Ontbijt at seven. Trekking at 7.30 uur. 'Ok. Boss!!'

Khamal, mijn guide, is waarschijnlijk de meest vriendelijk man die je je kunt voorstellen. Klein van stuk. Bescheiden. En ook nog 's beleefd ook. Hij noemt me Sir, En ik hem 'm gevraag of ie me Djerrut wil noemen. Moet er nog langzaam inslijten.......

Bij mij moet er ook iets inslijten.

Ik ben nu zo'n drie (fiets)maanden onderweg. En heb gedurende die tijd mijn eigen boontjes moeten doppen. En dat viel niet altijd mee. Want boontjes waren niet altijd verkrijgbaar. En voorradig. En ga ze dan maar 's doppen.

Maar nu zijn er wel boontjes. Wandelboontjes. En die boontjes worden nu dus voor mij gedopt. En dat is even wennen. Khamal regelt alles. Het vervoer. De overnachtingadressen. De permits. Neemt de ontbijt- en de dinerwensen op. Serveert ook. En presenteert de rekening. Ik hoef alleen nog maar te lopen. Te volgen.

Ik ben nog even zoekende naar de knop die dit veranderingproces in sneltreinvaart in beweging zet. En vervolgens overgaat tot de overgave- en acceptatiefase. Klinkt wat zwaar. Echter, ik moet me daar serieus even op instellen. Maar dat gaat vast lukken.

Khamal zeg me dat het na drie dagen lopen heel mooi wordt. 'Maar hoe mooi moet dan dan wel niet worden dan'. Het is hier al betoverend mooi. Ik heb het gevoel in een schilderij beland te zijn. Een schilderij waar geen lijst omheen zit. Dat voordurend veranderd. En voortdurend door loopt. En de schilder heeft veel fantasie. Gebruikt steeds weer verschillende kleuren. En geuren. Machtig mooi. En indrukwekkend ook.

uitzicht op de prachtige rijstvelden

We schilderen ongeveer vierenhalf uur. Reeds tegen enen stoppen we. Vroeg. Maar Khamal is de baas. Hij loopt de Annapurna nu voor de veertigste keer. Een (1) brok ervaring dus. Gewoon luisteren dus.

Hij verteld me dat er nog voldoende zware dagen gaan komen. De fout die veel trekkers maken is om in het begin te veel energie te verspillen. Energie die later goed van pas (letterlijk en figuurlijk) kan komen.

Aan het einde van de dag maak ik kennis met Fiona. Van oorsprong Engelse. Maar al weer vijftien jaren woonachtig in Australie.

Ze is voornemens om de Annapurna alleen te lopen. Maar heeft gisteren aansluting gevonden bij een andere trekker. Een Nederlander. Laten we hem Willie noemen.

Ze voelt zich niet happy. Willie is tamelijk onaangaam en rude to his guide. En .......ze vertrouwt hem niet. En wil eigenlijk van 'm af. Vrouwelijke intuitie. Ze ziet er tamelijk desperate uit.

Ik overleg met Khamal. The man in charge. En stel vervolgens aan haar voor om een aantal dagen met ons op te trekken. Khamal is akkoord.

We verzinnen snel een smoes en vertellen Willie dat ik een travelfriend van Fiona ben. Long time no see! Toeval. Zoiets. Fiona gaat met mij mee verder. Hij vind het allemaal best. Hij loopt toch sneller.

Mooi. Willie hebben we van ons afgeschud. Fiona kan voorlopig met ons optrekken. Een paar dagen. En daarna zien wel wel verder.

Ze is enorm opgelucht. En dat is mooi om te zien.

Morgen gaat de tocht verder. Dan met z'n vieren.

Namaste!