Live opgenomen. Maar het publiek mocht tijdens de opname niet aplaudiseren. Geen geluid maken. Het betrof een dubbel-LP, die aan drie zijden was voorzien van muziek. Een zijde was onbespeelbaar gebleven. Opmerkelijk. Maar echt waar. Weet ook niet precies waarom ik dat na al die tijd nog weet. Ben alleen de titel van de LP vergeten. Maar goed, een kleinigheid houd je altijd nietwaar.

Dat is het aardige van een I-pod. Zo'n ding kun je op shuffle zetten. En dan shuffled ie alle (in mijn geval) 11.867 nummers door elkaar. Verloren gewaande nummers komen ineens voorbij. Zo ook deze. Vaak haalt muziek herinneringen naar boven. Zo ook dit nummer.

Ik moet een jaar of zestien geweest zijn. Misschien zeventien, Ik mocht in mijn eentje naar Parijs. 'Dat mijn ouders dat goed hebben gevonden'. Nu was ik de jongste van vier. En de overige drie waren betrekkelijk goed terecht gekomen. Dus, met die laatste zal het ook wel goed gaan. Dat moet de gedachte zijn geweest. Is helaas niet zo. Van dat 'goed komen'. Maar daarom niet getreurd.

Mijn eerste stap was het kopen van een reisboekje. Van Parijs. Ik kocht, het beste wat ik op reisgebied ooit gedaan heb, een reisgidsje geschreven door Jan Brusse. Nederlander. En Parijzenaar.

Hij bezag en beschouwde het Parijse leven vanuit zijn eigen wijze perspectief. Beschreef een achttal fantastische wandelingen. En liet naast de bekende bezienswaardigheden, ook minder bekende hoeken en gaten van Parijs zien. Zoals, het goedkoopste restaurant van de Wereld. En de mogelijkheid om de riolen van Parijs te bezoeken. En een aantal bijzondere en aparte straten en wijken.

In dit boekje stonden ook goedkope overnachtingsadressen. En daar was ik in geinteresseerd. Overnachten. En goedkoop. Ik sprak geen woord Frans. Maar mijn toenmalige buurvrouw Lieke, die ook meeleest met dit weblog, wel. Zij reserveerde de eerste nacht in dit jeugdhotel.

En dus vertrok ik op een mooie zomeravond. Alleen. Met de trein. Vanuit Wezep. Naar Parijs. Toen nog een reis van een uur of acht. Misschien negen.

's Ochtends vroeg. Uurtje of zes. Kwam ik aan op Gare du Nord. De eerste aanblik was er een (1) van bruin gekleurde mannen. Groene overalls. Straatvuil in, de met water gevulde en stromende, straatgoten vegend.

Een Wezeper-jongetje voor het eerst in een grote stad. Amsterdam, Den Haag en .......Biddinghuizen waren voor mij toen nog onontgonnen terrein.

Na een flinke wandeling. Dwars door het centrum van de stad. En het nodige zoekwerk.Vond ik het jeugdhotel.

Om kort te gaan: ik heb er een gouden tijd gehad. Verbleef er twee weken. Moest om de twee dagen achterlijk vroeg mijn bed uit om aan de receptie mijn verblijf met twee dagen te verlengen. Maar dat lukte steeds.

Ontmoette er al snel een hele groep jongeren. En samen zwierven we gedurende twee weken door Parijs. Bezichtigden het Louvre. Zagen de Mona Lisa. Wandelden over de Champ Elysees. Dronken rode meukwijn met onze voeten bungelend over de kade van de Seine. Zagen de Eifeltoren. En beschadigden ons verhemelte aan het stokbrood. We deden alles te voet. Metro was te duur. Ik ken sindsdien de weg beter in Parijs dan in eh..... Biddinghuizen. Om maar 's een andere metropool te noemen.

En......beste jongens en meisje. Ik ben er voor de eerste keer, dus vreselijk, verliefd geworden (althans de eerste keer dat de verliefdheid wederzijds was..... ja, lach maar......heb 't zelf maar 's). Verliefd. Op een Franse Dame. Ook zestien. Of zeventien. Marie was haar naam. Is cliche. Ja, ik kan het ook niet helpen: zo heette ze. Dat was haar naam.

Waarom het ophalen van deze toch wat sentimentele herinneringen. Ten eerste: ik ben 46 jaar. En dan mag dat. Ik heb ook recht om mijn eigenste midlifecrisis.

En verder: toen ik op het station van Rotterdam stond. Met mijn veel te zware groene leggerpukkel over mijn schouder hangend. Gereed om over te stappen op de internationale trein naar Parijs. Op dat moment speelde op mijn walkman (met cassettebandjes en zo'n achterlijk grote koptelefoon): 'Wild West' van Joe Jackson.

'Wat voelde ik me een grote kerel!' Zo zestien als ik was. Of zeventien.

In mijn eentje. Op weg naar de Wild West'. Ook al was het eigenlijk de 'Romantic South'. Maar dat wist ik toen nog niet.

Tot zover het ophalen van deze herinnering.

Jullie hebben er op zichzelf verder niets aan. Maar ik dacht, ik zeg het effe.