Ontbijt at seven. Trekking at 7.45 uur. 'Alright Boss!!'

We lopen het eerste stuk in de schaduw. Maar na een uurtje klimmen komen we in de zon. Dan is het meteen lekker warm. Het gaat alleen maar omhoog.

Regelmatig komen er donkey's (een kruising tussen een pony en een ezel) naar beneden. Zwaar bepakt. Lopen ze kerug achter elkaar via de smalle bergpaden naar beneden. Ze transporteren van alles. Voedsel. Medicijnen. You name it. De karavanen trekken de bergen door. Van dorp naar dorp. Om hun waar aan de man te brengen. De donkey's hebben een zwaar leven. De last is (te) zwaar. En de berghellingen (te) steil. Zowel omhoog. Als omlaag. Daarbij worden ze voortdurend aangespoord. Met stem. Of met zweep. Ze kijken weinig gelukkig uit de ogen. En leven ook niet lang.

Als ze er aankomen. Wachten wij. Er is domweg geen ruimte voor passeren.

Het middenstuk van onze wandeling voor vandaag is very steep. Precies zoals op de kaart staat aangegeven: an very steep stone trail. Je hoopt altijd dat de kaartenmaker z'n dag niet had toen ie de kaart van tekst voorzag. Maar Meneer de kaartenmaker heeft helaas voor ons geen vergissing gemaakt. Het is superzwaar. Het zweetlevel staat tot in de bilnaad.

Fiona blijkt een iets langzamere loper te zijn. Geen probleem. Gewoon even tijd voor een short break. Niemand die er moeilijk over doet.

Behalve de donkey's hebben ook de bergbewoners een zwaar leven. De mensen die het van de toeristen moeten hebben, leven maar een beperkte tijd in de bergen. Buiten het seizoen trekken ze naar het dal. Waar ze veelal een woning hebben. Wanneer ze in het seizoen goed 'boeren', hebben ze een betrekkelijk goed leven.

Maar er zijn ook mensen die voortdurend in de bergen leven. Het jaar rond. De regen. De koude. Trotserend. Onder invloed staand van alle mogelijke weersinvloeden. Geen electriciteit. Geen gas. Geen stromend water. Geen niks. Wonend in krakkemikkerige hutjes. Opgetrokken uit leem. En afgedekt met golfplaten. Niks isolatie. Of zo. Een zwaar bestaan.

We lopen in totaal 5,5 uur. En komen om 13.30 uur in een winderig en fris 'Tal' aan. Tal ligt op een hoogte van 1700 meter. Sinds onze start, twee dagen geleden, zijn we 770 meter omhoog gedaald. Nog 3616 meter to go!

Het bergdorp 'Tal' bestaat eigenlijk alleen maar uit guesthouses. Elk guesthouses heeft rooms. En een restaurant. Het is gebruikelijk dat je eet in het guesthouse waar je overnacht.

Zo'n guesthouse is helemaal ingericht op de bergwandelaar. Het is onwaarschijnlijk wat er allemaal op de menukaart staat. Het varieert van tomatensoep tot appeltaart (eventueel met custard) en van pizza tot Dahl Bat. Maar spagetthi of macaroni kan ook. Of pompoensoep. O ja, de onvermijdelijk cola is ook voorhanden.

Khamal heeft een neusje voor guesthouses dit wel wat little buisenis kunnen gebruiken. Hij gaat zelden naar het eerste de beste aanbod. Maar kijkt even rond waar het niet zo druk is. En waar men wel wat inkomsten kan gebruiken. Een erg sympathieke manier van doen.

De tocht was weer zeer schoon. Fiona kon redelijk mee komen. En ze tekent voor een dagje bij. Voor mij wel leuk om met een Westers iemand wat heen en weer te kunnen kletsen.

Mijn vingers worden koud. En het is nog geen 18.00 uur.

Het eten zal vanavond bestaan uit tomatensoep. En voor daarna. Potato, Pumpkin, Beans, Vegtable en nog wat anders dat vast ook heel lekker is.

En daarna: snel in de slaapzak kruipen. Met mijn Nepalese muts op. En handschoenen aan. Warm worden. Slapen. In die volgorde zal het proces wel verlopen. Denk ik.

Namaste!