal er een met U delen uit eerdergenoemd artikel:
âAls je je realiseert dat de maan eb en vloed - water dus - regeert en wij voor zoân tachtig procent uit water bestaan, is het onlogisch om te denken dat de maan geen invloed op ons
heeft".
Was getekend: de maanzusjes.
In hetzelfde artikel stellen de zusjes:
ânee hoor, we zijn helemaal niet zweverigâ.
Einde citaat.
Neeh....jullie zijn inderdaad niet zweverig!! Jullie zijn Goddomme knettergek, met je totaal niet onderbouwde en zwetserige maangelul.
Maar wacht. Lieve lezer. U zegt?
We leven in een vrij land Gerrit. We moeten ook plaats bieden aan geestelijk minder bedeelden. Aan mensen die een vrije geest hebben. Er moet ruimte zijn voor mensen die qua verstandelijke
vermogens langs de randen van de maatschappij schuren. Kortom: de maanzusjes mogen er ook zijn.
Nou daar denk ik F&%&*^%$Hell toch net effe wat anders over.
En hoe dat komt, dat ga ik U MAANFIJN uitleggen.
De maanzusjes (toch een beetje uitgerangeerde vrouwen â met de middelbare leeftijd binnen onafzienbare tijd in het verschiet - met net effe teveel verveeltijd) hebben een marketingbureau in de arm
genomen. Hebben aan een stukje positionering gedaan. SWOT analyse gemaakt. Missie beschreven. Stukje visie ontwikkelt. Doelgroep analyse gemaakt. Stukje marktsegmentatie. Concurrentenanalyse
gemaakt. Lekker in het gehoor liggende naam bedacht. Wat geile zwoele zussen fotoâs laten maken door een bevriende maar vooral professionele fotograaf (beeld is zooooooo belangrijk).
Tekstschrijvertje ingehuurd. Website online geflikkerd. Communicatieplannetje geschreven waar de kop in Hoofdstuk 1 is: Lekker meeliften/gebruik gemaakt van de bekendheid van mevrouwtje Lieke. En
huppakee. Klaar voor de Start.
Op de website LexmondvsLexmond.com (ga er kijken, dat ding bestaat echt) wordt de filosofie van beide maanzusjes haarfijn uit de doeken gedaan. Wanneer is het beste moment om naar de tandarts te
gaan? (ik zelf zou zeggen wanneer je een afspraak hebt, als je namelijk niet komt opdagen krijg je toch een rekening gepresenteerd, maar ok). En wanneer je je haar moet laten verven (dat is een
voor mij vrij confronterend voorbeeld.....). En ze voeren nog meer wereld verbeterende voorbeelden aan waarbij cruciale beslissingen afhangen van de stand van de maan. Zoals welke schoenveter je
het eerst moet strikken. Je zal je âs vergissen, alles gaat mis, je hele dag naar de KLOTE.
Dat alles (en nog veel meer) hangt namelijk lieve lezer allemaal af van de stand van de maan ten opzichte van het sterrenstelsel. En dat kan je allemaal op hunnie MOON CALENDER aflezen. Tuurlijk
man. Dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Wat een geweldige Eye opener!!!!
Als je dan verder op hunnie site kijkt, dan komt de AAP uit de MAANMOUW gekropen. Ahaaaaa.........een heuse WEBSHOP. Met allemaal geinige, leuke en gezellige maan-gebruik-en-cadeau-dingetjes.
Lekker voor vriendinnen en zo.
Nadat ik me door de MOON CALENDERS, MOON NOTITIE BOEKJES de MOON CHILD, de MOON HOME en nog meer marketing-ellende heb geworsteld. Kom ik alras bij het hoogtepunt (of dieptepunt) van de site: the
MOON GEMSTONES.
Ok.
Een greep uit assortiment. âLove you to the MOON and back Stonesâ. De Chakra Stones. Ok, ik doe er nog 1: The Golden Triangle XL stone.
Ok. Ok.
âs Effe kijken waar die Stones voor dienen. Ik citeer (slechts een een heel stukje) van de website:
Altijd heel dichtbij je liefde zijn?
Dit lieve cadeau kan altijd, gedragen in de broekzak, mee op avontuur.
