......ik doe nog een soort van laatste poging: 'dit is toch een camping, een tent zou toch moeten kunnen'?!.

Kijk Jenaap (meneer). vergelijk het maar 's een paard en een wagen. Of de Eifeltoren en Parijs. Of, om nog maar 's een voorbeeld te noemen, de Theems en London. Of Lowlands en Biddinghuizen. Of, Klaas en Elsa, Geldersch Landschap en Kasteelen, Of Caroline Tensen en ....... (weet ik eigenlijk niet). Of weet u, nog beter: een potje en een deksel.

Kijk, zonder deksel is een potje van minder waarde. Je kunt er nog steeds dingen en spullen indoen. Maar wanneer je het op z'n kop houdt rollen of vallen die spullen er geheid uit. Hagelslag heel snel. Stroop en honing minder snel. Maar uiteindelijk verlaat het spulletje het potje. Wanneer er geen deksel op zit. Daarentegen boet een deksel ook behoorlijk aan waarde in wanneer er geen potje in de buurt is. Tuurlijk, je kunt 'm als schoteltje gebruiken, om bv jonge poesjes water of melk mee te geven. Of je kunt er gezellige gaten in prikken. Of je kunt 'm als frisbee gebruiken. Maar toch, een potje en een deksel hebben de meeste waarde wanneer ze in combinatie gebruikt worden. Je zou derhalve kunnen stellen dat ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

entree van WAH-gardens

Nadat ik s'ochtends nog de WAH-gardens had bezocht ben ik eergisteren in Islamabad aangekomen. Hoofdstad. Jonge stad. In 1960 gebouwd. Ongeveer gelijktijdig met

Biddinghuizen. En ik weet niet wie bij wie heeft afgekeken. Maar m.u.v. de omvang zijn er wat gelijkenissen. Alle straten lopen haaks op elkaar. Ordelijk. Rechtlijnig. Overzichtelijk. Het heeft geen hart. Geen centrum. Beetje saai.

Islamabad is ingedeeld in sectoren. En die zijn weer ingedeeld in vaknummers. En die vakken hebben weer letters. Dus sector A, vak B9. Zoiets. Elke sector een een marktplaats (soort winkelcentrum). Het is een drukke stad met veel ambassades en overheidsgebouwen.

Het was even zoeken maar uiteindelijk vond ik de enige toeristencamping die Islamabad rijk is. En ik had mij er ontzettend op verheugd. Fijn om de tent weer 's op te zetten. Fijn om weer 's gelijkgestemde zielen te ontmoeten. Fijn om 's rond een kampvuur te kunnen zitten. Fijn om wat reiservaringen te kunnen uitwisselen. Fijn om zelf weer 's een potje te kunnen koken (had enorme zin in een maaltje van aardappelen en bloemkool). Kortom allemaal een heleboel fijn.

Echter de eerste campingaanblik was weinig vertrouwenwekkend. Kniehoog gras. Nauwelijks zichtbare paden. Een vervallen receptiegebouw. Een zeer ongemotiveerde campingbaas. En........ geen collegakampeerders c.q. tenten. Het vormde het startpunt van een zeer weird gesprek dat ongeveer zo verliep:

Aslaam Aleikum Jenaap, ik wil graag overnachten. 'Not possible'. Nou, u heeft een camping. Ik heb een tent. Dat lijkt me toch de perfecte match. 'Not possible!'

Maar in de Lonely Planet Gids staat toch echt dat dit een camping is en dat ik hier mijn kampement kan en mag opslaan. 'Not possible'. Ben ik misschien verkeerd? Is de camping iets verderop misschien? 'No, this is a camping, but not possible'.

En zo kabbelde dit buitengewoon interessante gesprek nog minutenlang voort. Resultaat: ik werd met zachte hand van het terrein begeleid. De onlosmakelijkheid van een camping en een tent was bij deze campingbaas nog niet helemaal doorgedrongen. Of helemaal niet. Ik weet het even niet.

