De televisies schreeuwen het al weer uit. De Nepalezen in mijn hotel vangen met veel geluidgeweld de dag weer aan. Gorgelend. Spugend. Douchend. Televisie kijkend. You name it. Als het maar geluid maakt. Bij voorkeur hard. En luid!

Ik volg zo geluidloos mogelijk het ritme van de Nepalezen. En sta elke ochtend rond 6.30 uur op. Jaaah, een half uurtje later. Ja. Tis vakanscie ja!!

Maar daardoor zit ik al om 8.30 uur op de fiets. Het is mistig. En rustig. Op de weg.

Gisteren heb ik een rustdag ingelast. Energie opgedaan. En ik begin kalmpjes. De etappe is vlak. Ik ben voornemens om 65 kilometer te fietsen. Dat is niet erg ambitieus. I know. Maar ik ben wat bezorgd geraakt over mijn energiepeil. Vandaar het lage ambitieniveau. Voor vandaag.

Ik snap er niets van. Ik heb vijf borden rijst en kip naar binnen gewerkt. Verspreid over twee dagen. Dat jullie niet denken dat ik ........Verder de nodige kilo's fruit (lijkt overdreven, is niet zo). En cola en andere meuk. Goed m'n rust gepakt. En hier sta ik dan. Na 16 kilometer. Volkomen aan de latte (is een oude Veluwse uitspraak wat zoveel betekend als, compleet naar de kloten).

Ik ben wat uit het lood geslagen. Ik trap nog wat. Vooruit. Dat dan wel. Maar het gaat voor geen meter. Ik moet opeens aan mijn moeder denken. Wat zou ze in een dergelijke situatie tegen me gezegd hebben.

Nou, ze zou gezegd hebben: 'jongen wa mutie noe toch in da varre land, en dan ok noch helemaol allenig, da hij d'r noe van, was toch tuus e bleem'n'. Voor zeker. Maar als het niet in Nepal was, maar thuis, dan had ze gezegd: 'neem eerst maar 's een bakkie thee jongen, en dan zien we wel verder'. En dat advies van mijn lieve moeder volg ik op.

Binnen een paar minuten zit ik aan een bakje melkthee. In een glazen kopje. En dat smaakt me toch een partij lekker. Ik ben al mijn energiezorgen even vergeten. Na een klein half uurtje theeen stap ik op. En verdorie. Herboren. Zo voel ik me. Het fietsen gaat weer als een speer.

Beste volger. Ik ga u twee dingen meedelen:

1. ik ben geen held

2. ik rijd elke dag met veel plezier naar mijn werk

Fijn Gerrit. Gefelicteerd ermee jongen. Houwe zo. Vooral doorgaan op de ingeslagen weg. Nergens afslaan. Maar eh..... what the fuck moeten wij er mee?

Waarde volgers, niet zo ongedulidg. Ik ga het u (met veel plezier) uitleggen.

Ik rijd elke dag met buitengewoon veel plezier naar mijn werk. Echt waar. Ik heb een leuke baan. En dito collega's (ik moet dit typen, want ze lezen mee). Maar ondanks de dwangmatigheid die er toch wat inzit, is het ook de waarheid.

Echter, er is een (1) dag per jaar dat ik met minder plezier naar mijn werk rijd. Iets met pest. Iets met lijf. Combineer maar raak. Dan is het voor mij Nationale RampenDag!

Wat dan? Hoezo? De ARBO-herhaalcursus. Herhaalcursus omdat ik de voorherhaalcursus al 'in the pocket' heb. Wat een vreselijke suffe dag is dat toch. Dat gemuts met het aanleggen van verbanden, open ellebogenwerkwonden verbinden, ingegroeide teennagels er uit trekken, hoofdwonden stelpen, die vreselijke neppop nep-reanimeren. Er komt potdomme geen eind aan. Die dag.

Neeh.... nou niet beginnen te zeiken van, ja maar het is heel belangrijk Gerrit... en stel je 's voor dat er wat gebeurd Gerrit ......en .....