De prachtige triangle van Rozenkwarts, Bergkristal en Amethist. Het opent het hart, zuivert en geeft enorm veel schoonheid. Deze drie edelstenen bij elkaar zorgt voor een zeer krachtige
positieve energiestroom. Ze noemen dit wonder ook wel 'de gouden driehoek'.
En dit maangezwets en tekstuele maanzwammerij gaat zo nog een tijdje door........
Ik neem u even mee naar de 1e zin: âAltijd dichtbij je (ge)liefde zijnâ.
In dat geval kan je natuurlijk ook gewoon van Kopenhagen naar Emmen fietsen. Ben je drie weken heel dichtbij elkaar. Heb ik geen kalender voor nodig. En al helemaal geen stenen. Kan die krengen
missen als kiespijn op mân fiets. Die tassen zijn al zwaar genoeg.
Ok. Ok. Ok.
Wellicht ben ik wat te kritisch. De maanzusjes hebben het vast goed met ons voor. Die gunnen ons een fijn en gelukkig leven. Die zullen ons die stenen en kalenders vast cadeau doen. Dat zal toch
wel?!
Nooooouuuuuuwwwww lieve lezer. Daâs niet helemaal zo. Of helemaal niet (kiest U zelf maar).
Een bescheiden greep uit het Maanzusjes prijslijstje:
The Love you to the MOON and back stone: âŹ24,95 (mocht U denken dat U daarvoor een flinke verzameling hunnebedden aan de haak hebt geslagenâŠ..nou neeâŠ..het steentje heeft de afmetingen van 3 x
2,5 cm., ik herhaal: 2,5 x 3 cm.).
Ok. Ok. Ok. Okeeeeeee. Wat hoor ik? U bent nog niet overtuigd lieve lezer?!
De moon CALENDER dan. Die zullen ze toch wel in de digitale voordeel-grabbelbak hebben gekieperd met een procentje of 30 korting. Toch?
Nooooowwwww!!! Ook niet echt hoor. Die gaan namelijk voor niet minder dan drie tientjes de Lexmond voordeur uit (en daar komen nog wat vrolijke verzend- en transportkosten bij als U onder de 100
euroootjes blijft).
Weet U, Ik stop ermee.
Dit soort mensen, dit soort figuren. Deze types die hunnie landelijke bekendheid misbruiken om (soms/vaak) kwetsbare mensen te misleiden. Daar heb ik niets mee. Helemaal niets. Nog sterker: ik
irriteer me er dood aan!
Hunnie motto is: âgeluk en gezondheid ligt voor het oprapenâ. Als je het maanlichtschijnsel maar door de bomen ziet. Het enige is......maar dan ook het enige.......het aller enige is dat je wat
producten van hunnie moet kopen. Dan ligt geluk, welbevinden en gezondheid in het verschiet. Vooral voor hunnie zelf!
Het zijn gewoon twee geldbeluste zussen die geen Fuck te doen hebben. Profiteurs. Parasieten.
Bij een of ander Alibaba achtige site kun je een schip van die stenen bestellen voor een habbekrats. Uit China of zo. Inkoopprijs per steen? Gokje? 1 of 2 euro. Ok, maak er 3 euro van. Beetje
vrachtkosten erbij. En tel je winstpercentage maar uit.
Daarna geeft je die stenen een kekke maannaam. Stopt ze in een geile maanverpakking. Maanstrikje er om. Persoonlijk geschreven maanbriefje erbij. En een ECHTE maanbijsluiter. En binnen loopt het
maanzusjes geldschip.
U zegt lieve lezer? Een handige financiële boterham verdienen, daar is toch niets mis mee Gerrit?! Neeh....tis zeker niet verboden, zeker niet. Het is niet illegaal. Maar wel laakbaar.
Weet U.
De maan maakt je niet per definitie gelukkig. Stenen ook niet (behalve als je ze misschien en met goede reden door het raam van je ex en/of een foute buurman gooit, gelukkig wordt je er misschien
niet meteen van, echter het kan enorm opluchten). En kalenders al helemaal niet. De werking van al die onzin is nergens wetenschappelijk vastgesteld en/of bewezen. Dat staat nergens, in geen enkel
wetenschappelijk rapport is dat opgetekend. Daar is geen enkele aanwijzing voor. Je kunt erin geloven. Maar zeker weten is er niet bij.
