Dat juiste gevoel heb ik nu ook. Gewoon ergens onderweg. Eigenlijk niets speciaals. Ik kijk niet uit op de Eifeltoren by night (zou een hele omweg zijn). Kijk ook niet naar beneden uit op de Niagara Falls. Nee, gewoon een krakkemikkerig huisje waar zakjes lauwe chips en zoute cola verkocht wordt. Een bankje. Een stukje slechte weg. Langzaam passerend verkeer. Een lauwwarm zonnetje. Bergen rondom. Met op de hoogste toppen al een flinke laag sneeuw. Een prachtig schilderij. En ik mag er deel vanuit maken. Wat kan een mens gelukkig zijn!

Het is hier zo ongeloflijk mooi!!! Je moet voorzichtig zijn met overdrijven, maar volgens mij is het Noordelijke gebied van Pakistan een van de beste bewaarde geheimen van onze aardbol. Authentiek. (Nog) niet verknald en aangetast door toerisme (hoewel ik me realiseer ook toerist te zijn). Wat een adembenemend mooie uitzichten. Wat een geweldig diepe ravijnen. Wat een avontuurlijke weg! Ik hoop dat de foto's (rechts) de 'schoonheid' beter beschrijven dan de poging die ik zojuist deed.

Gisteren ben ik 80 km terug moeten reizen. Ik had geldgebrek. De eerstvolgende bankautomaat lag 400 km voor me. De laatste 80 km achter me. De keus was snel gemaakt. Met een auto (dat wel) ben ik terug gereisd om geld te pinnen in Manshera. Wat een prachtige rit. En.....ik moet het even kwijt: ik heb stille bewondering gekregen voor mijn fietsprestaties. Stil. Dat wel. Dat je niet denkt dat ik op een dak klim (ben poddomme Sinterklaas niet) om het daar dan vervolgens vanaf te staan schreeuwen. Tuurlijk niet man! Je dacht toch niet.......
En mocht je toch iets van geschreeuw gehoord hebben. Misschien heb je dan de Priester gehoord die vijf maal per dag, in elk dorp, via een luidsprekersysteem, oproept tot gebed. De eerste keer is dat om 4.20 uur. Geprezen zij Allah. Tuurlijk! Maar waarom zo Alle-Allah's vroeg?!

Hoe dan ook: ik kon/kan geldgewijs weer even vooruit. En rond 13.00 uur verliet ik het hotel. Een prachtige en inspannende rit volgde. Naar Kaghan. Bergdorp. Vlak voor de duisternis inviel klom ik het dorpje binnen. Ik heb me 's goed verwend. Heb het beste hotel genomen dat in de wijde omtrek available was. Het Lazare Hotel. Het enige. Best. Na een ijskoude douche (ik heb me in twee weken tijd alleen maar lekker koud kunnen douchen) loop ik de straat op en bestel een Kebab: gekruid gehakt dat je eet met een soort stevig-slappe pannenkoek.

Het gehakt wordt op straat, voor je ogen, gekruid, met de linkerhand gemengd (de hand waar ze nog veel meer mee doen, ook tijdens het mengen, niet bij nadenken, is een grote kwaliteit van me). Dan wordt het platgeslagen (dikte hamburger). Dan wordt de gehaktschijf in een grote pan gekieperd met inktzwarte en teerdikke olie. Na een minuutje of wat is het geheel klaar. Het wordt op een bord gekieperd dat net is gereinigd met een net niet helemaal schone doek (en ik druk me hier behoorlijk genuanceerd uit). Heerlijk!! De lekkerste Kebab die ik ooit gegeten heb.

Pakistanen zijn echte meesters in voorkruipen. Ze hebben eigenlijk nooit haast. Alles gaat heel relaxed. Bij het slome af. Maar er zijn uitzonderingen. Twee zelfs! In het verkeer en waneer ze iets moeten kopen. In het verkeer toeteren ze elkaar van de weg. Wanneer er getoeterd wordt moet er ook echt een beweging naar links gemaakt worden. Zo niet, dan is de kans aanwezig dat je plat gereden wordt. Kan je zo de Kebab in. Driedubbel inhalen. Meer regel dan uitzondering. Kamikazepiloten. Dat zijn het.

Bij aankopen in een winkel komt het regelmatig voor dat mensen voordringen. Je gewoon iets opzij duwen en dan voorkruipen. Ik heb bij de kapper meegemaakt dat ze een baard aan het kappen waren. Tussendoor kwamen twee klanten binnen die gewoon geholpen werden. Baardmans moest maar even wachten. Had ook geen keus. Met een halfgekapte baard thuis komen, win je natuurlijk geen prijzen bij je vrouw.

Ik heb iets gelezen over het kaste-systeem (is in India Gerrit....). Weet ik. Maar het geldt ook in Pakistan. Misschien heeft dat er iets mee te maken.

Vanochtend stond de etappe naar Naran op het program. Niet veel kilometers, Maar zeer inspannend. Ik fiets momenteel op hoogten die varieren tussen de 2500 en 3000 meter. Ik heb veertien versnellingen maar gebruik er maar drie. De drie lichste. Ik had voorwaar op de aankoopprijs van mijn fiets kunnen bezuinigen, als het om het aantal versnellingen gaat. 'Nee, doe alleen de drie lichste maar', de overige hoef ik niet. Wat scheelt dat in de prijs?

Stijgingspercentage gemiddeld: 6%. Maar we klimmen wel 's 11 en 13%. Ik merk dat ik fitter wordt (horloge bungelt om mijn pols, zet 'm dan strakker, ja zo) maar ik merk dat de onafgebroken inspanningen me ook langzaam uitputten.

Tegen 14.00 uur kom ik in Naran. In tegenstelling tot alle voorgaande bergdorpjes rijgen de hotels zich hier aaneen. Het lijkt wel iets van toeristisch hier. Er staan jeepjes klaar om je de bergen in te vervoeren. Excusies. Maar ik ben, zover ik kan zien, de enige Westerling/toerist. Dus de jeepjes blijven onverrichterzake langs de straat staan. Op goed geluk kies ik een hotel. Raak. Goedkoop. Goed.

Ik heb de rest van de middag en avond om 's even lekker bij te komen. Misschien gun ik mezelf morgen wel een rustdag.

'filerijden is bumperkleven in slowmotion'