Ik heb een zaaltje afgehuurd. In Lahore. Het werd tijd ook.

Ik heb eh...pak 'm beet: 180 miljoen Pakistanen uitgenodigd. En ze zijn er allemaal. Had ik ook verwacht. Want Ik heb gratis chai en cake in het vooruitzicht gesteld. En dan komen ze wel. Zijn ze gek op. Cake.

Het is jammer dat jullie wat laat zijn, want we zijn al bij agendapunt vier aanbeland. Het eerste agendapunt bestond uit een kennismakingsrondje. Was zo klaar. Het tweede leverde meer discussie op: de probleemstelling. Als die niet helder is, hoef je met agendapunt 3 en vier niet aan te vangen. Zinloze missie. Kansloos.

De probleemstelling is het vele claxoneren. In het verkeer. Er wordt namelijk getoeterd. Vaak. Veel. En hard. Nu is op zichzelf dat toeteren een goed middel om iemand anders iets te laten weten. Opmerkzaam te maken. En gelukkig is het ook duidelijk wat. Het betekend namelijk: opzij, maak plaats, ik heb ongeloflijke haast (mag je ook drie keer heel snel opzeggen of zingen, maar zing alleen als je een beetje talent hebt, laat anders maar zitten).

En het goede nieuws is dat er dan ook echt iemand aan komt. Wanneer er wordt getoeterd. Altijd. Tot zover geen probleem. Niks aan het handje. Houwe zo. Niks meer aan doen. Hoezo probleem Gerrit?

Nouh....vaak toetert er nog iemand. Soms net ietsjepietsje voor die ander. Soms er net iets na. En soms gelijktijdig. Ook nog niet zo'n geweldige ramp.

Echter, meestal (eigenlijk altijd) toeterd er nog iemand, en nog iemand, en vaak nog wel iemand. Het lijkt wel om alle 180 miljoen Pakistanen tegelijk op hun claxon drukken. Op zichzelf is daar ook nog wel mee te leven. Althans met een goede set op maat gemaakte oordoppen. Of met van die bosmaaier/kettingzaag veiligheidsoordoppen op. Niet doen in Pakistan. Je loopt voor lul. Echt waar.

Nu de probleemstelling: iedereen die toetert bedoelt hiermee te zeggen: aan de kant, ik kom er aan. En dat is wel probleem. Want ze komen er aan. En even aan de kant gaan is even niet voorhanden. Probleemstelling.

Op een paar dissidenten na(die werden de zaal uitgebonsjoerd) werden we uiteindelijk eens dat dit wel wat verwarend en chaotisch over zou kunnen komen. Op bijvoorbeeld een Hollandsche fietser. Om maar 's een volstrekt willekeurig voorbeeld bij de kop te pakken.

Agendapunt drie was de branstormronde. Je moet de deelnemers in elk geval het gevoel geven dat ze mee mogen denken. De oplossing heb je zelf allang bedacht, maar dit agendapunt is natuurijk essentieel om voldoende draagvlak te verkrijgen. En om mensen het gevoel te geven dat ze hebben kunnen bijdragen aan de oplossing. Tuurlijk. Nooit overslaan. Niet denken: tijdverspilling. Verplicht nummer. Gewoon doen. Neem ondertussen zelf een neut of gebruik het als pauze. Gewoon laten passeren. Verder niks mee doen.

En nu dus agendapunt vier: de oplossing.

Het voorstel is om uiteindeijk een (1) iemand aan te wijzen die de bevoegdheid krijgt om te claxoneren. Op het moment dat deze bestuurder claxoneert gaan alle overige deelnemers aan de kant. Zo heeft deze man een vrije doorgang en kan ie lekker op tijd bij moeder de vrouw zijn. Is een mooie afspraak. Echter er geldt een (1) uitzondering. In het geval dat deze man een fietser uit Holland tegemoet komt of passeert, heeft deze fietser altijd voorrang. Overigens ook op alle overige weggebruikers.

Voor alle overige verkeerdeelnemers is voorlopig nog geen oplossing voorhanden. Maar die problematiek behandelen we in de volgende sessie.

Probeer ook (ik weet dat dit onderdeel niet op de agenda staat maar toch) een beetje in 'je baan' te blijven. Wanneer je bijvoorbeeld bij een verkeerslicht staat. Probeer dan niet elk 'gaatje' op te vullen met je voertuig. En mocht het onverhoopt een keertje niet zo lopen als je had gedacht (iemand schuurt langs je voertuig of kruipt toch voor of snijd je op een lelijke manier de pas af), wees dan een beetje lief en begin niet meteen te schelden. Er is al zoveel ellende in de Wereld. Ok! Fijn.

Goed dit hebben we dan geregeld. Nu we toch onder elkaar zijn is het wellicht een goed idee om nog wat andere dingetjes te bespreken. Ik stel voor dat we puntsgewijs de onderwerpen kort doornemen.

1. als jullie rommel maken is dat op zichzelf niet erg. Maar neem het even even mee naar huis en gooi het in de kliko. En als je toch bezig bent, houd dan het GFT- en het overige afval even gescheiden. In mijn land is er een leus: met hetzelfde gemak gooi je het in de afvalbak. Echter, dat is bezijden de waarheid. Je moet er nl echt wel wat moeite voor doen. Eerlijk is eerlijk.

En nog een tip: let wel op dat je de kliko niet te vroeg aan 'de weg' zet, want dat kan je een boete opleveren. Te laat ophalen ook. trouwens. Kijk maar even of het je allemaal lukt.

2. wanneer jullie zo lekker aan het bakken en braden zijn (het is vaak heel lekker, echt) op straat, ververs dan zo af en toe de bakolie 's. Een keer per maand is voldoende. Ruim. Zou al een hele stap voorwaarts zijn.

3. er zijn er vast onder jullie die een hotel of guesthouse hebben. Ah... doe mij een plezier: verschoon de lakens 's. Een keer in de maand is prima (gelijk met de olie, makkelijk te onthouden, scheelt je bovendien een knoop in je zakdoek). Neem de kussens dan ook even mee.

4. en tenslotte moeten jullie gewoon blijven proberen die enkele toerist die Pakistan bezoekt flink af te zetten. Door veel meer geld te vragen dan eigenlijk gewoonlijk is. Hou vol. Er zijn er altijd wel een paar die er in trappen.

Voor het overige zijn jullie echt heel goed bezig. Behoud die vriendelijkheid. Die gastvrijheid. En behulpzaamheid. En onderhoud je berg- en bosgebieden goed. Ze zijn breathteaking!

'Nog iemand iets voor de rondvraag?' (niet te lang bedenktijd geven, is een tip) Nee? Fijn.

Ok, dit was 't voor vanmiddag. Bedankt voor jullie aandacht. En het luisterend oor. De notulen zullen jullie binnen een week ontvangen. En doe mij een plezier: lees ze effe door. Vaak worden die dingen niet gelezen. En daar worden ze natuurlijk niet voor opgesteld.

Er is nog cake over. Iemand nog een plakje?