Wat wel bewezen is dat als je al die stenen - die zij aanbieden - koopt en tegelijkertijd op zak hebt, en daar een tijdje mee rond sjouwt, dat er dan een gerede kans is, dat je een dubbele hernia
oploopt.
En heel toevallig ben ik op dat gebied deskundig. Ervaringsdeskundige. Met name op het gebied van S5/L1. Weet ik alles van. Maak je me weinig over wijs. Kun je me alles over vragen. Ik geeft je
graag antwoord, GRATIS!
Heb de afgelopen jaren stad en land afgelopen en artsen gesproken om me van die dubbele hernia af te helpen (dat heeft overigens nog steeds niet het gewenste resultaat opgeleverd). Ik wacht nog op
de eerste arts die de maan er bij haalt. Ik moet de witte stofjassen-arts nog tegen het lijf lopen die me adviseert met een kilootje of wat âmaanzusjes-stenenâ op mijn rug te gaan lopen teneinde
van die hernia af te komen.
Tikten we gisteren met onze beide grote tenen de hoogste temperatuur aan op deze reis (28 klein nulletje C). Konden we de tubes zonnebrand niet aanslepen. Moesten we onze zonnebrillen zelfs
beschermen tegen de zon. Vandaag is het andere Wiegert Ketelapper koek.
Je kan toch net zo goed je eigenste eerste de beste supermarktje binnen wandelen, zoân koek kopen, âm aan plakken snijden en lekker oppeuzelen. Wat heeft dat geblinddoekte in-de-lucht-gehap in
vredesnaam voor zin man??!!
Wel mooi ooit in mijn jonge jaren een fijne HAPBEKER mee gewonnen trouwens. En een medaille van bladgoud. Die heb ik om laten smelten, en een kogel van laten smeden. Mocht ik de bedenker van dat
Konninginedag-koekhapspel ooit nog âs tegen het lijf lopen, dan heb ik voor die kogel een fijne bestemming......
Lieve lezer. Het regent hiero. En niet zoân beetje ook.
Mocht bij U de indruk zijn ontstaan dat wij deze reis âjeden Tagâ geconfronteerd zijn met regen, storm en ander ongemak. Dan moet ik U even uit uw natte droom helpen. Niets van dit alles.
Even een kort verslagje: Dag 1 was kut. Pijpestelenregen. De dagen 2 en 3 werden we getrakteerd op stormkracht wind. Dag 4 was droog en windloos. En daarna liepen de temperaturen alleen maar op.
Hadden we de wind in de rug. Waren de korte broeken niet aan te slepen. En liepen onze zonnecrĂšme tubes vanzelf leeg zonder er het spulletje uit te hoeven duwen.
Maar vandaag is alles anders.
Vannacht om 2 uur druppelden de eerste druppeltjes vocht op onze tent. En dat stopte precies op het moment dat we wakker werden en de tent wilden opbreken. Die werkzaamheden verliepen dus nog
aardig droogjes. Maar eenmaal onderweg konden na 50 fietsmeters onze regenpakken al aan.
We starten de dag met het oversteken van een kanaal. Mooi werk.
We hebben niet ontbeten vanochtend en daarom trekken we onze regenmutsen nog wat verder over onze hoofden. En overvallen de eerste (en dus beste) bakker van het eerste (dus het beste) dorpje.
Joan houdt de bakker herselff onder schot. Ik knevel het personeel en onderwijl gris ik de nodige broodjes uit de bakken. Ik scoor nog snel een bak koffie (je wil bij zoân bakker immers geen trauma
veroorzaken, het moet snel en clean gebeuren zoân overval) en een flesje Yus dâ Orange. En we vluchten weg, de regen in, om onze verworven smokkelwaar op een fijn en droog verstopplekje op te
peuzelen. (ik hecht er overigens aan om U mede te delen dat bovenstaande âovervalâ het idee van Joan was, zoiets zou noooooooit in mij opkomen.....)
