Dat wensten de Nepalezen elkaar toe. Niet een keer per dag. Maar talloze malen. Tien, twintig, dertig......honderd keer. Misschien meer. Goed bedoeld. Dat wel. Zeker. En op zichzelf ook niets mis mee. Integendeel zelfs. Maar een tikje tijdrovend was het wel. Zo'n hele zin. En dan zo vaak. En dat zagen de Nepalezen na verloop van tijd zelf ook wel in.

'Namaste', ook voor deze Nepalees

Daarom hebben ze, slim als ze zijn, een afkorting bedacht: 'Namaste'. Je gebruikt het woord als 'goedemorgen', 'welkom', 'tot ziens', 'goede reis'. En voor nog veel meer. Geweldig woord. Als je het even niet meer weet: 'Namaste', handen bij elkaar brengen. Klein buiginkje. En je hebt er vrienden voor het leven bij.

Het is altijd linke soep om een eventuele verliefdheid meteen Wereldkundig te maken. Maar ik doe het toch. Nepal bevalt. Erg goed zelfs. Bij aankomst al.

Ik werd tijdens mijn tocht vanaf de grens tot aan Manhendranagar (de eerste stad in Nepal) vergezeld door een Nepalese jongen. Achttien jaar. Student. Geweldig sympathiek. Hij bracht me naar een geldautomaat. Verwees me naar een goed hotel. En zo zijn er al meer vriendelijke onmoetingen geweest. Kortom, Hier ontmoet ik de vriendelijkheid die ik in India wat gemist heb.

En er is nog iets! Iets heel belangwekkends!!

Normaal ben ik niet zo van de nieuwigheden. Tenminste, als het om fietstechniek gaat dan. Maar mijn fiets is uitgerust met een Rholoffnaaf. Eh ja, Gerrit. Fijn voor je joh!. Lekker houwe zo. Niets meer aan doen. Geniet er van. Doe ik ook. Maar ik wil er iets over vertellen.

De Rohloffnaaf is een vrij nieuwe techniek (is niet helemaal waar, maar wel bijna). Je hebt geen tandwielencassete's meer. De tandwielen zijn weggewerkt in de achteras. En je kunt ook niet meer met beide duimen schakelen. Het schakelen gaat via het draaien aan het handvat aan de rechterzijde. Ik heb 14 versnellingen tot mijn beschikking. Zat.

Allemaal leuk en aardig die nieuwe technische snufjes. Maar het is ook het enige onderdeel dat niet stuk moet gaan. Dat geldt in principe natuurlijk voor alle overige onderdelen. Maar daarvan denk ik dat ze in Azie nog wel een oplossing voorhanden hebben. Echter, voor een defecte Rholoffnaaf vrees ik het ergste. Vandaar mijn terughoudendheid bij het toepassen van nieuwe fietstechnieken.

Fietsen met een Rholoffnaaf is fijn. Echter, het heeft ook een serieus nadeel. In versnelling 4, 5 en 6 maakt ie geluid. Een 'ik-loop-aan-geluid'. Het schaaft wat. Er loopt iets aan. Een lijkt een beetje op het versleten schuurpapier-geluid over hout. Niet fijn. Vooral voor het gevoel. Het lijkt dat je harder moet trappen. Is niet zo. Zit tussen de oren. Is spygisj! Flink wennen dus.

De fabrikant kan dit probleem bij dit stukje techniek vooralsnog niet de Wereld uit helpen. Waarom dit uitgebreide Rholoffverhaal.

In India heb ik 'dat' geluid niet een keer gehoord. Ik herhaal: niet een (1) keer. Door de ongelofelijke verkeersherrie. Het getoeter. Het vele verkeer. Het voortdurende lawaai. Maar toen ik de grens naar Nepal overstak en mijn eerste kilometers wegtrapte was het geluid er weer.

In mei 2008 heeft koning Gyanendra het veld moeten ruimen. Niet echt natuurlijk. Daar had ie vast z'n onderdanen voor. Voor dat opruimen van dat veld. Het lijkt mij tenminste sterk dat de Koning zelf ...........

Afin, hij was Koning af. Was een slechte dag voor 'm. Hij heeft vast betere dagen gekend. En ook voor z'n vrouw denk ik zo (vrouwen worden in dit soort situaties vaak vergeten....). Die was waarschijnlijk toch wel aan het luxe Koningleventje gewend. Had vast de schoenenkast vol staan. Misschien zelfs twee. Had een handjevol bedienden rondlopen. Hoefde nooit de afwas te doen. Laat staan te koken (andersom mag ook, maakt voor het verhaal niet uit). Ja, dat zijn dingetjes, die doen wat met een vrouw. Voor beiden dus geen feestdag!

Echter, voor Nepal wel! Want voor Nepal betekende het, het einde van een totalitair regime. Nepal werd uitgeroepen tot een federale democratische republiek. Goed nieuws! Voor Nepal. En de Nepalezen. En ook voor de voormalige rebellen: de Maoisten. Die wonnen namelijk de verkiezingen (april 2008) en werden meteen de grootste partij van het land. En er is nog meer goed nieuws.

Vandaag hebben de drie grootste politieke partijen (waaronder die van de Maoisten (273 van de 600 zetels) een soort van overeenkomst bereikt.
De kranten staan er bol van.

Ik help het hem graag meehopen.

Ok, vandaag en morgen sta ik even stil.

Vandaag was Nationale fietsschoonmaak-, reparatie- en nakijkdag, simkaartregeldag, geldwisseldag, koop twee paar sokkendag (hoog en laag, wel maat 45, schier onmogelijke missie, raak die dingen dan ook niet kwijt Gerrit, ik weet 't, sorry), onderbroekkoopdag en internetcafezoekdag. En hup, de dag is weer om (18.00 uur, aardedonker!).

Morgen ga ik een reisplan voor de komende twee maanden opstellen. Overmorgen ga ik weer 's wat fietsarbeid verrichten. In Nepal. Zin in! Heel veel!!

'ik heb even stil gestaan en dat was een hele vooruitgang'