Sufi

Lahore. Half twee, Nachtwerk. We zitten in een Riksja. Tegen elkaar aangedrukt. Geplakt eigenlijk. Kunnen geen kant op. Hoeft ook niet. We hobbelen, knoerten en bumpen. In een nauwe steeg. Over een hele slecht wegdek. Vandaar dat hobbelen, knoerten en bumpen.

We zijn: Stuart, zijn vrouw: Heather, Sajjid en ik zeg de gek. We zijn op weg. Terug. Naar het guesthouse. Helemaal stil zijn we niet maar 'We can't believe what we saw and we just expericend tonight'. En daar zou ik het dan ook eigenijk bij moeten laten. Want als je iets niet in je mind een plek kunt geven. Dan wordt het verdomde lastig om het aan het papier toe te vertrouwen. Maar kom, laat ik 's een poging wagen.

We waren door de eigenaar van het guesthouse (Sajjid) uitgenodigd om te komen kijken bij het sufi-festival. Er zou wat gezongen worden. En dat leek ons wel wat. Om 20.00 uur gingen we met een Riksja voor een rit van drie kwartier out off the City. Na flink wat zoeken en vragen kwamen we terecht in achterbuurterige sferen. Dit hadden we zelf nooit gevonden.

Na aankomst stapten we uit. En betraden het feestterrein. Onmiddellijk stormden honderden mensen op ons af (vanaf dit punt werden we geleefd, echt onvoorstelbaar). Er werd aan ons getrokken. Gesleurd. Geduwd. (en nog veel meer als het maar met een 'g' begint). Uiteindelijk kwamen we te zitten op de spiraal van een soort van bed. Nadat de schoenen waren uitgegaan. We hadden namelijk heilige grond betreden.

We kregen een bord warme spicy rijst. En kort daarna nog een bord koude zoete gele rijst. En daar moest van gegeten worden. Welkomsmaal. Het was een enorme overweldigende ontvangst. Ook ongelofelijk hectisch. De menigte drong zich zo aan ons op dat we elk moment verwachten dat we met bed en al vertrapt zouden worden. We transpireerden ons te pletter. We kwamen liters zuurstof tekort.

Allah zij geprezen. Hij kwam tussenbeide. De menigte werd uiteen gedreven. Dit gebeurde nogal hardhandig. En toen dit onvoldoende effectief bleek werden de mensen die vooraan stonden water in het gezicht gesmeten. Hierop deinsde de menige enigszins terug. Wij waren het middelpunt van het festival geworden. The main atraction.

(Sajjid vertelde later dat 95% van de aanwezigen nog nooit een westerling in levende lijve gezien had)

We werden naar een ander (min of meer afgeschermd) deel van het terrein eh.... gesleurd. En daar werden we voorgesteld aan de zangers. Ook moest er weer gegeten worden (met de handen). En chai gedronken worden. De honderden aanwezigen keken van een afstand toe. Een enkeling probeerde contact te maken. Vele handen volgden, Vele omhelzingen. Vele welcom's. We begonnen ons iets meer op ons gemak te voelen.

Na een half uur werden we naar de arena geleid. We kregen een prominente plaats toegewezen. We kwamen te zitten naast de drie belangrijkste geestelijken van het gebied. Maar niet nadat de mensen die er zaten met gepast (of ongepast, ik weet het niet.....) geweld werden verwijderd. Zo zal Allah het toch niet precies bedoeld hebben......

Daarna begon het zingen. De muziek. Sufi-muziek. Een beetje klagerig. Ritmisch. Gepassioneerd. Lange uithalen. Lage en hoge noten. Begeleiding door een harmonium (vergelijkbaar met onze trekzak) en tom-toms (met handen op trommels slaan). Het geheel versterkt door een wat krakerige geluidsinstallatie die overigens bewees dat het allemaal best hard kan (hopelijk waren de buren vooraf ingelicht, konden ze mooi een weekendje Landall doen).

Opeens komt er vanuit de omstanders een man naar het midden van de Arena. Hij maakt behoorlijk spastische bewegingen. En moet in bewang gehouden. Door zes behoorlijk sterke mannen. Als de man na twintig minuten is uitgeraasd raakt deze in een soort van trance. En valt uiteindelijk op de grond. Doodstil. Een groep mannen wikkelt de enkels in doeken. Doen er vervolgens dikke koeientouwen om. En dragen de man naar een dikke boom. Iets verderop. Daar wordt deze man ruim twintig minuten aan opgehangen. Met de voeten naar boven. Hoofd naar beneden. De man maakt bewegingen. En zwaait heen en weer. Hangend aan een tak van de boom.

'Kan niet gezond zijn Gerrit?' Weet ik, toch is het zo. 'Dat overleefd een mens toch niet'. Deze man wel. En de ruim twintig die na hem komen ook. 'Twintig?' Ja, twintig!

De hele ceremonie wordt gaandeweg heftiger en heftiger. De emoties lopen hoog op. Er wordt gedanst. Gehuild. En er wordt heel veel met geld gegooid. Een enorme berg briefpapier verzameld zich in het midden van de arena. En steeds meer mensen ondergaan de ceremonie. Wij worden inmiddels ook onderdeel gemaakt. Ons wordt geld gegeven dat wij dan weer in het midden mogen gooien. Van tijd tot tijd worden we uit onze zitstand getrokken en moeten we naar voren komen. Een heel ritueel volgt. Geld wordt over ons uitgestrooid. Handen op hoofden.......

Om 13.00 uur 's nachts komt er een soort van einde aan het festival. Maar groot en klein zijn nog niet van zins om naar huis te gaan. Wij worden (bij wijze van grote uitzondering) toegelaten in het vrouwenverblijf (de vrouwen worden nl niet toegelaten bij de ceremonie). Als enige twee mannen mogen Stuwart en ik de vrouwen ontmoeten. In een aparte ruimte. Kleurijke gewaden. rozenblaadjes. Heerlijke geuren. Mooi gezichten. Starende blikken. Een gesprek is onmogelijk. Heel bijzonder.

Even voor half twee verlaten we het terrein. Honderen mensen nemen afscheid. De meesten vinden het wel spannend drie Westerlingen (vooral een vrouw is interessant). Een aantal is geemotineerd dat niet moslims geinteresseerd zijn in moslim-gebruiken. Hun geloof. Een een ander gebruikt het om z'n Engels te improven. Zo heeft iedereen zijn eigen beweegredenen om contact met ons te maken..

Ik wist vooraf niet precies wat me te wachten stond. Maar ik heb van binnenuit kunnen ervaren wat het is om als moslim Allah te dienen. Wat het geloof betekend voor deze mensen. Hoe het beleefd wordt. Wat de gebruiken zijn. Hoe het in elkaar zit. Dit was geen braderieachtig of openluchtmuseumachtig opgezet neptoneelstukje. Wij hebben de echte ceremonie gezien. En ervaren.

Wat machtig! Dat een van de meest strikte en streng religieuze landen dit aan westerlingen toestaat. Er werd ons zelfs toegestaan om foto's te maken van de ceremonie.

Al met al een heel bijzondere ervaring.