Ja, er iets van een high five. Maar zonder veel overtuiging. Niet van harte dus. Van mijn kant dan.

We zijn er. Het Potala Guesthouse. In Danaque. Het is 14.30 uur. De etappe was niet van de zwaarste categorie. Eigenlijk pretty easy. Maar daar trok mijn lichaam zich niets van aan. Het trok zijn eigen plan.

De eerste uren gingen prima. Niks aan het handje. De etappe was relatief vlak. En mooi. Het landschap veranderde langzaam. Loofbossen maakten plaats voor naadlbossen. En het werd allemaal iets minder groen. Wat niet veranderde waren de paadjes. Ze kronkelden eigenwijs en naar hartelust om de verschillende berghellingen heen. En wij volgde hen gedwee.

Soms is het wachten op een karavaan geiten. Die afdalen naar de vallei. Hier zullen ze overwinteren. Om in maart van het volgende jaar weer naar hogere hoogten terug te keren. Ook de bergbewoners gaan met hun hele hebben en houwe (op de rug) naar vallei. Zij volgen het voorbeeld en het ritme van de geiten.

zie de'hangbrug' in het midden van de foto.

We volgen voordurend de Marsyangdi-rivier. Soms steken we via een hangbrug over. Om aan de andere zijde van de rivier onze weg te vervolgen.

Gedurende onze wandeling wordt getracht een weg langs de berghelling de verschilende dorpjes met elkaar gaat verbinden. Ze zijn er al jaren mee bezig. En de voltooiing zal vermoedelijk nog twee jaren duren. Een hele vooruitgang voor de bergbewoners. Die nu alle spullen via de smalle bergpaadjes moeten vervoeren. Af en toe zijn er grote ontploffingen hoorbaar. Het leger blaast dan een stuk rots op. Je hoort de stukken steen naar beneden storten.

Rond elf uur geeft mijn lichaam alarmsignalen af. En het klopt. Ik voel me niet helemaal top. En het wordt er niet beter op. Ik word ook duizelig. En loop niet helemaal 'vast'. Ik houd het een tijdje vol. En stel Khamal op de hoogte van mijn probleem. We lopen nog een uurtje door. En dan ga ik aan de soep. Veel zout. Veel water. The break duurt anderhalf uur. Daarna gaan we verder.

Het gaat beter. Maar helemaal goed is het nog niet. Het landschap trekt zich er niets van aan. Het blijft onverminderd mooi. We doorkruisen het ene schilderachtige bergdorpje na het andere. En uiteindelijk brengt het ons in Danaque

Om 14.30 uur stopt het voor vandaag. Tijd voor een (warme) solar-douche. Scheren. En een ginger-hot lemon tea. En maar proberen weer 'goed' te worden.

Er zit een mooie kant aan het hebben van een mindere dag. En dat is dat het vermoedelijk morgen weer beter zal zijn. En daar vertrouwen we dan maar op.

Namaste!