Tenzij jullie natuurlijk stiekum achter mij aan zijn gereisd. En ook intrek hebben genomen in het Guesthouse boven the General Busstand van het stadje 'Chandigarh'. Ik zie jullie er wel voor aan. Maar toch denk ik het niet. Want ik jullie niet gezien. Of jullie moeten het heeuul stiekum gedaan hebben. Maar, denk het nog steeds niet.

wachtruimte, busstation, ontwerp van onze Franse vriend

Een buitengewone prestatie is dat trouwens niet: in een gebouw verblijven van deze Franse architect. Ik hoefde er ook geen buitengewoon hoog bedrag voor te betalen of zo. Hij ontwierp alle gebouwen. En bouwde de hele stad. In 1951. De opdracht was om een aangename functionele stad te creeren, waarbij voetgangers en auto's elkaar niet zouden kruisen. Een modelstad.

De stad is verdeeld in identieke, rechte, genummerde 'sectoren' die door grote lanen van elkaar gescheiden worden. In 1951 bracht hij al rotondes aan. Geen kruisingen. Nergens. In de hele stad niet. Eigenlijk was de stad oorspronkelijk bedoeld voor een half miljoen inwoners. Maar dat aantal is nu al verdubbeld.

De stad maakt een vreemde indruk. Vooral als je net als ik andere traditionele Indiaase steden hebt doorkruist. Het is hier properder, beter gestructureerd, minder lawaaierig. Dus een hiep hiep hiep hoera voor de architect is op z'n plaats. Maar dit alles maakt de stad ook minder charmant. Dus dat is een (1) hiep minder. De hoera zou ik er in laten. Anders krijg je drie keer hiep. En dat eindigt zo rot. Probeer maar 's. Zie wel!

Ik heb promotie gemaakt. Jaaaha! Bij de oversteek van de Pakistaanse naar de Indiaase grens ben ik gestegen van zes naar twee. Met stip!

Soms hoor je mensen wel 's zeggen: 'het was wel druk'. Of, 'er waren wel veel mensen'. Maar je vond ze nauwelijk terug. Nu, dat gold niet helemaal voor Pakistan. En dat geldt helemaal niet voor India.

In India wonen 700 miljoen human beings. En dat valt op. India staat op de ranglijst van meest dichtbevolkte landen op de tweede plaats. Vandaar de promotie.

Een tent ongezien op een quiet spot opzetten is vrijwel onbegonnen werk. Er is geen rustig plekje. En ongezien bestaat ook niet in dit land. Je wordt overal gezien. Gespot. Binnen de kortste keren heb je een stuk of......tien, twintig, dertig belangstellenden bij je fietsje staan. Bij een tent zal het niet veel anders zijn. Moet je niet hebben. Vandaar de keuze voor guesthouses en hotels.

En die weet ik tegenwoordig aardig te scannen. Als ik een hotel op het oog heb, stap ik naar binnen. Ik vertel de betreffende persoon dat ik een plaats zoek om te slapen. En dan begint het spel.

In India hebben ze nl een trucje. Ze laten (eerst) de meest luxe en dus duurste kamer zien. Na een korte bezichting informeer ik naar de prijs. En schrik me altijd een hoedje. Dat is dan weer mijn trucje. Tja dat trek ik natuurlijk niet. Qua budget. Ik moet verdorie de hele Wereld nog over met mijn fiets. Of ik AC wil? (heeft even geduurd voordat ik door had dat het AirCo was, ik heb nooit mijn school afgemaakt, daar zal het wel iets mee te maken hebben).

Nee, AC hoef ik niet. Alleen zo'n heerlijke verkoudheidmakende proppelor aan het plafond. Die wil ik wel. Zonder gaat niet. Maar wel een (1) die het uit zichzelf doet. Dat ik niet de hele nacht dat ding zelf in beweging moet houden. Word ik zo duizelig van. En 't gaat ten koste van de slaap. Maar goed, ook zonder AC is het allemaal veel en veel te duur.

Marleen komt eind december naar Nepal. En er moeten tegen die tijd nog wel wat duiten, dukaten en pegels over zijn. Om haar te verwennen natuurlijk. Oh shit, dat wisten jullie nog niet. Eerlijk gezegd weten wij het ook nog niet zo heel lang hoor.

Who the fuck is Marleen? Marleen is leuk, heeft een betoverende glimlacht, is aardig, intelligent en ook nog 's onwaarschijnlijk mooi ook. 'Wat moet ze dan met jou Gerrit?' Ja, eh... weet ik ook niet precies....moet inderdaad een vergissing harerzijds zijn.........maar vraag het haar zelf maar 's bij gelegenheid.

Ze komt 24 december aanstaande naar Nepal. Speciaal voor mij. Althans dat hoop ik maar. Dat ik niet met mijn goede gedrag in m'n beste pak, stropdasje voor, glimmend gepoetste schoenen, broek in een vouw, haar in de scheiding, beetje gel er in, want-dan-lijkt-het-nog-wat klaarsta. Op het vliegveld. Met zo'n lullig vlaggetje en zo'n spandoek. En dat ze dan na aankomst met zo'n stoere binkerige Nepalese man..........(hele fijne gedachte Gerrit, weer een slapeloze nacht erbij.....kan je lekker de proppelor draaiende houden...... )

Maar goed, laten we er gemakshalve en vooral voor mijn gemoedsrust er toch even vanuit gaan dat ze echt voor mij komt. Dat is toch wel even gaaf! Nietwaar? Dus ik heb alle reden om nu even flink te (be)sparen.