Pfff......wat een regen.
Na een uurtje of twee trappen klaart het op. Achter ons is de lucht donker. Maar voor ons - daar waar we naar toe gaan - is het licht. En wordt de lucht blauw van kleur. De regenpakken kunnen uit.
De korte mouwtjes kunnen qua temperatuur precies.
We houden rond het middaguur (na 30 km) een stop. We hanteren dezelfde âtechniekâ als bij de broodjeszaak vanochtend. En de opbrengst is ditmaal: 2 bakken salade. 5 staafjes kaas op een stokje
(jah, lieve lezer dat heb ik ook niet verzonnen, mag nog blij zijn dat Joan dat stokje opmerkte anders had mijn slokdarm mooi mikado kunnen spelen), wat zoute ham en 2 bakken yoghurt.
En hoe het komt, komt ât. Misschien omdat het gestolen goederen zijn. Het smaakt ons deze middag niet al te best. Net de verkeerde dingen gepakt. Hebben we eigenlijk nooit. Maar nu dus wel.
Tis eigenlijk een deugniet. En dat is precies wat ie is. Hij is kapot. Defect. En laat het nu net de achterrem zijn die het heeft begeven. Ik rem dus al meer dan een week met alleen mân voorrem.
Verrekte lastig kan ik U zeggen. En soms ook ietwat gevaarlijk.
Een paar dagen geleden gingen we een heuvel af en toen kwam er met het nodige geweld een vrachtauto van rechts aanzetten. We bemerkten elkaar op het laatste moment. Laat ik het zo zeggen: het was
goed dat zijn remmen wel van deugdelijke kwaliteit waren. Verder probeer ik behoedzaam te manoeuvreren.
Eenmaal thuis maar âs kijken of er reserveonderdelen te verkrijgen zijn. In Duitsland lukt dat niet.
Na de middagbreak slaat bij mij het pap-in-de-benen-syndroom toe. Pfffff.....fietsen, soepel trappen wordt werken. Harken. Knoerten. Ploerten. Ik wijt het aan de hoge luchtvochtigheid. Maar deze
laatste 20 kilometer zullen niet in de top 3 eindigen van meest soepel weggetrapte kilometertjes.......
We bereiken veilig en wel en droog en wel onze eindbestemming voor vandaag.
We hebben nog twee fietsdagen voor de boeg. En dan hopen we aan het einde van aanstaande zondagmiddag het station van metropool Emmen te bereiken.
In dat geval zouden mijn acrobatische remavonturen succesvol zijn verlopen. In dat geval hebben we er ongeveer 900 reiskilometertjes erop zitten. In dat geval hebben we Denemarken, Noord Duitsland
en een heel klein stukje Nederland doorkruist. In dat geval zou ons fietsreis van Kopenhagen naar Emmen er op zitten.
See how it Goes.
Gerrit
DONDERDAG 9 SEPTEMBER 2021
FIETSDAG 13
Traject: WUSTEWOHLDE - RECHTENFLETH/SANDTSTEDT
AFSTAND: 54 km
VRIJDAG 10 SEPTEMBER 2021
FIETSDAG 14
Traject: Sandstedt - Westerstede
AFSTAND: km 54
Want zo wordt je hier - in het Noorden van Duitsland - goedemorgen toegewenst. Dus wij wensen iedereen een welgemeend en zo accentloos mogelijk âMOINâ terug.
Na gisteren de beentjes wat rust te hebben gegeven in het best wel mooie en historische stadje GlĂŒckstadt, gaan we vandaag weer op pad.
De dag fietsdag begint met een hoogtepunt. We gaan de rivier de Elbe oversteken. Nu hoor ik U denken, nou ja, als dat een hoogtepunt is, wat zegt dat dan over de rest van jullie reis?!
Nou, nou, nouwwww zeg, wat een kritische houding houdt U er op na zeg. Dat valt me ietsje pietsje van U tegen. Ik weet wel dat uw hoogtepunten waarschijnlijk uit de watervallen van COO bestaan. Het
kroonbomenpad in Drenthe. En die giftige kronkelende slang van een achtbaan van de Efteling. Maar die hebben we effe niet zo snel voorhanden. Das een klere eind fietsen van hier Om die ĂŒberhaupt
binnen handbereik te krijgen.
