Ook al is het vakantie, toch rinkelt ons wekkertje om 7 uur ’s morgens in Touba.

Gisteren hebben we op onze rustdag de grote moskee van Touba bezocht, maar vandaag gaan we grote stappen maken, stappen richting Saint Louis om precies te zijn, ons meest Noordelijke doel. Maar voordat we daar zijn, moeten we eerst Touba uit. En dat is best een klus. Een klus van 20 kilometer om precies te zijn. Aangezien we al een paar keer door Touba zijn gefietst weten we wat ons te wachten staat, desalniettemin kost deze 20 km veel energie, omdat je constant moet opletten.

De taxichauffeurs zijn van het soort, ik heb schijt aan de spiegels aan mijn wagen en ook aan die 2 Toubabs op de fiets. Dus als hij naar rechts wil om passagiers op te pikken gaat ie naar rechts, en als zijn maatje 2 keer op het dak slaat, trapt ie het gaspedaal weer in. Zoiets.

Een ander gevolg van een grote stad is de zichtbare armoede. In de kleine dorpjes waar we doorheen fietsen is er veel meer zorg voor elkaar, lijkt het.

Zijn er volwassenen in de buurt, en wordt er eigenlijk niet gebedeld. Aan het begin van onze reis ontmoetten we Hannes, een gepensioneerde Duitse man, die getrouwd was met een Gambiaanse en zodoende het dorpje waar we op dat moment zaten goed kende. Hij vertelde dat er daar 6000 mensen woonden, en er geen politie of iets dergelijks is. Als iemand iets fouts doet, kan hij vertrekken.

Hier is het echt anders. Zodra we stilstaan, bij een winkel of tankstation, komen overal jongetjes vandaan met emmertjes, om te bedelen.

Mannetjes vanaf een jaar of 5,6, vaak slecht gekleed, zonder schoenen en onverzorgd.

Ze zijn in no time bij je. Vaak hebben we er zo 15 a 20 om ons heen. Het zijn nooit meisjes overigens.

Als we om ons heen kijken zien we ook kinderen met een bloes of shirt van een school, met rugzakken om, samen lopend en pratend naar school te gaan. Helaas is dat niet voor ieder kind hier weggelegd, en we denken dat hier honderden, en waarschijnlijk wel duizenden kinderen bedelend de dag doorkomen. Ik weet dat dit gebeurt, en kan me er redelijk voor afsluiten, maar vanmorgen werd ik er even verdrietig van, ook dit is reizen door Senegal.

Gelukkig zijn er ook vrolijke momenten, zoals de enorme groep kinderen die ons zo ongelooflijk vrolijk begroet bij een klein dorpje. Een meisje gaat er zelfs bij dansen. Het communiceren blijft lastig, maar we bekijken elkaar, zwaaien, lachen en uiteindelijk maakt Gerrit een foto van mij met al die kinderen, waar de sfeer volgens mij wel van afstraalt.

Terwijl Gerrit bij de kapper zat, werd ik zittend op het stoepje ervoor, aangesproken door een oudere man, die erg nieuwsgierig was naar onze reis. In mijn beste Frans kon ik enigszins duidelijk maken wat we aan het doen waren en zonder te vragen kreeg ik een tip voor een Auberge, 20 km verder.

Die Auberge is het nooit geworden, misschien bestond ie niet eens, of niet meer. Dat is me wel duidelijk, het is hier niet altijd wat het lijkt, of wat het zou moeten zijn. Geeft niets. Door het ontbreken van de Auberge, en het tonen van onze tent-foto (foto is goud waard inmiddels!) mogen wij ons tentje opzetten in de tuin van wederom een ontzettend gastvrije familie.

Tussen de geiten, kippen, duiven en een paard, koken we ons potje en rusten we uit, want moe zijn we, na een lange fietsdag. De familie zit ook in de tuin met alle kinderen, en af en toe zwaaien en glimlachen we naar elkaar.

Omdat het rond 19 uur donker wordt kruipen we de tent in met onze iPod. Als het donker is horen we ineens een hoop tumult, en gegiechel, en Bonne Nuits! We kijken vanaf ons matje naar buiten en voor de open tentopening staan alle kinderen te giebelen en nieuwsgierig naar binnen te kijken, totdat ze door de volwassenen weggestuurd worden. Wij moeten er erg om lachen, al die koppies die je in het donker aanstaren en je dan ook een goede nacht wensen. Beter kun je het toch niet krijgen?

Bonne nuit!

Joan

Afstand: 65 km.