Zo word ik op het einde van de zaterdagmiddag, in India, even 'recht gezet' door een zestienjarig meisje. Of zeventien. Dat weet ik even niet. Hoe ouder je wordt, hoe jonger de meisjes lijken.

Pakistan ligt achter me. Na zes weken. Een machtige ervaring. Om in een land te reizen waar zo weinig toeristen komen. Een land dat strikt religieus is. Een land dat van een buitengewone schoonheid is. Dat het ongelofelijk veel (zacht)aardige mensen herbergt. Helpfull, peacefull en cooperative. Dat zijn de kernwoorden.

Ook een land dat de nodige problemen kent. Eigenlijk zou ik er nu een streep onder moeten trekken. Alles moeten optellen. Aftrekken. En een soort van conclusie moeten schrijven. Echter, daar ben ik nog niet aan toe. Komt nog. Eerst de informatie op de harde schijf zetten. De verschillende informatiesoorten in de juiste directory's zetten. Verwerken. En dan schrijven.

het knotsgekke Lahore

De laastste dagen heb ik doorgebracht in Lahore. Geweldige stad. Knoertheet. Overvol. Chaotisch. En bovendien geteisterd door de Denque-muskiet. Vervelend beest. Gevreesd ook. Wanneer je geprikt word heb je vette pech. Maanden rust kan je redden. Maar er gaan ook mensen dood aan. Er is geen (preventieve) remedie. Gelukkig is een fatale prik mij bespaard gebleven.

In tegenstelling tot Islamabad (bouwjaar1960) is Lahore een oude stad. Er is een oud Fort. Een historisch museum. The Old City (een gedeelte met heel veel nauwe straatjes en steegjes). En verder bezit de stad een prachtige oude dierentuin. En er zijn talloze parken. Veel gedoe, Veel handel. Veel bedrijvigheid. Ogen tekort. Mooie stad.

het oude Fort in Lahore

Maar het lot van de reiziger is om steeds weer nieuwe dingen te ontdekken. En daarom zijn Heather, Stuart en ik op zaterdagochtend begonnen aan onze trip richting de grens. Up to India!

Heather en Stuart hebben alle schepen achter zich verbrand. Letterlijk en figuurlijk. Werkten beide in de visindustrie. Fort William. Schotland. Hebben alles verkocht. En reizen per fiets van Holland (IJmuiden) naar ......tot er nog net genoeg geld over is voor een vliegticket naar Nieuw Zeeland. En daar wacht hen hopelijk een mooie toekomst.

De rit verloopt prettig en dat geldt ook voor de paspoortcontrole. Het paspoort wordt op Pakistaans grondgebied nog een keer of vijf gecheckt. En er moet nog een formulier worden ingevuld. Dan mogen we het land verlaten. Dan volgt 100 meter niemandsland. En dan moet ongeveer dezelfde procedure in India doorlopen worden. Met dit verschil dat de Indieers wat relaxter zijn. Meer lachen. Humor hebben. Goed Engels spreken.

de Indiaase grens

De grens is slechts beperkt open per dag. De sluitingceremonie is een hele speciale gebeurtenis. Beide landen maken er een hele show van. Er komen dagelijks 15000 mensen naar kijken (er zijn zelfs tribunes gebouwd). Een show voortgekomen uit diepgewortelde conflicten en frustaties. Beide landen waren ooit een. Zijn in 1947 opgedeeld. Pakistan als moslimland. India als het land van de Hindoes. Maar sindsdien zijn er flinke spanningen tussen beide landen. De grens is ook wel 's voor een bepaalde periode gesloten.

Wij willen gaan kijken naar de ceremonie. Echter een goede slaapplaats is in de wijde omgeving niet te vinden. Tent opzetten lukt ook niet. En in het nachtelijke donker in India rondkarren met een fiets is geen aanlokkelijke gedachte. Met knarsende tanden en gezonde tegenzin besluiten we door te fietsen. En de Wagha Border-show te laten voor wat die is.