Oversteken dus maar.
Weet U. Ik houd nu eenmaal van pontjes en bootjes. Die dan gaan varen en je dan naar de overkant brengen. Vind ik leuk. Word ik geweldig blij van. Behalve als ze heel hard heen en weer gaan. Dan
loopt het klamme zweet me door de bilnaad, krijg ik verkrampte bleke knuistjes en worden mijn veelal blozende wangetjes zo wit als een wit laken dat zojuist van het bleekveld is gehaald. U heeft
een beeld inmiddels hoop ik.
U mag weten, lieve lezer. Ik ben groot aandeelhouder van de firma âprimatoerâ. U weet wel die producent van reistabletjes tegen wagen, vlieg- en bootziekte.
Ik krijg op de jaarlijkse primatoer-aandeelhoudersvergadering altijd een voorkeursbehandeling. Heb er een speciaal parkeerplaatsje voor mijn fiets op het VIP-dek van de parkeergarage. Mag in de
zaal altijd op de voorste rij zitten. Midvoor. De toastjes met kaviaar en glazen champagnebubbels zijn niet aan te slepen. Ik krijg voet-, hoofd en schoudermassages. Het is meneer Pleijter voor. En
meneer Pleijter na. Of meneer Pleijter nog wat blieft?
Heel eerlijk. Ik word er soms wat verlegen van. Anderzijds ben ik veruit de grootste sponsor van deze firma. Dan mag je ook best wat van terug verwachten.......
Afijn.
Dat oversteken van de Elbe moet dus om aan de overkant te komen. Want daar willen we naar toe. Dus oversteken lijkt het beste en meest voor de hand liggende om te doen. Vandaar de geplande
oversteek. Als dat niet zo zou zijn. Dan zou oversteken voorwaar helemaal geen goed idee zijn. Want ja, als je dan gaat oversteken, dan heb je grote kans als je aan de overkant bent, dat je denkt:
wat doe ik hier. En dat je dan weer terug moet. En dat lijkt al met al toch een zinloze en tijdrovende onderneming. En in dat geval loop je het risico je in een soort van vicieuze-oversteek-cirkel
te bevinden.
Zoân cirkel van: Dat je steeds onderweg bent, en oversteekt naar een plek waarvan je denkt: â wat doe ik hier in Godesnaamâ. En dat je van die plek weer naar een andere plek trekt. En dat je daar
ook weer denkt van: âwat moet ik hierâ. En dat je dan weer van die plek naar een andere plek trekt, en dat je denkt: âhoe ben ik hier in Godsnaam beland (en nog belangrijker) hoe kom ik hier weer
vandaan.
Tot zover mijn verhuisleven in twee alineaâs samengevat. Ik zou - als ik U was - dit niet als voorbeeld nemen. Is een tip, doe er uw voordeel mee.
Prima.
Om alle eventuele onduidelijkheid bij U weg te nemen lieve lezer. Wij steken over. Gaan daar geen spijt van krijgen. Dat is zeker. Want wij willen ook oversteken. En
......roffeldepoffel.........dat gaan wij doen met een boot.
Er varen er vier. Echter, wij hebben er slechts eentje nodig. Het was keihard onderhandelen. Kostte ook even wat tijd. Maar voor 10 europegeltjes (5 de man) is de kapitein van deze boot bereid om
ons veilig en zonder al teveel schommelingen naar de overkant te brengen.
We zijn zeker niet de enige die een deal met de kapitein hebben gemaakt. Een stuk of veertig vrachtautoâs en personenwagens vergezellen ons op deze riviertrip die ongeveer 20 minuten in beslag zal
nemen.
De Elbe stroomt vanaf deze plek gezien, iets verder, uit in de Noordzee, zo tussen Zweden en Engeland. Er zijn vrij veel vrachtboten die op de Elbe varen. Ik vind ze indrukwekkend groot, die
schepen.
