De hevige stortbui van gisteren heeft de Pakistanen aangezet tot buitengewone inspanningen. Ze zijn aan het vegen geslagen. Ze gaan ernorm tekeer. Het vocht maakt het verwijderen van het vele vuil op straat kennelijk gemakkelijker. Verwijderen is overigens wel een relatief begrip. Het is meer 'verplaatsen'. Het vuil wordt van de straat in de berm geveegd. Het 'verplaatsen' in combinatie met het vocht doet een vuilnisachtige geur vrijkomen. Het blijft de hele dag in mijn neus zitten.

Ik moet Islamabad uit zien te komen. Op zichzelf hoeft dat geen probleem te zijn. Er zijn nl best veel wegen om de stad uit te rijden. Maar wel graag in de juiste richting. Nu is elke richting in principe juist, maar niet als je zelf reeds een richting hebt bepaald. Dan is slechts (1) een richting de juiste. Twee kan ook wanneer die allebei naar die ene juiste richting leiden. Drie zou ook nog kunnnen, maar is minder waarschijnlijk. Vier is onwaarschijnlijk. Vijf zou ik uitsluiten, tenzij je van enorme omwegen houdt, dan zou het kunnen.

Maar goed, naar die ene juiste richting ben ik dus op zoek.

Met een beetje vragen, een beetje kompas, een beetje geluk vind ik de juiste richting: de Grand Trunk Road. Die moet ik hebben. Die loopt van Lahore naar Peshawar. En daar ga ik een stukje van doen. Ergens halverwege zal ik dan morgen de Karakorom Highway opdraaien. Dat is het plan.

Islamabad is vol. Druk. Veel verkeer. Rikja's, taxibusjes, vrachtauto's, personenauto's, fietsers, bromfietsers en heel veel uitlaatgassen. Het is voortdurend oppassen dat je niet van de sokken wordt getoeterd. En dat je niet van je oren wordt gereden. Korte samenvatting, redelijk compleet.

Ik heb mezelf plechtig beloofd heel rustig te beginnen. Het lichaam is nog herstellende en ik hoef de Tour niet te winnen. Althans vandaag niet. De eerste 30 kilometer is het razend druk. Ik stop zo af en toe bij een benzinestation (om de 400 meter staat zo'n ding, serieus).

Zo'n stop hoef je niet voor je rust te doen. Vrijwel meteen staat er een groepje mensen om me heen. En wil natuurijk weten waar ik vandaan kom: 'Islamabad No, wich country? Holland. And where are you going? Ik kan het beter op een taperecorder (bestaan die dingen nog?) opnemen en afspelen, want ik moet het vandaag wel 50 keer vertellen. Vaak koop ik in het benzinestation (1) een ding (flesje, appel of zoiets) en dat willen ze me dan gratis meegeven. Because, your my friend! Als ik langer pauzeer neemt de belangstelling gaandeweg af en kan ik een momentje van rust pakken. Sprak, de oude man!

Mijn geavanceerde kilometerteller (en het ding kan nog veel meer) verteld me dat de temperatuur schommelt tussen 32 en 40 graden. Ik geloof 'm. Ga niet in discussie. Ik transpireer. Ik loop helemaal leeg. Ik heb geen droge vezel meer aan mijn lijf. Ik sta me tijdens het fietsen te douchen. Een stukje zeep erbij en soppen maar.

Vanaf 30 km wordt de weg wat rustiger. De etappe is vlak. De middenberm en bermen van de GTR zijn begroeid met voornamelijk Eucalyptusbomen. Afgewisseld met zo af en toe een metershoge Agave, wat perzikbomen, Citrussen, walnoten en zo hier en daar een Japanse mispel.

Er is er veel bedrijvigheid langs de weg. Veel garages, werkplaatsen, gesmeer met olie (daarom heet het ook vast smeerolie), maar ook houtbewerkingsbedrijven, banken, winkels en plaatsen waar voedsel te koop is. Kleurrijk. Luidruchtig. Geurend.

Ik maak opnieuw veel vrienden onderweg. Kan wel een eigen 'Gerritbook' of 'Gyves' starten. Jongelui op brommers (lang niet zoveel als in Quetta) rijden een stukje met me op. Tweemaal hangen ze schuin op de brommer en wordt er al rijdend een foto van mij gemaakt. Brommend en fietsend worden facebook-pagina-adressen uitgewisseld. Ik ben benieuwd of het hen lukt die foto's up te loaden. Zou leuk zijn. De contacten van vandaag waren zonder uitzondering plezierig. Niet vijandig.

Ik heb 45 km gefietst. Het is 15.00 uur. Ik denk aan stoppen. Ik weet het, het zijn niet bijster veel kilometers, maar ik had mezelf wat beloofd. Daarbij, ik word momenteel meer moe van alle indrukken dan van het fietsen zelf.

Ik ben in Taxila. Even een tip voor als je toevalligerwijs verliefd bent en je geliefde met een weekendje wilt verrassen. Kies voor Barcelona. Ga naar Parijs. Als het echt niet anders kan: London. Maar vergeet Taxila. Grote kans dat de verliefdheid daar strand (is niet erg als het meisje/man of jongen/vrouw in kwestie toch maar zo zo is/was, dat kan, dat bestaat, gewoon een leuk weekendje weg en daarna dumpen maar, is niet erg, moet je zelf weten, maar als er sprake is van echte liefde zou ik het wel weten, is een tip, doe er je voordeel mee).

Taxila has it all niet. Zelfs geen hotel. Er zijn zat gebouwen waar 'hotel' op staat. Maar er zit geen hotel in. En dan wordt het toch wat lastig. Er wordt mij verteld dat 9 km verderop het Green Lagoon Hotel staat. Nu ben ik er wel achter dat de mensen niet buitengewoon goed geinformeerd zijn als het om iets gaat dat buiten een straal van pakweg 1 of 1,5 km van hun gebied ligt. Want ik fiets 2 km verder en daar vind ik een hotel. Het Wah Palace. Het beloofd aan de buitenkant meer dan het aan de binnenkant kan waarmaken. Niet goed. Niet slecht. Maar goed genoeg voor 1 nacht. Met oordoppen in, dat dan wel weer.

Slaap zacht.

Gerrit