Met Ina, de vrouw met wie ik 23 jaar vrolijk getrouwd bent geweest, heb ik 's een boerderijtje gekocht. Op de Veluwe. We vielen voor de plek. En kochten het huisje. Het werd bewoond door twee hele oude mensjes. Voorzieningen waren er nauwelijks. Er viel heel veel op te knappen. Was ook de bedoeling. Toen we de handtekening bij de notaris hadden gezet gingen we ons stulpje onderzoeken en het terrein ontdekken. Nu viel er veel te ontdekken want het boerderijtje stond op 1 ha grond. Op een goed moment kwamen we bij het kippenhok. Een van hout opgetrokken bouwvallig hok. Het schilderwerk was in een afbladderende staat. De deur hing nog in een (1) schanier. Het geheel was afgedekt met asbesthoudende golfplaten. Sfeervol. Gereed om in te storten.

Het is niet elke dag feest. Kan ook niet. Is normaal. Je hebt nu eenmaal mindere dagen nodig om weer een mooiere en betere dag te kunnen hebben. Maar vandaag is het echt geen feestdag. En dat, terwijl de dag zo goed begon.

Vanochtend vertrok ik uit Chilas. Kort na mijn vertrek passeerde mij een wat vrolijkgekke man op een fiets. Die hij helemaal versierd had met plastic bloemen. Ik had hem niet opgemerkt. Had goede zin. En floot wat voor me uit. Toen hij mij passeerde zat hij kaarsrecht op zijn fiets. Als een plank. Floot. En met een big smile en schalkse blik reed hij mij voorbij. Ik herkende het spelletje snel. Ik besloot het mee te spelen. Ik ging kaarsrecht op mijn fiets zitten. Floot ietsje harder. Schakelde een versnelling groter. En passeerde hem. Met een big smile. Toen was hij weer aan de beurt. En daarna ik weer. Zo ging het een keer of zeven. Toen we inmiddels respectabele snelheden bereikt hadden en ik kramp in mijn kaken had van het fluiten vond hij het wel mooi geweest. Ik ook.

mijn kaarsrechtzittende fluitende fietser

Ik had goede zin. Het was zinderend warm. De uitzichten prachtig. Het wegdek was van goede kwaliteit. Kortom: niets aan het handje. Na 10 km hield ik mijn eerste stop. Een stop waar ik de kans kreeg om mijn drie bidons (totaal 2,5 liter) geheel met water af te vullen. Dat doe ik altijd: de bidons zo vol mogelijk houden. Eten had ik niet ingeslagen omdag ik er vanuit ging dat ik dat voldoende eten tegen zou komen onderweg. Misvatting.

Inmiddels is het ver na het middaguur. Ik fiets al 30 km in het helemaal lege niets. Nou ja niets. Er is een weg (of wat daar nog van over is, het wegdek is na 10 km vreselijk slecht geworden). Er is een tegenstromende rivier. Er zijn kale rotsten. En de onverbiddelijke schijnende zon. Het is heet. Gloeiend heet. Je zou zeggen: meer heeft een mens in principe niet nodig. In principe.

Na 40 km kom ik in een dorpje. Uitgestorven. Ik heb nog een liter water in de bidon. Daar moet ik het mee doen. Een pak half aangebroken koekjes. En vier verkuimelde zoete tuc-koekjes. Die gaan er aan. Het lichaam wil energie. Het is half vier. Wil eigenlijk op zoek naar iets van een slaapplek. Maar er is niets. Een weg. Bergen. Mezelf en ik. Mijn fiets. En 1 liter water. Het volgende dorpje is ruim 20 km verderop. Als de kaart klopt. En als die klopt, bestaat het dorpje dan ook? En als dat zo is, is er dan een slaapplek?

Ik word wat onrustig. De omgeving waar ik normaal zo van kan genieten begint zich tegen me te werken. Elke haardspeldbocht, elke klim begint me te irriteren. Een deken van zorg begint me te omhullen. Kan maar een (1) ding doen. Rustig blijven. Ritme houden. Doorfietsen.

