'Aan hardlopen heeft men niets, men dient op tijd te vertrekken'. Leuke slogan voor een atletiekvereninging.

Maar ook voor mijn guide.

Ik ben er namelijk helemaal klaar voor. En sta om 5.00 uur redelijk fris en 'uitgezweet' naast mijn bedje. Gepakt en gezakt. En dat zou hij ook moeten zijn. Gepakt en gezakt. En okselfris. En naast mij bedje. Echter, hij is geen velden of wegen te bekennen. Neemt ook niet op. Geen contact mogelijk.

Om 7.30 uur besluit ik maar om wat te gaan ontbijten. En tijdens dat ontbijten komt ie natuurlijk. Is een wet. Kun je niks aan je doen. Gewoon laten zo.

Pech onderweg met de bus. Lekke band. Gedoe. Vandaar de vertraging.

In plaats van 5.00 uur gaan we dus om 8.00 uur op pad. We zijn: Khamal en Krishna. Khamal zal als gids fungeren tijdens de tocht. En Krishna (Haare) gaat ook mee. Dit om er nog iets van een religieus tintje aan te geven.

Maar eigenlijk gaat Krishna (porter) ook mee om wat extra bagage te dragen. Ik heb hem op het laatste moment aan ons gezelschap toegevoegd. Omdat ik niet helemaal fit ben. Helemaal goed voelt dat niet. Eerlijk gezegd voelt het als op fietsvakantie gaan. En je bagage door iemand anders laten wegbrengen. Dat wil je niet........dan doen bejaarden....

Maar goed. Ik hoop dat ik een verstandige keuze heb gemaakt. En dat is ook wel 's fijn. Iets verstandigs doen. Voor de verandering.

Met een taxi gaan we gedrieen richting het bustation van Pokhara. Bij het afrekenen volgt een fikse ruzie met de taxichauffeur. Hij wil meer geld omdat hij een toerist heeft vervoerd......

Het is wachten op de bus die ons naar het beginpunt zal brengen. Dat is het vaak het vervelende van beginpunten. Je moet er altijd naar toe. Ze komen nooit naar jou toe. Ik snap ook nooit waarom het beginpunten genoemd worden. Er-naar-toe-rijden-en-dan-begin-punten. Zo zou het moeten heten. Dat zou de lading veel meer dekken.

Maar goed. Dat er naar toe gaan, gaat met een bus. Wachten dus. Maar na een uur wachten wordt het duidelijk dat de beginpuntbus niet komen gaat. Het duurdere alternatief is een microbus (kleine busje). We nemen 'm. Vier uren later arriveren we in Besi Sahar.

Vandaar brengt een local bus ons een uur omhoog. Naar Bhul Bhule. De rit verloopt zeer slow and bumpy. De weg is mooi. En kronkeld eigenwijs van zich af. Maar is ook in zeer slechte staat. Maar na een uurtje hobbelen zijn we er. Ons beginpunt.

'Checkpoint Charlie'

We zullen er nog vele tegen het lijf lopen. De controle op de vereiste permits ((36 euro pp) is streng en wordt uitgevoerd door het leger. Het is nagenoeg onmogelijk om de berg 'illegaal' te bewandelen

We laten ons registreren bij de toeristoffice. En in onze permits komen officiele stempels. Gedurende de tocht zullen we diverse van deze checkpoints tegenkomen.

We lopen een uurtje en de uitzichten zijn nu al prachtig. We stoppen in het eerste kleine dorpje: Nadi.

Hier vinden we een fijne kamer. We eten wat. En omdat het nachtleven in Nadi maar moeilijk op gang wil komen gaan we al om 17.30 uur slapen.

Op naar morgen. De eerste echte wandeldag.

Namaste!