Voor dat eerste (warm) hoef je hier overigens momenteel geen moeite te doen. Het is zinderend heet. Dat tweede is lastiger. Het bad zit er even niet in. Maar wel een schone kamer (het eerste in drie weken tijd en dat is fijn!!!!). Een wasautomaat. Internet. Een koud glas cola. Kookequiment. En Heather en Stewart. Die zijn er ook. Een Schot en zijn Nieuw Zeelandse vriendin. Ook de fiets. We kwamen gelijktijdig aan. Beide schept een band.

Het is bijzonder fijn om weer 's met gelijkgestemde zielen te spreken. Stewart is nog als scout in Biddinghuizen geweest. En ik was afgelopen oktober in Fort William (Schotland). En daar wonen zij dan weer. De plannen voor morgen zijn al gemaakt. Zin in!

En ik heb gelijk gekregen. De weg reed fijn. Soms was het druk. Meestal viel het mee. De uitzichten waren mooi. En van tijd tot tijd passeerde mij een dorpje. Of ik passeerde een dorpje. We zijn er nog niet uit wie wie nu eigenlijk passeert. Maakt ook niet uit. We discusieren er maar niet te lang over. Als er maar gepasseerd wordt. Anders is er sprake van stilstand. En dan komen we nergens.

uitzicht onderweg

Voor de politieposten die ik regelmatig op mijn weg tegekom hanteer ik sinds een aantal weken een iets andere tactiek. Meestal staan er twee of drie agenten zo'n beetje half op de weg druk te gebaren dat ik moet stoppen. Maar daar zit ik niet altijd op te wachten.

Dat komt omdat elk dorpje zo'n special Branch mannetje in dienst heeft. En als ie je spot, dan ben je de klos. Dan wil ie alles van je weten. Dan worden je talloze vragen gesteld. En alles wordt genoteerd. Vaak moet er kopie van je paspoort en visum gemaakt worden. Oponthoud: ongeveer een half uur tot een uur. Maakt op zichzelf niet uit. Heb geen haast of zo. Maar bij elk dorpje?!

Nu ben ik erg voor het aanpassen aan gebruiken van het land. Maar deze gifbeker laat ik graag aan mij voorbij gaan. Vandaar de aangepaste techniek.

Wanneer ik zo'n post nader maak ik wat extra vaart. Om vervolgens pas op het allerlaatste moment oogcontact te maken. En dan als reactie op hun stopgebaren: druk zwaaiend, mijn kaken ondertussen in een kramp lachend onder het roepen van de nodige HELLO'S lekker door te karren. Is al een keer of twintig goed gegaan.

Zo ging het gisteren ook nu. Echter, deze keer voelde het meteen niet goed. Iets te geforceerd. Ik verwachtte een reactie. Maar er gebeurde niets. Terwijl ik het voorval al weer een minuut of twintig vergeten was, werd ondertussen de achtervolging ingezet. En een brommer kwam naast me rijden. En de bestuurder meldde zich als iemand van de Special Branch Police. Ah, daar zijn ze weer: mijn grote vrienden.

Ik houd het Special Branch mannetje al fietsend nog een minuut of tien aan het lijntje. Maar uiteindelijk stop ik bij een benzinestation. Kan hij lekker z'n werk doen. Koop ik een cold drink. En houd ik pauze.

Maar dit keer loopt het geheel anders. Hij wil mijn paspoort zien. Waarop ik aangeef eerst zijn legitimatie te willen zien. Heeft ie niet. Dan laat ik ook mijn paspoort niet zien. Dit is het begin van een zeer hoogoplend conflict. Gadegeslagen door circa vijftig zeer ruime belangstellenden. Het hele gebeuren duurt maar liefst twee volle uren. Dan mag ik verder.

Het is heet. In Pakistan. Zinderend heet. Mijn kilometerteller die nog veel meer kan dan kilometers meten gaf vandaag als hoogste gemeten temperatuur: 41 graden. Op een of andere wijze verteer ik de hitte goed. Geniet er eigenlijk van. Alleen 's nachts heb ik er meer problemen mee. Het koelt af. Maar tot 32 graden. En in sommige hotelkamers is het bijna 40 graden. Te warm om de ogen dicht te doen.

Ik zie er erg uit naar uit om Lahore te ontdekken. Moet de mooiste stad van Pakistan zijn. Met een oud centrum. Nauwe steegjes. Historisch.