Het is 17.00 uur. Ik heb nog 1 uur en 15 minuten en dan moet ik 'binnen' zijn. Dan wordt het aardedonker. In Pakistan is dat ook echt aardedonker.

Ik ben inmiddels uitgeput. Versleten. Zwaar aan de 'latten' (Veluwse uitdruiking). Ik heb nog drie slokken water in de bidon. En een verschrikkelijk slechte weg ligt voor me. Ik hots. Ik knots. Ik knoert. Mens en materiaal .......slijtageslag. Ik kom eigenlijk nog maar heel langzaam vooruit. Door de vermoeidheid begin ik zelfs kleine stukjes te lopen. 'Houd dan een auto aan Gerrit'. Ik zou wel willen. Er is niets. Helemaal niets. Ik ben alleen. Fiets. Bergen. Haarspelbochten. Weer een klim. Drie slokken water. Gloeiend hete zon. Verder helemaal niets.

Ik maak me echt zorgen. Als dit maar goed komt. Ik heb wel een tent, maar heb zojuist mijn laatste slok water genomen. Dat ga ik niet trekken: een hele nacht zonder water. Niet eten houd ik echt wel een tijdje vol. Maar drinken. Tot overmaat van (relatieve) ramp, (er gebeuren nl ergerere dingen), worden de laatste 20 km me niet cadeau gedaan. De kwaliteit van het wegdek is het allerslechtste dat ik tot nog toe heb meegemaakt. Wat kan een mens naar asfalt verlangen. En het gaat alleen maar omhoog. Leuk als je op de terugweg bent. Maar ik ga heen. En dan is het meteen een stuk minder.

Het is 18.00 uur. Nog een kwartier. Zit al bijna een uur zonder water. Ik heb een droge mond. Uitgedroogde lippen. Opeens ontwaar ik in de verte iets van een gebouw. Verdorie. Het zal toch niet. Uitgeput als ik ben, moet ik ook nog wat lastige kinderen van me afschudden. Ik trap harder dan goed voor me is. Maar uiteindelijk bereik ik om 18.10 uur, na ruim 70 kilometer fietsen, een bouwvallig hokje. Het blijkt het enige 'hotel' in de wijde omtrek te zijn. Nou ja, je hebt er ook maar een (1) nodig. Eerste vraag: cold drink. Please! Dat 'cold' zit er helaas niet in. Maar na zeven flesjes douchewarme fanta's, cola's en sprite's (er moest eerst vijf minuten naar een blikopener gezocht worden......) is mijn dorst enigszins gelesd (enigszins want gedurende de avond kachel ik er nog vier achterover).

De omstandigheden in dit 'hotel' zijn vergelijkbaar met het kippenhok wat ik zoeven beschreef. Minder. Een stuk minder. Verder: geen licht. Geen douche. En ook geen eten. Ik ben versleten (vergelijkbaar met mijn toestand na de marathon van Rotterdam. Iets minder erg. Maar k'zit een heel eind in de richting). En toen waren Adriaan, Karin, Hariette en Walter er om zich over mijn te ontfermen. Maar ja, die zijn nu in geen velden of wegen te bekennen.

Ik rol mijn slaapzak uit over het vreseijk smerige matras (zie ik gelukkig pas de volgende morgen) En ga drie uren lang liggen. Doodstil. Dat is het enige dat ik nl nog kan. Tegen ziek aan. Don't move Gerrit. Ik heb teveel van mezelf gevraagd. Zoveel is duidelijk. Na drie uren doe ik een poging tot opstaan. Alles doet pijn. Zeg dan 's Gerrit, waar doet het pijn?: Alles!! De enorme hoeveelheden frisdrank op een lege koekjesmaag werken ook niet echt ten positieve.

'Ga slapen jongen'! Lukt niet. Ik graai mijn I-pod uit mijn tas en luister tot 1.00 uur (nachtwerk) allemaal nummers die ik in geen tien jaren heb beluisterd (???).

Tenslotte val ik in slaap.

Haal de slingers maar weg. Prik de balonnen maar door. Blaas de kaarsjes maar uit. Geen feestdag vandaag.

'als de haven van bestemming onbekend is, is elke wind ongunstig'