We hoeven maar 200 meter het stuur recht te houden en strak vooruit te fietsen. En dan gooien we het stuur om en slaan we rechtsaf.

We zetten koers naar de Kapitale hoofdstad van Laos: Vientiane.

We gaan geen rare en opmerkelijke fietsavonturen aan vandaag. Joan is wat ziekig. Een schraperige keel. Een neus die steeds wil verstoppen. Opgezette klieren. Wat verhoging. En pap in de benen. Kortom: U heeft een beeld van haar gezondheidstoestand.

Eergisteren viel het fietsen haar zwaar en daarom hebben we gisteren een rustdag ingelast. Ze is een dagje diep onder de wollen dekens gekropen. Gelukkig voelt Joan zich vandaag wat beter. Vandaar dat we koers zetten naar Vientiane.

Maar dat doen we niet voordat we wat eten en drinken scoren. We kopen een zak brood voor je weet maar nooit. Die kunnen we dan ergens onderweg fijn besmeren met Nutella. We kopen (standaard) drie 1,5 liter flessen water en die vullen we gedurende de dag aan met nieuwe flessen. Elke tien kilometer stoppen we om flink bij te drinken. Met de huidige temperaturen verdwijnt het transpiratievocht uit onze lichamen sneller dan we kunnen aanvullen. Maar we doen wat we kunnen.

Na 15 kilometer zien we een bananenverkoopster. Bananen zijn ook altijd fijn om bij je te hebben, voor de broodnodige energie aanvulling.

Bananen kopen in Laos is een avontuur.

Die worden doorgaans per kilo verkocht. Echter, wij willen geen kilo, wij willen vier stuks van die gele kromme rakkers. Het is een flinke uitdaging om dat elke keer aan bananenverkopers duidelijk te maken. Maar ook deze keer lukt dat na een tijdje. Met de nodige precisie en voorzichtigheid worden de vier bananen door de verkoopster met een sikkelvormig mes van de overige bananen gescheiden. Op mijn grapje welke bananen nu alimentatie moeten betalen wordt hier in Laos slechts lauwtjes gereageerd. Terwijl ik het zelf een vrij geslaagde grap vind………

Afijn.

De laatste fase in het bananenverkoopproces is aangebroken. Het betalen. De kiloprijs is volstrekt helder. Daarover zal de discussie niet gaan. Maar ja, wat is de prijs van vier bananen?

Ik weet niet of deze bananenverkoopster gewoonweg geen zin heeft om die rekensom te maken, of dat het een te ingewikkelde opdracht voor haar is. Maar ze gebaart dat we ze gratis mee mogen nemen. Dat is geweldig lief maar dat willen we niet. We betalen haar een fijn bedrag.

Hoe dan ook, wij zijn vier bananen rijker.

We fietsen verder. We stoppen zo af en toe voor een fraaie tempel. Er zijn er hier genoeg te vinden.

We ontvangen veel support zo langs de weg. De mensen zijn goedlachs en vinden het prachtig als we een paar woorden in het Laotiaans terug zeggen.

Na een kilometer of zestig gaan we op zoek naar onderdak. Geweldig kieskeurig zijn we niet maar het eerste Guesthouse zakt qua hygiëne en comfort door de ondergrens. We wijzen het af. Dat afwijzen doen we deze keer iets gemakkelijker omdat we nog twee ijzers in het vuur hebben binnen een straal van 10 kilometer. Bij het tweede ijzer is het raak. Hier gaan we een nachtje blijven.

Het allerbelangrijkste vandaag is dat Joan zich na 68 kilometer fietsen nog prima voelt. En dat is superfijn

Afstand: 68 km