Donderdag 8 september 2011

Een fiets meenemen naar Pakistan is een avontuur. Bij mijn aankomst op het vliegveld van Lahore (gisteren) moest mijn fiets na veel gedoe, getrekt en overleg 'uit' de doos. Alle toegesnelde functionarissen (vijftien) moesten zich er van vergewissen dat het wel echt een fiets was. Nadat ik de doos met veel moeite weeer had dichtgeplakt moest hetzelfde 30 meter verderop nog een keer. (dit stukje tekst beschrijft bij lange na niet volledig wat er echt gebeurde maar u heeft een beeld, waarde volger). Bij het inchecken op de binnenlandse vlucht naar Quetta was het wanorde en chaos in het quadraat. Ik ben Amir veel dank verschuldigd. Amir is Pakistaan. Woont en werkt in Rotterdam. Amir heb ik ontmoet tijdens mijn vlucht van Amsterdaam naar Lahore. Hij heeft veel 'bemiddelingswerk' verzet. Erg veel. Lange tijd was het spannend of ik mijn reis kon vervolgen. De fiets was te groot. Of het vliegtuig te klein (kies zelf maar. Ik reken elk antwoord goed). Maar liefst 20 personen hebben zich met 'dit vraagstuk' bezig gehouden. Langdurig. Amir moest zijn vlucht halen en heeft het einde niet mee kunnen maken. Amir: I made it to Quetta!

Gisteravond laat werd er op mijn kamerdeur geklopt. Ik kreeg bezoek van een governmentbranchofficial. 'An very important man'. Hij kwam me vertellen dat het niet veilig is om vanuit Quetta te fietsen. De route die ik voornemens ben te fietsen is te gevaarlijk en......het is te ver. Vooral dat laatste overtuigde me natuurlijk meteen. Ik vertel hem dat ik graag fiets en dat de afstand opzichzelf het probleem niet is. Maar hij houd voet bij stuk. Ik moet de bus nemen naar Dera Khaza Khan en van daar kan ik fietsen. Maar er is meer: Ik moet me morgen op zijn kantoor melden en krijg dan een bewijs dat ik beschermd zal/moet worden op mijn reis. Eigenlijk neem ik deze mededeling niet serieus maar een stemmetje in me zegt dit toch nog 's goed te overdenken. Ook de mensen aan de balie in het hotel drukken me op het hart om morgen naar zijn kantoor te gaan.

collegafietser

Als een roos, zo heb ik geslapen. Eigenlijk heb ik het plan om mijn fiets in een taxi te plaatsen. De stad uit te rijden. En dan op de fiets te stappen. Ik ben er klaar voor. Maar het hotelpersoneel niet. Ze drukken me op het hart om naar het Home Department te gaan. 'For your security', een zin die ik deze dag nog heel vaak ga horen.

Ik kan twee dingen doen: alle adviezen negeren of..... een toneelstukje* gaan spelen. Aangezien mijn lijf nog wat achterloopt bij mijn geest besluit ik voor een rustdag te kiezen. Ik ga toneel spelen. We gaan naar het Home Department (hierna HD). Ik krijg een beschermer uit het hotel aangewezen. Zijn naam is Namir. Namir regelt een riksja en we gaan des 's ochtends naar het HD. Het HD ligt in het centrum. Er volgt een rit van een half uur die ik, tot de onvermijdelijke dementiefase aanbreekt (die in mijn geval jaren geleden al voorzichtg, sommigen menen definitief, begonnen is), nooit meer zal vergeten. Chaos, narrow escapes (ik heb maar vijf keer gedacht dat ik definitief dood zou gaan), een lekkende benzinetank (riksja) en een rokende chauffeur. Halleluja! Maar we halen het.

Voordat we het HD binnen kunnen gaan moeten we ons melden. Tientallen mensen vullen de benauwde ruimte. Een draaiende plafondproppelor probeert wat verkoeling te brengen. De proppellormissie lukt maar half. Na een korte ondervraging en de nodige waarschuwingen mogen we het terrein betreden. Maar niet nadat we tientallen zwaar bewapende militairen zijn gepasseerd.

