Nu is Parijs best wel een omweg waard. Want er staan best een aantal bezienswaardige gebouwen. En er staat een leuke toren. En je hebt er Jim Morrison en Edith Piaff. Dood. Dat dan wel weer. En nog wat leuke straten en lanen. Dus al met al best de moeite waard.

Vooral als je verlief bent is het er leuk toeven. Met een flesje wijn. Wat stokbrood. En Franse zweettenen kaas. En dan zorgen dat je met je meisje op het Trocadera zit terwijl de lichten van de Eifeltoren aanspringen.

Stond ze op het punt om het uit te maken, bedenkt ze zich ter plekke. Echt waar. Dus, als je relatie niet helemaal goed gaat....... is een tip......doe er je voordeel mee (voorwaarde is wel dat je de autorit naar Parijs relatiegewijs overleeft.... anders zou ik de wijn, stokbrood en kaas gewoon lekker zelf oppeuzelen).

Kortom: een niet onaardige bestemming. Maar toch, deze omweg wordt me net iets te gek.

Maar ik heb vandaag wel een andere omweg gemaakt. Een onvoorziene. Ik heb een rondje gereden vandaag. Niet zo'n klein rondje. Tuurlijk niet. Dat merk je wel. Dan gaat het stuur scherp naar links. Of naar rechts. Al naar gelang de rijrichting. En in dat geval is het dan gewoon een kwestie van het stuur even recht 'trekken'. De juiste rijrichting bepalen. En verder karren.

Maar zo eenvoudig lag het dus niet. Het was een groot rondje.

Vanochtend vroeg (7.30 uur) reed ik 'Chandigarh' uit. Ik begon vroeg omdat de zin groot was. Zin in kleine rustige landweggetjes. Zin in weg van de drukte. Zin in weg van de maniakken. Zin in weg van de luchtverontreiniging. Zin in, om met Bert Visscher te spreken, 'even helemaal niets'.

Maar de eerste anderhalf uur is er voorlopig nog heel veel iets. Ik ben bezig om de stad uit te komen. En dat is best een gedoe. Een stad uitkomen kan namelijk op veel manieren. Maar voor mij is er maar een de juiste. En het duurt even voordat ik de juiste richting gevonden heb. Daarna is het zoeken naar dat weggetje dat als een klein wit lijntje op mijn gisteren verworven wegenkaart staat aangeduid.

Dat de plaatsnamen consequent in het Urdu of Hindi staan aangegeven helpt trouwens niet echt mee. Wat ook niet helpt is dat kleine plaatsen qua bebording sowieso niet worden aangegeven. Hoe ik ook zoek. Hoe ik ook navigeer. Hoe ik ook heen en weer rijd op het punt waar ie toch echt moet liggen. Onvindbaar. Ik krijg er een punthoofd van.

zie je het punthoofd.......?

Maar net voordat mijn hoofd zich naar een punt wil vormen, grijp ik in, Ik besluit door te fietsen op de drukke weg. Richting het noorden. Daar probeer ik wel een aanknopingspunt te vinden. En zo, lieve volgers, gaat het de hele dag door. Steeds als ik denk dat zo wit weggetje zich aandient, blijkt het een ATV-dag te hebben opgenomen. Of een snipperdag. Of een ziektewetdag. Zoiets. Kan er geen navraag naar doen. Zou best willen. Tuurlijk! Ben in het geheel niet onwillig. Maar 'het' is er dus gewoon niet.

Ik reis vandaag 70 km. En volgens mijn kaart ben ik maar 30 km van het beginpunt vandaan. Dus, ik heb een paar afslagen gemist. Of ik ben op plaatsen rechtdoor gegaan waar ik juist afslagen had moeten nemen. Geen idee. Oooofffff, ook een hele interessante optie (vooral voor mijn zelfvertrouwen en behoudt van eigenwaarde), van die hele nieuwe kaart klopt nothing, zero, nada, knots, kortom helemaal niets.

een stoffig dorpje ergens on the way........

Hoe dan ook: precies op het moment dat ik iets van moed begin te verliezen (60 kilometer gefietst, geen grote plaats op minder dan drie uren fietsen, geen guesthouse/hotel te bekennen) dient zich een afslag aan. Het bord vemeldt een leesbare naam. Kan niet waar zijn. Die plaats kan hier niet liggen. Ik ben ergens anders, toch?!

De plaats blijkt er toch te liggen. Het dorpje is stoffig en rommelig. Maar er is een hotel. En dat is best opmerkelijk. Het dorp bestaat voornamelijk uit eenvoudige huizen en wat krotten. En daarboven uit stevend een megamodern gebouw: hotel Paris. Vervreemdend.

Later spreek ik met de eigenaar. Hij woont in Frankrijk en is toevallig 'over'. Hij blijkt als klein jongetje al een droom te hebben gehad om in zijn geboorteplaats een hotel te bouwen. Op latere leeftijd ontstond zijn fascinatie voor Frankrijk. In het bijzonder Parijs. Dit gegeven en de factor 'heel veel geld' maakte dat hij twee jaren geleden dit hotel liet bouwen,

Het is het meest luxieuze waar ik tot nu toe ben verbleven..

Rare dag. Morgen weer een nieuwe navigatiepoging.