Ok, terug naar de hotelselectie. Daarna volgt een tweede alternatief. Is al wat goedkoper. Maar natuurlijk nog veel te duur voor deze jongen. En jullie weten nu waarom.

Dan volgt het derde (en altijd laatste) aanbod. Dit bestudeer ik nauwgezet. Komt er water uit de kranen. Trekt het toilet door. Doet de plafondproppelor het EN is de snelheid regelbaar (ben al verschillende malen bijna uit mijn bed gewaaid). En voor de rest kan het me geen ruk meer schelen. Afgehard. Volledig. Alleen de prijs nog.

Op weg naar 'Chandigarh' stopte ik vanochtend bij een fruitkraampje. Indieers zijn gek op fruitsap. En dat kan je overal langs de weg kopen. Je kiest fruit uit. En het wordt ter plaatse voor je geperst. Terwijl ik stond te genieten van al dat lekkers werd ik aangesproken door een keurige heer. Uitstraling: sereen. Zijn eerste zin was dat hij het buitengewoon op prijs stelde dat ik polution free door zijn land reisde.

Vervuiling is een groot probleem in India. Sommige verkeersdeelnemers nemen deel aan het verkeer (daarom zijn het verkeersdeelnemers) met een doek voor hun mond). Maar verder hoor je er niemand over. Opmerkelijke openingszin dus.

Hij stelde zich voor als de heer Kaar. Hij bleek samen met zijn vrouw een opvanghuis te runnen for (komtie):

'Helpless, Unclaimed, Mentaly/Physically, Challenged,

Orphans and Missing Destitute people'.

Kortom, alle rottigheid op deze wereld verpakt in een (1) zin. Is geen pakkende tekst. Weet ik. Maar wel een (1) die de lading volledig dekt.

Kaar, zijn vrouw en, in een wel heel erg in de houding staande, ik

Ik kreeg een uitnodinging om het complex te komen bezoeken. Eerder die ochtend had ik al een uitnodiging gekregen om in een tractorfabriek te komen kijken. Maar dit aanbod had ik beleefd afgeslagen. Zat net op de fiets. Was nog niet wakker. Watten in het hoofd. Nog niet toe aan informatiestromen.

Maar dit leek me geweldig interessant.

En dat werd het. Indrukwekkend ook. Tijdens een rondgang in het complex trof ik een zeer toegewijde staf aan. Gediplomeerde werknemers die de verschillende soorten patienten nuttige en zinvolle dingen leerden. Ieder werkt op z'n eigen niveau (differentieren, om maar 's een lastig woord te gebruiken).

Zo werd er geschilderd. Werden er door vrouwen schitterende bloemen gemaakt. Van stof. En werden er vazen gedecoreerd. En deze huisvlijt wordt dan weer verkocht. De inkomsten komen ten goede aan het tehuis. Ik kreeg de slaapzalen te zien. Proper en netjes. De eetzaal. Idem dito. De sfeer die er heerste was er een (1) van 'rust'. En .......er werd blijk gegeven van respect voor de patienten.

Naast dit werk zetten Kaar en zijn vrouw zich ook in om mensen die als spoorloos zijn opgegeven op te sporen en te herenigen met hun families. In april van dit jaar is een aan lager geraakte arts, en spoorloos verdwenen, na vier jaar met zijn gezin herenigd. Vorig jaar is een dood gewaande vrouw na twintig jaar herenigd met haar familie. Dit dankzij de inzet van Kaar. Ik krijg talloze krantenknipsels te zien van nog veel meer herenigingen. Kippenvel.

Kaar en zijn vrouw voelen zich gestuurd en ondersteund door God. En ik hoop maar dat God goed z'n best doet. Want de overheid doet geen duit in het zakje. Duiten in een zakje doet de overheid alleen wanneer er aan eisen voldaan wordt. Buitensporig hoge eisen. Gaat niet gebeuren.

Dus de hulp van God is voor deze mensen onmisbaar. Toen ik als jongetje naar de kerk ging zijn mijn dominee altijd: 'God helpt mensen door mensen'. Mooie gedachte. Ik weet niet of God er de hand in heeft, maar zo gaat het hier wel. Particulieren geven geld. En zo kunnen Kaar en zijn vrouw de velen behoeftigen blijven helpen. En dat is noodzakelijk ook. Er zijn circa vijftien opnames per week!!

Aan het einde van de middag val ik 'Chandigarh' binnen. Ik ga op zoek naar een meer gedetailleerde wegenkaart. Ik rijd teveel op drukke wegen. Ik wil de rustigere binnenweggetjes. Een goede kaart is lastig te vinden. Maar uiteindelijk vind ik iets waarmee ik hopelijk mee uit de voeten kan.

Een guesthouse is betrekkelijk snel gevonden. Het gebouw mag dan door de Franse architect: Le Corbusier ontworpen zijn. Aan de decoratie van de binnenzijde had hij voorwaar wel wat meer tijd kunnen besteden.

In de kamer staat een ....bed......en ja.....dat is het. Badkamer, toilet en spiegel ontbreken. Zelfs een verbleekt iets scheefhangend schilderijtje met een jongetje die een traan laat kon er niet meer vanaf. Misschien had ie al teveel overuren gemaakt. Of zat ie in een loonschaal waarin de overuren niet uitbetaald worden.

Zoiets moet het zijn geweest. Hij heeft vast gedacht 'de binnenzijde doen ze zelf maar'. 'Wegwezen hier'.

Ok, maar snel de ogen dicht dan. Zie ik er ook niets van.