Er passeren tijdens deze reis op een dag zoveel leuke, gekke, interessante dingen en mensen dat het niet mogelijk is om alle gebeurtenissen in het weblog vast te leggen.

Echter, er zijn een paar verhalen en gebeurtenissen 'blijven liggen' die ik jullie toch niet wil onthouden.

Komenze!

Goes Hieding

Plaats van handeling: het Madina Guesthouse. Giglit. Het bergachtige noorden van Pakistan.

Het Mandina Guesthouse is een plek waar veel wereldreizigers een tijdelijk onderdak genieten. Het staat in de Lonely Planet Gids hoog aangeschreven.

Veel reizigers gebruiken de LP. Vandaar.

Ik was daar ook. Op een goed moment kwam er een man bij de receptie. Inchecken. Het was meteen duidelijk: een heerlijke mafketel. Vrolijk. Prettig gestoord. Iemand waar je mee en vooral om kan lachen. Geweldig prettige uitstraling. Lachebek. Het plezier is van het gezicht te scheppen. Heerlijk!
Zo'n man dus!

Op een goed moment liep hij mij op het terrein tegen het lijf. Hij vertelde dat hij uit Korea kwam. Zuid. En stelde zich vervolgens keurig voor. Iets met Kim, Ying of Yang. Dat ben ik vergeten.

Ik vertelde hem dat Holland my homecountry is. En daarmee had ik precies zijn aanknop gevonden. Want toen gebeurde er iets. De man nam iets van een aanloopje en kwam met een hupje op me af. Hij nam mij in zijn grote armen. Pakte me stevig vast. Tilde me iets van de grond. En maakte een dansje. En tijdens het dansje riep hij 'Joe kum frum Holland'. 'Goes Hieding'.

Het kwartje viel niet meteen. Mede door het feit dat ik uit mijn drieentwintigjarig huwelijk me niet kan herinneren ooit zo hartstochtelijk door mijn toemalige echtgenote ben vastpakt. Althans er is geen moment in my mind dat daar aan doet herinneren. Jeetje, wat een emotie. Wat een kracht. Vastgeplakt zat ik. En dat nog wel door een man.

Ik was er helemaal beduusd van. Maar hij niet. Hij sprong. Glom. Maakte vreugededansjes. En riep maar 'Goes Hieding', 'Goes Hieding'. 'Holland is soeper'!!

Natuurlijk kwam ik uiteindelijk met beide benen op de grond. Zowel letterlijk als figuurlijk. En begreep ik het enthousiasme van deze Zuid-Koreaan.

De successen van het Zuid Koreaanse voetbalteam zitten blijkbaar diep in de Zuid-Koreaanse zielen verankerd. En die moeten van tijd tot tijd natuurlijk nog (na)gevierd worden.

Lang leve onze Guus (Hiddink).

Training

Islamabad. Avond. Mijn target is om uit eten te gaan in een pizzeria. Deze ligt in een andere sector. Circa tien autominuten verderop. Vervoermiddel: een taxi.

Deze is snel gevonden. Echter, de onderhandelingen lopen deze keer wat stroef. We komen niet echt bij elkaar. Qua prijs. En er blijft een schijnbaar onoverbrugbaar gat ontstaan (ik geloof iets van 0,30 eurocent). Ik geef niet toe. De taxichaufeur ook niet. Na veel dimdammen delen we het verschil. De rit kan beginnen.

Echter de man met wie ik de onderhandeling heb gevoerd springt achterin. En uit het niets springt een andere man achter het stuur. Dat voelt meteen niet helemaal goed. En ik spreek dat ook meteen uit. Maar de man achterin verteld meteen dat er niets aan de hand is. Geen zenuwen. Het is zijn brother. Die moet leren autorijden. 'Training'! U begrijpt, deze mededeling stelde mij meteen helemaal gerust.

Gelukkig kende ik de route. En kom dus mooi controleren of we de juiste weg reden. Het schijnt zo af en toe voor te komen dat toeristen op deze wijze naar een stil achteraf wegje worden geleid en beroofd worden. Maar nu niet. De route werd juist ingezet. En mijn aanvankelijke wantrouwen sloeg om in vrolijkheid.

