Het afscheid komt net zo plots als onze eerste ontmoeting. Een weekje geleden.

Ik houd er niet van: afscheid nemen. Ben er niet goed in. Vooral als mensen mij raken. Iets voor me betekenen. Wordt snel emotioneel. Ik kan er niet goed tegen. Wordt ook nooit wordt. Dus niets groeiproces. Mee leren leven. Of gewoon niet zo vaak afscheid nemen. Dat is ook een interessante optie om 's in overweging te nemen.

'Wat een geweldig schitterende fietsdag was het gisteren'. We zijn op weg naar Una. Een stadje in het Noorden van India. Na een groot aantal prachtige plattelandswegen, zetten we, na 70 kilometer fietsen, de tanden in een flinke pas.

Net na een eerste bocht klimmen treffen we een aap aan. In de berm. Zomaar. De aap wordt op de gevoelige plaat vastgelegd. De tocht gaat verder. Deze eerste aap blijkt de eerste te zijn van velen. Want een kilometerslange slingerende bergweg wordt geflankeerd door honderden apen. Wat een fantastisch gezicht. De apen vormen een geweldig fijne afleiding voor de toch wel pittige klim.

Na een uurtje bereiken we de top. Daarna suizen we naar beneden. Regelmatig moeten we in de remmen. Apen op het wegdek. Aan het einde van de fietsdag rijden we Una binnen. Stoffige wegen. Slecht wegdek. En toch straalt het stadje iets prettigs uit. We gaan alledrie apart op zoek naar een hotel. Bekijken de kamer. En onderhandelen over de prijs. Mijn hotel wint. Hoogste prijs, maar een kamer waar de helft van de dingen die moeten werken, ook daadwerkelijk werkt.

(heilige) koeien in het straatbeeld

We beleven een fantastisch gezellige avond. Eten op het balkon. Er is humor. Er zijn onze levensverhalen (tot nu toe). Een luisterend oor. De juiste vragen. Er is emotie. Een aantal ingredienten die een avond tot iets moois kunnen maken.

Echter, een tegelzetter in een belendend vertrek denkt er net iets anders over. Want als we te bed gaan begint hij op gang te komen. Het 'zetten' gaat geluidloos. Maar het

'snijden' van de tegels geschiedt met een flex-achtige herrie. Hij maakt overuren. Het gaat door tot 1.45 uuur (nachtwerk). Pas daarna val ik in slaap.

De volgende ochtend zetten we koers naar de Bakhra Dam. We willen daar een aantal dagen gaan kamperen. Op een mooie plek. Stuart heeft zijn zinnen gezet om daar een speciale vis te gaan vangen. Heather en ik zullen ons vermaken met lezen, koken en kletsen. Komt goed.

Echter, er is iets van roet en eten. Zand in de motor. Kink en kabel. Het Indiaase Government staat niet toe dat buitenlanders de Dam bezoeken. Dat krijgen we te horen we bij het kantoortje dat bij de dam hoort.

De Dam is zo belangrijk voor (Noord)-India, dat aanslagen gevreesd worden. Nu zijn wij op zichzelf niets van plan, maar die boodschap komt niet aan. Er wordt nog wat vergaderd. Er zijn wat journalisten in de buurt die nog wat proberen te bemiddelen. Maar in the end moeten we onverrichter zake terugkeren. Een streep door de rekening. Vooral voor Stuart.

Ik stel voor wat te gaan eten. Pauze. Heorienteren. We bestuderen de kaart. En verschillende opties passeren de revu. Het wordt gaandeweg stiller aan tafel. Langzamerhand begint het tot een ieder van ons door te dringen. Ons samenzijn gaat stoppen. Niets gezellig kamperen. Niets gezellig reizen. Verschillende (reis)doelen. Het blijft tien minuten stil.

Dan volgt het onvermijdelijke. Ik knoop mijn tas op de fiets. We wisselen (snel) email- en weblogadressen uit. En ik neem snel en rafelig afscheid. Niet fijn! Helemaal niet fijn!!

Ik orienteer me snel op mijn nieuwe fietsdoel. En zet koers. Flink! Ik besluit om deze vervelende gebeurtenis te verwerken door een flink aantal kilometers hard weg te trappen. Gemiddelde snelheid: 27 kilometer per uur. Met volle bepakking! Mijn manier van verwerken.

Sikh-tempel

Stop bij een fantastische mooie Shik-tempel en zie iets verderop een kleurrijke rijstmarkt. Knijp in de remmen. Maak wat een foto's. En wordt uitgenodigd op het kantoortje van de baas van het spulletje. Krijgt een kopje Chai. Hij verteld dat de rijst dit jaar van goede kwaliteit is. Het levert vandaag 0,17 eurocent op. Per kilo.

rijstmarkt

Vijvenzeventig kilometer later val ik een guesthouse binnen. Gemende gevoelens. Morgen verder.

De breedste riviern

De dreugste woestijns

’n Zoegend moeras

Ik reis met een grijns

(fragment uut Allennig I, Daniel Lohues)