Jaaah, stop maar. Dat weet ik allemaal ook wel. Tuurlijk. Is belangrijk. Moet gebeuren. Maar ik houd er niet van + (en dat is een veel zwaarder wegender argument) ik ben geen held. Geen held in bloederige situaties en zo. Een vervelende constatering. Maar waar. Helaas.

En dat is wel precies waar ik rond 15.00 uur vanmiddag in beland ben. Een bloederige situatie.

Ik heb net een paar flinke klimmen voor de kiezen gekregen. En met de zoete smaak van de afdalingen nog in de mond zie ik in de verte een flinke groep schoolkinderen staan/lopen. Er is rumoer. Iets afwijkends. Ik fiets langs. Kijk om in het voorbijgaan. En zie een meisje. Ze staat wat voorover. Huilt. Hard. En bloed stoomt langs haar kuit naar beneden. Ook hard. Dat stromen. Haar kuit ligt helemaal open.

Lieve volgers, Ik zei het al. Maar herhaal het graag nogmaals. Ik ben geen held. Ik schiet dan ook dertig meter door. Denk na. En knijp hard in de remmen. Keer om. En binnen tien seconden ben ik bij het arme kind aangekomen. Gris (buitengewoon snel) mijn EHBO-koffertje onderuit de fietstas. Haal er een zwachtel uit. En verricht iets van wikkelwerk. Zonder nu precies te weten of ik iets goeds aan het doen ben. Of dat ik iets structureels aan het stuk maken ben

Echt, er zijn mensen op deze aardbol die daar echt veel en veel beter in zijn...........die het ook leuk vinden (ik noem dat een genetische afwijking).

Afin. Ondertussen probeer ik mensen te bewegen om een arts te bellen. Niemand die wat doet. Ik zie een busje. Wijs er naar. En zowaar.. Een bestuurder meldt zich. Ik commandeer 'm met het ding naderbij te komen. En dat doet ie. We tillen het meisje op de achterbank. En verder...... zal het wel goed gekomen zijn.

Licht natrillend spreek ik een docent aan. Het meisje schijnt door een jeep te zijn aangereden. Ik vraag waar de jeep is. 'Doorgereden'. Veelal rijden de bestuurders door. Bang voor de mogelijke consequenties. Zo verteld ze.

Ik hoorde laatst een verhaal van een vrachtwagenchauffeur die ook iemand had aangereden. In een dorpje. Hij was wel gestopt. En toen vervolgens door de menigte tot bloedens toe geslagen.

Wat is het geval in Nepal. Vrachtauto's, bussen, Jeeps. Het rijd hier allemaal veel en veel te hard. Ook door dorpjes. Langs dieren. En veel erger. Ook langs schoolkinderen.

Ze toeteren wel, teneinde te laten weten, dat ze er aan komen. Maar vaart minderen. Ho maar! Gewoon met een gangetje van 80 of 100 door de bebouwde kom. .... Tja, en zie hier een gevolg van dit roekeloze rijgedrag.

Doorrijklootzak!

Mooi scrabbelwoord trouwens! Zou je daar bonuspunten voor krijgen?

De teller staat op 65 kilometer. Ik ben in mijn doelstadje. Heb mijn vooraf opgestelde doelstelling (hartstikke SMART) meer dan gehaald voor vandaag.

Er blijkt een (1) hotel te zijn. Ik keur de kamer af. Dit is ver beneden mijn maat. Smoezeliger dan smoezelig. Maar 'smerig' wordt ook goedgekeurd. Kun je toch nog een 'tien' halen (alleen als je 9,5 stond, anders niet). Dit gaat echt niet gebeuren. Overnachten in dit hok!

Ja, eh.......fijn en stoer. Dat afkeuren. Maar de consequentie is wel dat ik er nog twintig kilometer bij aan moet knopen vandaag.

En dat is niet helemaal fijn. De laatste tien kilometer verfietsen dan ook enigszins in 'het rood'.

Maar het lukt. Ik vind een fijne kamer In Gorusinge. Internet. En eten.

Morgen op naar Butawal!

Ps. ik zal me toch maar weer aanmelden voor Nationale Rampendag nummer zoveel in 2012.......