Mijn korte nacht in het kippenhok is ten einde. Ik voel me boven verwachting goed. Goh, wat een uurtje of zes slaap een mens goed doen. Ik kan eigenlijk maar moeilijk geloven dat ik me zo goed voel. Er moet wel eten in. En drinken. Echter, beide zijn niet voorradig.

Het dorpje blijkt te bestaan uit zes bouwvallige huisjes. En that's all there is. Dus veel eet- en drinkmogelijkheden zijn er niet.

Uiteindelijk krijg ik iemand zo enthousiast dat er water gekookt wordt. Hij heeft namelijk een pan, vuur en water. En dat lijkt mij een perfecte combinatie om succesvol te kunen zijn in het koken van water (en echt het duurde even voordat ik dat duidelijk kreeg....). Zelf heb ik stukjes Glyzzirhiza glabra (zoethout) mee (van Gerda gekregen, ben er dol op). En met het kokend hete water maak je daar een heerlijke thee van. Zelf scharrel ik twee eieren onder een kip vandaan (vandaar de naam: scharreleieren) en doe die in het kokende water. Een kopje zoethoutthee en twee hardgekookte eieren. Dat wordt mijn ontbijt. Jammie! Daar houd ik het wel 16 km op uit. Dan moet er weer wat te eten te vinden zijn. Hopelijk.

En nadat ik mijn eerste levensbehoeften georganiseerd heb, zie ik het pas. In de verte. Blinkend in de zon. De K2! De K2? Ja, de K2! De op een na hoogste berg die onze aardbol rijk is. 6811 meter hoog. En ik ga er vanuit dat dat klopt. Want ik mag me dan boven verwachting goed voelen, maar om dat ding op de vroege ochtend op een lege maag te gaan nameten, dat gaat iets te ver. Mij wel. Ik bedoel, mocht jij zo nodig willen: be my guest. Ik zou wel van bovenaf beginnen. Dat meet makkelijker. En vergeet niet een pen en notitieblokje mee te nemen. Zou spijtig zijn als je eenmaal boven aangekomen en er dan achter komt dat............

Bij het wegrijden merk ik aan schouders, nek, polsen, ellebogen......dat ik ze nog heb. Ook nu is het wegdek rampzalig. Eigenlijk is het niet te doen. Ik zie veel Chinese landmeters aan het werk op de route. Een (1) verteld me dat de hele KKH under construction is. 'Maar dat is ie toch altijd', werp ik hem toe. Hij verteld dat de hele weg 'er uit ligt' (500 km lang) en dat ze voornemens zijn deze te asfalteren. Da's op zichzelf fijn. Maar eh......hadden jullie daar niet een maandje of wat eerder mee kunnen beginnen?!

Na 16 km is er inderdaad iets van een oase. Eten. Drinken. Midden in het helemaal niets staat iemand wat te bakken en is er ijskoude frisdrankmeuk. Ik tank flink bij. Aan het einde van de middag kom in een door een zandstorm geteisterd Gilgit aan. Ik ga op zoek naar het Mandina Hotel. Tip uit de Loneley Planet. Vind het ook. In dit guesthouse zitten veel backpackers. Gelijkgestemde zielen. Een smeltkroes aan nationaliteiten. En, heel fijn, internet.

Er is ook een Duitse fietser met wie ik de nodige informatie deel. Duidelijk wordt wel dat we de KKH kunnen vergeten. Die is nagenoeg onbegaanbaar.

De hele dag is er geen stroom geweest in Gilgit. En ook 's avonds wil het niet vlotten met de electriciteitsvoorziening. Vanaf 18.15 uur is het dan ook donker in de stad. Enkele winkels hebben een aggregaat. Sommige een olielamp. Verder wordt de stad alleen verlicht door de koplampen van auto's. En voor het overige is het donker. Erugh spoekie!

O ja, haal de balonnen maar weer te voorschijn, hang de slingers maar weer op, en koop maar iets van een taart, met veel slagroom, of iets van hazelnoot. Is ook lekker. En snijd 'm maar vast in stukjes.

Ik ben nl weer een aardig eind bovenJan (wie of wat dat dan ook maar mag zijn)