Het wegdek was erbarmelijk slecht. Hortend, stotend, glijdend en stoempend ging het maar langzaam vooruit. En zonder enige voorwaarschuwing was het ineens over. De hele achteras aan barrels. Kogellagers er uit. Het hele zaakie vastgelopen. Klemvast. Klaar. Over. Uit. Het enige dat nog rest is het aanhouden van een auto of jeep. Liften. Terug naar het beginpunt van vanochtend. Het Mandina Guesthouse in Gilgit.

Even bijschijnen....... het is 2.27 uur. Donderdagnacht. Ochtend. Het is aardedonker. Ik zit in een busje tussen een tiental snurkende, schetenlatende, boerende, in zichzelf pratende en nogal makkelijk van zich afspugende Pakistanen. Kortom: ik voel me nogal thuis in dit gezelschap. Mattias ook. Ik doe geen oog dicht.

We zijn gistermiddag om 17.00 uur vertrokken uit Gilgit. Mattias. Ik. En een tiental Pakistanen. Met een coaster (busje). Fietsen op het dak. Bestemming Naran. Een rit van twaalf uur. Maar dat worden er met gemak zeventien.

Mattias is een Duitsende fietser. Een erg aardige gast. Ik heb hem enkele dagen geleden ontmoet. Hij wilde de route gaan fietsen die ik op de heenweg had gedaan. Na wat tips van mij begon hij daar gisterochtend vol goede moed aan. Aan het einde van de dag trof ik hem tot mijn verbazing weer in het guesthouse aan. Hij had zijn hele achteras aan barrels gereden op het slechte wegdek. En moest na 54 kilometer horten en stoten de rit staken.

een Pakistaanse collegafietser

We hebbben met flink wat sleutelwerk het wiel weer weten te bewegen (in letterlijke en figuurlijke zin gesproken). En Matias heeft zich aangesloten bij het plan dat ik al had gemaakt. Namelijk met een bus naar Naran (dit vanwege het vreselijk slechte wegdek). En van daaruit met relatief goed wegdek naar Islamabad fietsen. Daar moet hij een visum voor India regelen en kan daar hopelijk een nieuwe achteras laten monteren. Ik ga Islamabad verkennen, En fiets daarna door naar Lahore, India en later Nepal.

Maar nu zitten we dus in die bus. De bus heeft zich in de diepe donkere afgelopen zes uren met de nodige moeite voortbewogen. En er moeten tenminste nog 's zes uren worden afgelegd. Een pauze is dus wel op z'n plaats. Echter de chauffeur heeft in zijn onmetelijke wijsheid besloten om een rustpauze van (maar liefst) drie uren in te gelasten. Midden in het helemaal niets. Mensen liggen kris kras over elkaar in de bus. De twee voeten van mijn achterbuurman steken ongeveer ter hoogte van mijn reukorgaan (vraag niet hoe dit lenigheidgewijs mogelijk is, maar het kan, en ze ruiken niet echt naar dennengeur, kan ik je zeggen).

fiets klaar voor transport

Dit zijn de momenten tijdens een reis dat ik me afvraag waarom ik niet lekker op m'n badhanddoekje lig, aan een strand, ergens waar het zwoel en warm is, met een lekker chick aan mijn linkerzijde en een lekkere chick aan mijn rechterzijde, (waarom heeft een mens niet meer zijden) Ik zie mezelf liggen in een iets te grote hawaibroek waar dan dat net ontluikende buikje net zo iets overhangt (echt superaantrekkelijk) en dan met een ontbloot bovenlichaam lurkerend aan een rietje dat in een lekkere coole cocktail steekt met de zwoele naam 'Sex on the Beach' of 'Virgin Mary' (ja sorry, zo heten die drankjes, heb ik niet bedacht, voor klachten: ander loket.

Maar goed: de situatie is dus momenteel net even ietsje pietsje anders.

Behalve door deze rustpauze wordt de rit zo af en toe even onderbroken. Door twee lekke banden. En natuurlijk moet er een keer of wat gebeden worden (anders heeft Allah niets te doen). Alle passagiers verlaten dan de auto (behalve de twee heidenen uit het gezelschap). En een heel ritueel van buigen, knielen, aanroepen volgt. Zo langs de kant van de weg. Het zou overigens handig zijn als Allah een vrouw is want met zoveel tegelijkertijd aanroepende gelovigen lijkt het me handig als ie een beetje kan multitasken. Maar ik denk het niet. Van die vrouw.

Helaas moest ik eergisteren de conclusie trekken dat de door mij zo begeerde Karakorom Highway maar gedeeltelijk befietst kan/kon worden. Hij ligt er helemaal uit. Gereed om geasfalteerd te worden. En dat is fijn voor de Pakistanen. Zij zijn het immers die er dagelijks gebruik van moeten maken. Maar ik heb er nu even niets aan. Ik heb er ongeveer 200 km van mogen doen. Driehonderd kilometer ligt nog op mij te wachten.

En eigenlijk is dat heel fijn. Want nu heb ik een alibi om nog een keer terug te keren naar die prachtige weg en dit magnifieke gebied. Als ik alles al gedaan had had ik geen reden om terug te keren. Dan krijg je van die reacties van 'je bent toch al geweest. En nu kan ik zeggen 'ja ik ben wel geweest, maar ik heb nog wat te goed'. Nog driehonderd kilometer. Schaakmat! Zo wordt een beetje pech toch weer een enorm geluk. En er is nog meer geluk! Ik mag die prachtige doorsteek van de heenweg nu lekker terugfietsen. Dan kan ik revanche nemen op die vreselijke klimpassen. Die mag ik nl nu naar beneden fietsen. Ja, maar Gerrit als je daalt zul je toch ook moeten kli.....ja ja..... ik snap wat je bedoelt..............gewoon even niet aan denken. Kop in 't zand. Negeren.

Eindelijk zijn de drie rust-uren om. We gaan weer!

'treur niet om wat er niet (meer) is. Wees dankbaar voor wat is geweest'