En toen kwam ik dat meisje tegen. Tijdens een rustpauze sprak ze me aan. Ik schrok. Een vrouw die me spontaan aanspreekt (is sowieso voor mij al een hele speciale gebeurtenis, niet lachen, jij hebt zeker al verkering, is niet leuk voor mij, geen humor over andermans rug, doe ik ook niet, alleen bij Caroline Tensen).

Maar goed, een vrouw die spontaan naar me toekomt: dat is de laatste zes weken niet voorgekomen. Uberhaupt, een als vrouw herkenbare persoon in het straatbeeld is nieuw. In Pakistan bestaat een vrouw uit een lange jurk (die alle vrouwelijke vormen verbergt) en twee wegkijkende ogen: jurkogen.

En dit meisje draagt een shirt, een spijkerbroek, gympen. Was even vergeten hoe dat er uit zag. Vandaar mijn verbaasde reactie: 'dat doen Pakistanen niet'. (zie de reactie van het meisje in de eerste regel van dit bericht)

Het is al donker wanneer we een overvol, druk en superchaotisch Amritsar binnenrijden. De eerste grote en belangrijke stad in India. En daar gaat het voor mij mis.

We komen aan bij de 'Golden Temple'. In de stad Amritsar. Eigendom van de Shiks. Een heilige plaats. 'De' heilige plaats! Een bezienswaardigheid. Tienduizenden gelovigen bezoeken deze plek. Per dag. En daar zitten ook honderden backpackers bij.

India heeft een bijzonder grote aantrekkingskracht op jongeren. Om het land. De sfeer. Om de zoektocht naar zichzelf. En de lage prijzen. Ze willen allemaal ook een bezoek aan de Gouden Tempel brengen, echter ze zijn ook op zoek naar een gratis slaapplek en dito voedsel (je kan namelijk op het terein van de GT slapen en eten). Geheel gratis. Wij ook.

De hitte, de inspanningen, de luchtverontreinigde stad en het avontuurlijk Pakistaanse eten van de afgelopen dagen vellen me. Na aankomst in de grote hal kan ik mijn fiets nog net op de standaard krijgen. En val zo ongeveer op de grond. Liggen. Languit. Op de koele grond. Dat is het enige dat ik nog kan. Gelukkig zijn Heater en Stuart nabij. Ik voel me zwaar klote. Honderen mensen lopen langs me, om me en over me heen. Krijsende kinderen. Veel geroep. Gezang. Het is heet. Ik zweet me te pletter. Voel me heel slecht.

De band 'Loyd Cole and the Commotions' heeft een nummer geschreven waar de volgende zin in voorkomt: we are living four flights up, and I sware right now it's feels like underground'. En dat is precies hoe ik me nu voel.

Uiteindelijk ga ik naar de Golden Temple Dokter. Die geeft me een Golden Temple Pil. Een uur later ben ik al weer een hele Piet. Ik koop wat fruit en besluit het rustig aan te doen. Omdat ik me niet goed voel krijg ik een bed toegewezen. Velen moeten genoegen nemen met de vloer.

de grote slaaphal

In de grote hal is slaapplek voor Indiaase gelovigen die van ver komen. Ze liggen op een matje. Op de grond. Het zijn er duizenden. Voor foreigners zijn aparte slaapzalen beschikbaar. Het is er een ware tombola van nationaliteiten. Ik ben de opa van het gezelschap. Veel jongelui hebben een studievrij jaar ingelast en zijn gaan reizen. Ze komen naar mij toe en vinden dat fietsen en dat Pakistan reuze interessant. Ik vertel ze dat ik hen juist heel slim vind.

De Golden Temple! Een prachtig mooie waardige religieuze plaats. Deze foto is om 7.00 uur (des 's ochtends genomen). Ik dacht lekker op tijd te zijn. Reeds tienduizend gelovigen waren me voor gegaan........

Toen ik zo oud als hen was werkte ik al. Reizen kwam niet eens in me op. Studeren heb ik later gedaan. Reizen ook. Laatbloeier. Toch heb ik het idee dat ik toen ik jonger was 'daar' wat heb laten liggen. Beetje ouwe lullenpraat, echter zo voel ik dat.

Ok, de eerste kennismaking met India voelt goed.

'en hoe verder hij ging, des te langer was zijn terugweg'