Ik zit in een tamelijk ongemakkelijke houding. De man haalt zijn scherpe mes tevoorschijn. Het is vlijmscherp. Ik zie het lemet glinsteren in de zon, de zon die via het lemet weerkaatst in mijn ogen. Het verblind me. Ik zie niets meer. Ik kan alleen maar hopen. Hij trekt mijn hoofd nog verder achterover. Ik denk dat mijn laatste uur geslagen heeft.......

Gelukkig is het een vakman. Ik ben in Abottabad. Bij de kapper. Ik ben een uurtje geleden aangekomen. Vond snel een prettig hotel en laat me nu verwennen door de plaatselijke kapper. Een flinke wachttijd viel me te beurt, maar nu gaat het gebeuren. Ik word geknipt en geschoren. In die volgorde. En dat gaat met de nodige rust en vakkundigheid. Geen haast. Goed werk leveren.

Na het knippen (dat drie kwartier duurt) komt de scheerkwast tevoorschijn. Ik wordt gedurende twintig minuten 's effe lekker ingezeept. Voor het belangrijkste deel wel op een (1) plaats (?). Daarna begint het scheren. Ik ben rustig. Deze man verstaat z'n vak. Bijkomend voordeel van een Pakistaanse kapper is dat ik niet van die vreselijke kappergesprekken hoef te voeren. Dat gefrunnik aan mijn haar: heerlijk! Kan me niet lang genoeg duren. Maar die gesprekken die je tijdens het knippen moet voeren......Ik stel voor dat tijdens de selectieprocedure van de kapperacademie alleen maar doofstomme kapsters (of alleen stomme kapsters, dat reken ik ook goed) mogen doordringen tot de eindselectie. Lijkt me heerlijk rustig. Ik wil wel in de jury!

Na anderhalf uur is de klus geklaard en zie ik er weer tiptop uit. Betalen? Niks ervan. 'U bent onze gast!' Ik raak het geld (ondanks meermaals aandringen) niet kwijt. Enigszins bezwaard loop ik de straat maar weer op (dit ritueel van u bent onze gast vindt bijna dagelijks plaats bij het doen van kleine aankopen, een appel, een flesje fris...de meeste mensen vinden het buitengewoon dat een Westerling hun land komt bezoeken.......ze zijn zich erg bewust van hun slechte imago....balen er van.........collectief............vertel ik zeker later nog 's wat meer over).

Ik ben op weg naar een cafe dat wordt aanbevolen in de Lonely Planet. Na een minuut of 10 wandelen word ik staande gehouden. Shit, de vijfde keer al vandaag. Weer iemand van de Government Security, special Branch, die van alles van me moet (weten). Ik ben er moe van. Eerder vandaag stond ik net iets te lang in een stadje stil en ja hoor, daar kwam er weer een. Vanuit het niets. Voor mij dan. Hij zal wel ergens vandaan gekomen zijn. Lijkt me sterk dat dat hij echt uit het niets komt. In dat geval zou ik als ik hem was een ander beroep kiezen. Inbreker. Superman. Kapper(?)

Maar goed, ik was het even zat. Wenste hem een snel Kudah Hafiz (tot ziens) en zoefde de heuvel af. En dat bewees meteen dat ie dus geen superman was. Want ik heb 'm niet weer gezien. En Superman zou toch voor zeker.........

Misschien is het zijn broer zijn die me nu dus staande houdt. En met deze man valt niet te spotten. Andere genen. De er-valt-met-mij-niet-te-spotten-genen. We staan een tijdje op straat en het wordt een hele toeloop. Ik begin maar weer 's over hockey en dat blijkt een meesterzet te zijn. We staan nl recht tegenover het plaatselijke hockeystadion. En hij vraagt of ik dat wil zien. Nou ja, ik was eigenlijk op weg naar een eetcafe, heb vreselijke dorst, maar nee, wat een onzettend goed idee.

Daar gaat de ondervraging op de tribune verder. Die overigens op een heel plezierige manier onderbroken wordt. Er komt een oude man aangelopen die zich voorsteld als de oud-Olympisch Kampioen hockey van Pakistan in 1972 (Munchen en in 1984, Seoul (?)). Maar dat is nog niet alles. Zijn zoon, die momenteel linksachter speelt in het huidige Nationale hockeyteam is ook op het complex. Hij wordt opgetrommeld. Een erg aardig gesprek volgt. En foto's. Inmiddels is de hele familie zo'n beetje gebeld. Ze komen allemaal. Ze hebben allemaal op een of ander hoog niveau hockey gespeeld of staan op het punt dat te doen.

Vandaag heb ik kennis gemaakt met de uitlopers van de bergen. De kennismaking was zeer uitdagend. Inspannend. Zeer! Zwetend en kreunend baanden we ons een weg omhoog. Met deze uitlopers van niet de spoten. Dit beloofd echt serious stuff te worden. Nog nooit ben ik zoveel vocht verloren. En de afstand die ik heb afgelegd bedroeg slechts 35 km. Ik ben op 1220m. hoogte. En de echte passen van 5000 m. moeten nog komen. 500 kilometer lang!

Uiteindelijk bereik ik Abbotabad (spreek uit: Ab-it-uh-baad), maar niet voordat ik een 3 km file had bedwongen. Mijn eerste Pakistaande file. Alhoewel naar mijn idee geheel Pakistan bestaat uit een (1) lange file. Wat een enorme verkeerschaos. Auto's, brommers en een fietser (?) die proberen zich al slingerend een weg te banen. Een weg die er eigenlijk niet is. En een baan al helemaal niet. Later bleek dat de file veroorzaakt werd door demonstranten, die het centrum hadden platgelegd, teneinde een eigen onafhankelijke provincie op te richten.

Abbottabad is ook de stad waar Osama Bin Laden enkele maanden geleden door de Amerikanen is opgepakt. En dat gegeven maakt dat ik me hier wat bescheidener opstel. Wat voorzichtiger. De mensen hier zijn niet intrinsiek dol op Amerikanen. En Britten. Tja, I cum frum HOLLAND, maar dat weet niet iedereeen natuurlijk. Ik stel me bescheiden op. En blijf in beweging. Dat is het beste.

Stilstand in dit land is aandacht. En alles wat (je) aandacht geeft of krijgt gaat groeien.

I keep on movin!