Ik moet zeggen: een beetje perplex stond ik wel. Daarbij was ik moe. Ik had slechts 57 km afgelegd. Maar het energiepeil stond laag vandaag. Niet fit. Beetje maagklachten. Pap in de benen. Dus dat werkte ook niet echt mee.

Net toen ik mijn fiets over de hoge middenberm van de brede weg had getild en ik de eerste meters wegtrapte (op weg naar een youthhostel of zo) zag ik aan de andere kant van de weg een fietser. Grote tassen. Overduidelijk een tweelingbroer.

Bij nadere inspectie bleek het Mattias te zijn (de fietsende Duitser). De begroeting was allerhartelijkst. Mede omdat Mattias er nog een graadje of drie slechter aan toe was als ik. Diarree. Hij had behoefte (geen woordgrap) aan hulp. Hij was al uren op zoek naar de camping. Ik vertelde hem mijn recente ervaring. We besloten nu gezamenlijk een poging te wagen (mede omdat Mattias eigenlijk geen trap meer kon doen).

Ik ga een lang verhaal sterk inkorten. Uiteindelijk hebben we de nacht doorgebracht in een schuurtje. Op de camping. Maar niet in een tent. Streng verboden.

Koning Faisal uit Saudi Arabie moet op jonge leeftijd al meegedaan hebben aan de 'zilvervloot'. Misschien wel meerdere tegelijk (wat volgens mij verboden was, want je mocht maar een (1) rekening openen met een maximal inzet van 75 ouderwetse guldens per jaar, en dat tien jaar lang, dat waren de spelregels bij onze goede oude Rabobank.

Maar Koning Faisal had misschien zo zijn contacten..........). En bij al die rekeningen zal hij, slim als hij was, de maximale inzet hebben ingelegd.. Dat moet bijna wel. Want hij is het die het gebouw cadeau gedaan heeft. En bekostigd heeft.

Gisteren heb ik nl. de Faisalmoskee (een van de grootste ter Wereld) bezocht. Ultramodern. Er kunnen maar liefst 100.000 mensen tegelijkertijd bidden. Honderdtwintig miljoen US dollar koste het gebouw!* De bouw duurde tien jaren. In 1986 was het heel zaakie gereed voor gebruik.

Het complex bestaat o.a. uit vier minaretten van elk 88 meter hoog. Grappig weetje is dat de CIA lange tijd heeft gedacht dat in de minaretten kruisrakketten verborgen zaten. Er schijnt zelfs serieus onderzoek naar verricht te zijn.

* het schijnt dat hij, nadat hij het hele bedrag had overgemaakt, nog net een gezellig en romantisch etentje kon betalen met zijn geliefde, kaarsje erbij, misschien twee, beetje drank (?), en niet van die goedkope meuk, dus niets snelle hap bij de FEBO.......

Islamabad mag dan wel een redelijk welvarende stad lijken. Maar op een aantal plaatsen in de stad wordt de grond (steeds stukken van ongeveer 1 hectare) bewoond door poor people. Sloppenwijken. Amoede. Open riolen, Bedelende mensen. 'Huizen' bestaande uit stokken, stof, golfplaten. Kinderen gekleed in vodden. Wat een mensonterende ellende.

Ik weet dat het bestaat. Heb het vorig jaar in Roemenie ook gezien. Ik neem het waar. Verwerk het meestal op mijn harde schijf. Maar de opslagcapaciteit van mijn harde schijf had gisteren zijn grens even bereikt. Overkoken. Ik werd oprecht geemotioneerd bij het zien van zoveel ellende.

Ergens is het in deze Wereld toch vreselijk misgegaan. Scheefgegroeid. Tijd voor herorientatie. Rechttrekken. De een een beetje minder. De ander ietsje meer. Misschien een naieve gedachte....

De komende dagen ga ik Islamabad en de buurstad Rawalpindi verder verkennen. En weer een beetje op krachten komen. Om de tocht naar de Indiase grens te kunnen volbrengen (circa 400 km.).

'geen mens bevindt zich illegaal op deze wereld,

hooguit ongedocumenteerd'