De man beheerste het autorijden inderdaad nog niet helemaal in de vingers (understatement). Bij elke mishandeling (bv. fout schakelen) riep ik 'TRAINING'! Ging de auto te hard een bult over, dan riep ik 'TRAINING'. Werd een bocht iets te ruim genomen: 'TRAINING'! Sneden we een andere weggebruiker iets te ruig af: 'TRAINING'!

De twee mannen (vooral de instructeur achterin) begonnen er inmiddels ook goeie schik in te krijgen. En begonnen vrolijk mee te roepen. Kortom, het is een van de leukste taxiritten geworden die ik ooit gemaakt heb.

We kwamen uiteindelijk zonder kleerscheuren en heelhuids op de plaats van bestemming aan.

Een bijzonder vrolijk afscheid volgde. Maar eh.....k' zou 'm toch nog een paar 'TRAINING'lesjes adviseren.

Onderhandelwaar

Na 80 kilometer fietsen kwam ik rond 16.00 uur in het hotel aan. De vermoeidheid had hard toegeslagen. Ik was aan rust toe. Het goede nieuws was dat er in dit dorpje een hotel was. Het minder goede nieuws was dat er maar een (1) was. Ik zou het er mee moeten doen.

De ontvangst was koeltjes. Ik werd, op mijn verzoek, meegenomen naar een kamer. Kwaliteit: bedenkelijk. 'Onder de maat Gerrit?' Misschien wel.

Hoe dan ook: de onderhandelingen konden beginnen. '1500 roepies' wierp de eigenaar me toe. Ik was oprecht verontwaardigd. '1500 roepies is far to much'! 'No way on this planet that I gonna pay 1500 roepies for this room'!!. Zo daar kon ie het even mee doen.

Een hele hoop uitleg, toelichting en onderbouwing volgde. Van zijn kant. Maar ik was er inmiddels redelijk klaar mee. En vroeg om een alternatief. Dat had ie.

Een andere deur werd geopend. Een kamer werd getoond. Zelfde niveau. Zelfde kwaliteit. '1000 roepies'. Mijn verontwaarding was inmiddels nog verder gegroeid.

Ik liep zwijgend weg. Naar buiten. Pakte demonstratief mijn wegenkaart. Vouwde die helemaal uit. En ging 'm nauwgezet bestuderen. Zogenaamd. Ik keek daarbij op mijn horloge. Deed demonstratief mijn veiligheidshesje aan. En net toen ik aanstalten maakte om mij helm op te zetten kwam de eigenaar naar buiten zetten. '800 roepies, last offer'.

Ik zette mijn helm nu echt op en klikte de kinband vast. Gooide mijn rechterbeen over de stang en zou net de eerste trap voorwaarts gaan maken. Hoogspel! Immers er was binnen een straal van 40 km waarschijnlijk geen hotel te vinden.

'Ok, 600 roepies, riep tie'. Snel staakte ik mijn fietsaanstalten. En gaf de man een hand. Eind goed, al goed. Zou je zeggen. Is niet zo. Hoezo? Lees maar verder.

Want bij het naar binnendragen van de tassen had de eigenaar een verrassing in petto. Hij had een andere kamer voor me gevonden. De 600 roepies kamer. Zelfde niveau en kwaliteit als de andere kamer(s). Maar nu zonder douche. Tja, 600 roepies he!

Meestal weet ik dit soort bewegingen met de nodige humor te pareren. En nu lukt dat maar half. Ik vertel de man zonder omwegen dat een douche voor mij, als zwaar transpirerende fietser, een essentieel onderdeel is van een hotelkamer.

Hij houd aanvankelijk voet bij stuk en zegt dat deze kamer bij 600 roepies hoort. Maar ik houd ook voet bij stuk.

Hoe liep dit af?

Breien jullie er maar 's een mooi slot aan. Julle hebben bewezen erg leuk te kunnen schrijven en reageren. Ik ben dan ook erg benieuwd naar jullie leuke en creatieve slot aan dit verhaal. Ik lees ze graag in het gastenboek.