Het is nog redelijk vroeg en de zon staat nog laag aan de hemel. Het geeft ons mooi de gelegenheid wat ochtendplaatjes voor U te schieten. Hierkomter1:
Na een kilometer of 25 komen we bij ÚÚn van onze beste vrienden op deze reis. De supermarkt(en) en bakkerijen. In dit geval is het een supermarkt. Joan kan er vaak een koffie scoren. Ik vaak wodka,
sherry of cognac. Ik zeg altijd maar zo: âhet maakt mij niet uit, als de alcohol maar door de aderen giertâ. Liefst zo vroeg mogelijk.
Maar eerlijk gezegd nemen we veel vaker een toetje. Een plastic bak met salademeuk. Flessen water. Een cola zero. Blokjes kaas. Plakjes chorizoworst. En van die prikkertjes met zoân lullig
vlaggetje om kaas en worst onlosmakelijk met elkaar te verbinden (ik lijk potdomme wel een EHBOâer met dat verbinden en iets van een âlijkâ).
We kunnen er onze geslonken voorraden verder aanvullen. Soms staat er een bankje bij de supermarkt waar wij onze pas verworven lekkernijen kunnen oppeuzelen. Verorberen. Naar binnen werken. Naar
binnen slurpen.
Maar vaker is die voorziening er niet en zitten we op de trottoirband te smullen van het lekkers wat de firma Lidl, Aldi, Edeka of Netto ons te bieden heeft.
We koersen vandaag af op een wat onbestemde overnachtingsplek. Op die plek zou namelijk een jeugdherberg zijn. Niet dat ik me nog jeugdig voel. Of ben. Maar Joan wel. En die smokkelt mij vast wel
via een zijraampje of achteringang naar binnen. Er zou ook iets van een camping liggen. Maar echt fijne duidelijke informatie erover krijgen we niet.
De route er naar toe is aanvankelijk prachtig. We fietsen over binnenwegen. En zo af en ook langs een drukkere weg. Maar gaandeweg worden de weggetjes minder van kwaliteit. We geraken op
gravelpaden en bospaden. Vaak heel mooi. Maar daarna komen we op zandpaden terecht. Tot het moment dat we zelfs stukjes moeten lopen omdat de zandpaden echt te mul zijn en niet fietsbaar.
Ik ben niet zoân loper. Althans niet met een fiets (met volle bepakking). Een fiets kun je het best fietsend voorwaarts bewegen. Daar is ie voor gemaakt. Zo is het bedoelt. Van het duwen van dat
hele gevaarte word je niet heel blij.
Ik herinner met nog een keer van een berg in Marokko. Die was te steil om te fietsten. En bovendien had ik een krachtige stormwind tegen. Het duwen van de fiets duurde uren. En ik kreeg âm bijna
niet vooruit. Met vereende krachten probeerde ik met mân hele hebben en houwe boven te geraken. Eenmaal bovenaan gekomen - en aan het einde van mijn krachten - dacht ik dat de duw-ellende over was.
Dat ik mijn fietsje naar beneden kon laten suizen. (En wat ik nu schrijf is waar gebeurd, al dat andere niet trouwens...). Toen ik me naar beneden wilde laten suizen, duwde de wind mij terug.
Jah...lieve lezer: het woei zo hard dat ik de berg terug werd op geblazen. Moest ik alsnog (grote delen van de afdaling) mijn fiets duwend naar benenden lopen.
Kortom: een fiets duwen - U had het al begrepen - is vrij kut!
Na toch wat lastige laatste kilometers, en wat zoeken, komen we tegen vieren bij de Jeugdherberg. Die ligt er prachtig bij maar er is wel een dingetje. Een detail. Een opvallend gegeven. Een
bijzonderheid. Een kleinigheid. Een .......
Het gebouw is eh.......hermetisch gesloten.
Een tijdje al, zo te zien. Elektriciteit en water zijn afgesloten. Douchebakken op slot. Het maakt al met al een wat verlaten indruk. Dat is een tegenvaller. In de nabije omgeving is namelijk niets
alternativerigs qua onderdak te vinden.
We besluiten de stoute tentschoenen aan te doen en plaatsen onze tent op het grasveld naast de Herberg. We hebben alles aan boord om de avond, nacht en ochtend door te komen.
Alles! Behalve.......voldoende water.