We lopen onder een dectectiepoort (die defect is) en melden ons in een kantoor. Na een half uur wachten word ik ondervraagd door een officer. Hij tekent een formulier, en klaar is Kees. Maar Kees is helemaal nog niet klaar. Er is helemaal geen Kees, laat staan dat ie klaar is. We worden een andere ruimte binnengeleidt en daar begint opnieuw het wachten. Ditmaal een uur. Daar wordt ik opnieuw ondervraagd. Wat denkt u van de moslim? Bent u religieus? Bent u op doorreis naar Iran of Afghanistan? Met welk vervoermiddel? Hoe lang blijft in Quetta? Wat denkt u van mij? Ben ik een belangrijk persoon? Dat werk! Ik ben geslaagd. Een nieuw formulier wordt ondertekend en klaar. een kind kan de was doen. Nou zou de was doen in deze ruimte doen op zichzelf geen slecht idee zijn. Echter er is geen kind, dus de was moet nog even wachten.

We worden een andere ruimte binnengeleidt. Hier zit een zeer belangrijke officer. Die leest het document vluchtig door. Ruim twintig minuten maar. We luisteren ademloos. Hij tekent en we mogen weg. Naar ......een andere ruimte. Hier wacht op ons een zeer maar dan ook zeer belangrijk man. Ik onderga een nieuwe ondervraging. Ik krijg er zowaar het nodige plezier in. Ik weet inmiddels dat het handig is om te zegggen dat ik niet naar Iran en/of Afghanistan reis. En dat benadruk ik dan ook maar. Wanneer gevraagd wordt of ik religieus ben, antwoord ik dat ik niet naar Iran en/of Afghanistan reis. Alls gevraagd wordt welke plaatsen is gan aandoen, antwoord ik dat ik niet naar Iran en/of Afghanistan reis. Heerlijk. Toneelspelen. Als de vragen meer 'dangerous' worden begin ik over cricket of hockey (Nationale sporten in Pakistan). Ik praat meer over cricket en hockey dan goed voor me is.

In de vijfde ruimte moet ik na een lange en intensieve ondervragingn mijn reisplan op papier schrijven. Gedetailieerd. Ik schrijf maar liefst vijf regels en eindig de brief met 'I thank this very important officer for his concern about my savety'.

Het toneelstuk duurt nu inmiddels zo'n 2,5 uur. En....het slot is nog niet in zicht. We komen met een inmiddels lijvig geworden dossier weer terug bij de eerste officer. Die stelt dezelfde vragen en stelt eenzelfde document op. Zo doen we de hele riedel in toaal drie keer. Na vijf uren moet er nog slechts een ding gebeuren: alle (handgeschreven) informatie moet u in een brief worden getypt. Er is een zeer, zeer, zeer belangrijk man die deze taak op zich gaat nemen. Maar het is gebedstijd. Hij komt over 20 minuten terug (al weet niemand dat zeker). Namir speelt tijdens dit toneelstuk de rol van 'smeerolie'. Zonder hem draait de ketting wel maar het loopt nu allemaal net iets gesmeerder. Hij presenteert mij als zijn gast en dat maakt het allemaal wat gemakkelijker. Omdat we toch wachten moeten lopen we naar buiten en nemen een cola. Ik verneem dat de bomaanslag van gisteren slechts honderd meter plaatsvond van waar wij de cola tot ons nemen. Amir treft hier twee vrienden die zich zondermeer bij ons aansluiten. Na een uur komt de man die de brief moet opstellen. Het typen duurt anderhalf uur en het geheel beslaat iets van zeven regels. Ik heb een permit om in Pakistan te reizen. Voor wat het waard is.

De lessen van vandaag: toneelspelen is leuk, maar vijftien keer dezelfde tekst op een dag is wel wat veel. Les 2: als een Pakistaan weet heeft van je (reis)plannen, voelt hij zich verantwoordelijk voor je. Hij laat je niet meer los. Dus vertel niet teveel.

Morgen stap ik op de fiets. Dan gaat het beginnen.

* Frank van Rijn is wereldfietser van beroep. Hij bekostigd zijn fietsreizen door boeken te schrijven en die te verkopen. Ik ben een grote fan. heb al zijn boeken. Frank beschrijft regelmatig soortgelijke situaties. Ik wilde het ook wel 's meemaken. Vandaar.