Naar Belgie gaan is al leuk. Naar Duitsland wordt al wat spannender. En naar Frankrijk is helemaal top. Engeland trouwens ook. Komt denk ik door dat water.

Ik wil ook heel graag die douane en die grenscontrole weer terug. Hup gewoon weer een ouderwets douanehokje. Een slagboom. Een paar strenge mannen met geweren. Paspoort controle. Geen gezeik. Lekker douaniertje spelen. En dat dan de auto voor mij en de auto achter mij (jullie dus) gecontroleerd worden (alles uitpakken). En ik lekker mag doorrijden. Die grenscontrole vergroot toch het ik-ga-naar-het-buitenlandgevoel.

Het is 1-11-'11. Ik ben in Manhendranagar. Nepal! ( is ook buitenland (voor mij dan, voor de Nepalzen natuurlijk niet). Binnengevallen. Niet echt natuurlijk!

Wat heb je er aan. Een kapotte knie. Een pijnlijke elleboog. Een neus die scheef staat. Of nog erger. Ik heb wel reparatiespullen bij me hoor. Dat is op zichzelf het probleem niet. Maar ik wil het gebruik ervan graag nog even uitstellen.

En ik ben ook niet binnengevallen om het land over te nemen. Dat ambieer ik domweg niet. Ze schijnen hier met z'n negenentwintig miljoenen te wonen (ik ben er helaas nog niet aan toe gekomen om dat te controleren, had nog even wat andere dingetjes te doen, dat controleren ga ik de komende twee maanden wel doen, en Marleen heeft beloofd dat ze eind december de natelling zal verzorgen, eind december, is die ook lekker bezig, ook van de straat, dagvulling.......).

En daarbij, negentwintig miljoen is gewoon best veel. En de meesten zullen best te pruimen zijn. Maar er zitten altijd wel een paar lastposten tussen. 'En ik zie ook zo tegen die funtioneringsgesprekken op'. En het zijn natuurlijk niet alleen die gesprekken. Er moet toch ook elke keer weer een origineel verslag van het gesprek worden geschreven. Wat zeg je? 'Gewoon 'copy' en 'paste'. Neeh, da's mij te gemakkelijk. Veel te. Nee, van mij zullen ze geen last hebben. Qua binnenvallen en overnemen van de natie dan.

Maar ik had wel kunnen binnenvallen'. Want de grensovergang-route is nogal bumpy te noemen. Wat een heerlijk vreemde grensovergang. Die van India naar Nepal.

de stuw die de verbinding tussen India en Nepal vormt

Het verloopt via an narrow and very bumpy zandroad. Je steekt eerst een brug over. En dan volgt een stuw van tweehonderd meter lengte. En daarna daal je een ruwe stenige heuvel af. En halverwege staat een stoffig kantoortje van de immigratiedienst van India. En die had ik aanvankelijk gemist. En was de heuvel helemaal afgegleden. Ik moest terugfietsen. Dus vanuit de Nepalkant terug richting India. Het duurde toch zeker vijf minuten voordat ik de douanier van India duidelijk heb kunnen maken dat ik toch echt uit India kwam en naar Nepal toe wilde......ja maar....hij had mij toch echt uit Nepal zien komen......een heel ingewikkeld gesprek......).

De norse man laat me een formulier invullen en na een half uur mag ik anderhalve kilometer niemandsland in fietsen. Zeer bumpy. Zeer stoffig. Zeer vreemd. Leuk vreemd. Dat wel. En dat brengt me bij een kantoorje van de immigratiedienst van Nepal. Aardige lui. Ik moet 100 roepies betalen voor een zegel in mijn paspoort. Ik betaal graag. Ben gek op zegels. In mijn paspoort. Ik mag door.

het is een drukte van belang van de grensovergang naar Nepal........

je hoeft me niet te motiveren.Voor mijn bezoek aan Nepal. De zin is enorm! En ik zal proberen uit te leggen waarom.

De meeste mensen hebben wel zo'n lijstje. Het ik-wil-dit-ooit-nog-'s-doen-lijstje. Ik ook. Mijn lijstje is best wel lang. Eigenlijk. En dat houd ik ook zo. Als ik weer wat kan afstrepen, bedenk ik er meteen weer wat bij. Zo blijft het lijstje op lengte. En raakt de bron niet opgedroogd. Dat moet ik niet hebben. Stel je voor.

Nepal staat al eh.......ruim vijfentwintig jaar op 'mijn' lijstje. Mijn oudste reiswens. Waarom? Eigenlijk geen idee. Het kwam op het lijstje toen het land nog minder goed toegankelijk was. Ik heb er geloof ik ooit 's boeiend reisverslag over gelezen. En verder: de magie. Het verre. Het onbekende. Zoiets. Dat zal het wel zijn.

Het is dus een soort van 'onbekende liefde'. Waarom niet eerder gegaan? Wederom, geen idee. Het is tijdens het maken van vakantie- c.q. reisplannen diverse malen als interessante optie gepasseerd. Maar steeds moest Nepal het onderspit delven. Andere bestemmingen gingen voor. Of er waren op dat moment gewoon andere levensdoelen.

Heel eerlijk gezegd weet ik niet eens zo veel van het land. Nartuurlijk heb ik ter voorbereiding op deze reis de nodige informatie ingewonnen. Mijn collega Geesje, die er drie jaren heeft gewoond, heeft me een avondje uitgenodigd en bijgepraat (en mij by the way een van de heerlijkste ovengerecht ooit voorgeschoteld......waar blijft dat recept potdomme.......). En ik heb een boek gelezen van een echtpaar dat door Nepal is gefietst. En dat is het eigenlijk ook wel zo'n beetje. Ik heb zo weinig mogelijk foto's bekeken.

Ik wil me namelijk laten verrassen. Zelf ontdekken wat het land met me zal doen.

En wat het me zal brengen. Ik trek er twee maanden voor uit. Zeven weken die ik zelf zal invullen. En de laatste week ga ik met Marleen een stukje Nepal ontdekken.

Tenslotte een berichtje aan Geesje en Willem L. (waarvan ik weet dat ze veeeeeel meeeer Nepal-kennis bezitten dan ik). Als ik hele domme dingen schrijf, wees dan een beetje lief voor me............