Ik herinner me plots dat we niet ver van de herberg vandaan wat woonhuizen en een boerderij passeerden.
Daar ga we (nu) proberen wat water te bietsen. En daarna wat eetbaars in elkaar te flansen.
Gerrit
Fietsdag: 12
GlĂŒckstadt - Wustewohlde
Afstand: 57 km
Ik voel me net Dagobert Duck wanneer we GlĂŒckstad zo tegen het einde van de middag binnenrijden.
Niet dat er een pakhuis stad met grote hoeveelheden geld waarin je een lekkere duik kan nemen. Althans niet dat wij weten. Zou natuurlijk best kunnen.
By the fietsway: Wanneer ik mijn gespaarde europpegeltjes in een pakhuis zou storten. Vervolgens via een wenteltrap naar boven zou lopen. De duikplank (met het zweet in de bilnaad) zou aflopen. En
mijn teentjes over het einde van de duikplank zou krommen. En dan een flinke duik zou nemen. Dan had ik hoofdpijn. Flinke hoofdpijn.
We bewegen ons voort in het Noorden van Duitsland. Zeg maar ter hoogte van Hamburg. Een eindje bij Bremen vandaan. Gooi daar het dartpijltje maar. Dan zit je vrij goed. Mocht je niet geweldig
bedreven zijn in het gooien van zoân dartpijltje. Een punaise werkt ook prima. Het effect is hetzelfde. Alleen zou ik daar niet mee gooien. Gewoon prikken. (Is een tip, doe er uw voordeel mee).
We vertrekken om 9.00 uur des âs ochtends. Er staat ons een flinke rit van tegen de 70 km te wachten.
Er hangt - kenmerkend voor September - veel vocht in de lucht. Het duurt meestal 1,5 uur voordat dat is opgelost. Ik vind het prachtig, die mistige ochtenden. âMist verhult en verzacht de harde
werkelijkheidâ. Deze uitspraak mag U rechtenvrij gebruiken om op een tegeltje te laten drukken of gewoon uitprinten en met een pritstift (ik zou geen velpon gebruiken) op de binnenzijde van uw
eigenste poepdoos deur plakken. Kijk zelf maar even.
Na een half uurtje moeten we een raar doorsteekje maken. Via een graspad moeten we op een pad langs het kanaal (van Kiel) geraken. Na wat gehobbel en gebobbeld lukt dat. Kijkt U zelf maar:
Aha. EĂšn van onze favoriete bezigheden is (weer) aanstaande. We mogen dit kanaal oversteken met een pontje. Een ietwat sjagerijnige pontbaas wil ons met de gratie Gods wel naar de overkant varen.
Gelukkig maar. Want zwemmend wordt zoân oversteek een hele onderneming.
We vervolgen onze weg over stroken van beton. We fietsen door bosrijk gebied. Het is hier fijn. De zon schijnt. We hebben de weinige wind die waait in de rug. Het fietsen gaat op rolletjes.
Duitsland heeft van tijd tot tijd een flinke hoeveelheid windmolens in het landschap geplaatst. Meestal in groepen. Met enige regelmaat passeren we er wat. Eergisteren sliepen we nagenoeg onder een
windmolen die sâ nachts in bedrijf was. Het continue suizen van de wieken is een geluid wat je moeilijk kan negeren.......
We zetten koers van Gluckstadt. Dat is nog wel effentjes 23 kilometer doortrappen. Dat we kort daarna door Dodenkop komen bemoedigd ons niet erg.......
Maar we laten ons niet kisten.
Tegen 15.30 uur zitten we in de laatste kilometers die ons naar Gluckstad voeren. We fietsen op mooie kleine weggetjes en vermijden het doorgaande verkeer zoveel mogelijk.
We geraken in het centrum van Guckstadt. Vinden een fijn onderkomen. En daar gaan we de avond en nacht doorbrengen.
Volgers vragen ons wel âs: âwat doen jullie zo âs avonds?â
Nouwwww.....vanavond.
Vanavond gaan we op zoek naar een pakhuis met heeeeeeeeel veel geld!
Gerrit
Zondag 5 september 2021
Sieverstedt- Breiholz
Afstand: 58 km.
