'What a horrible night it was last night'.

We zijn gisteren aangekomen in Ledar. De zon schijnt. En de uitzichten zijn prachtig. De kamer is basic. En douche is niet voorhanden. Alleen ijskoud rivierwater. We doen het er mee. Op 4200 meter hoogte. Niet klagen.

Ik kon alleen niet bevroeden wat de avond en nacht voor mij in petto hadden.

Bij het openen van mijn tas bleek dat de inhoud iets van een kleverige massa is geworden. Mijn E-reader heeft verkering gekregen met mijn EHBO-kit. Mijn lakenzak plakt aan I-pod. En het ruikt allemaal heel lekker naar suiker. Grrr........

Mijn flesje hoestsiroop is tijdens het klimmen opengesprongen. Shit! Wat een beginnersfout. 'Doe dan ook een plastic zakje om het flesje, lul de bahanger'. Bedankt voor de tip. Lieve volger! Vooral achteraf. Heel fijn! Nogmaals dank.

Ik probeer met ijskoud water. En wat handwasmiddel. De schade enigszins te herstellen. En dat lukt niet onaardig.

En terwijl u lekker aan de pepernoten zit te knabbelen. De chocoladeletter soldaat zit te maken. En de marsepeinstaaf staat of zit op te peuzelen. Openbaart bij mij het eerste verschijnsel van hoogteziekte. Aan het begin van Sinterklaasavond. In mijn hoofd.

De druk op ruim 4000 meter is kennelijk te groot voor de binnenzijde van mijn schedeltje. Het gevolg is een aan de deur kloppende hoofdpijn.

Ik ga om 17.30 uur naar bed. En het waait dat het stormt. Het houdt de hele nacht aan. De dunne triplex-wandjes buigen door de wind. Naar binnen. En de golfplaten die het dak vormen. Waaien al kletterend op.

De hoofdpijn en het gekletter houdt me uit de slaap. Als ik continue op mijn horloge gekeken had. Dan had ik elke seconde kunnen tellen. Echt, ik ben geen seconde 'weggeweest'.

Rond weet-ik-veel hoor ik geknisper en geknasper. Er rommelt iets of iemand in mijn kamer. Het doet me denken aan mijn kleine slaapkamertje aan de Bovenheigraaf in Wezep. Toen ik nog een klein Gerritje was. Er liepen altijd muizen in mijn kamer. Wat was ik er bang voor......

Ik vind mijn zaklampje. Knip het aan. En kijk gedurende twee-drie seconden recht in de ogen van een .....rat! Een hele grote. Hij is, denk ik, op mijn koekjes afgekomen.

Doordat ik licht aanknip vlucht ie weg. Met die lange staart van 'm. Allemachtig! Dit bevorderd de nachtrust niet helemaal of helemaal niet. K'weet 't even niet.

De hoofdpijn houdt onverminderd aan. Ik neem mijn toevlucht tot een Dimox tablet. Dimox gaat hoogteziekte tegen. In zekere mate. Wanneer het echt te gek wordt met die hoofdpijn, ben je gedwongen om te dalen. Snel. Naar lagere oorden.

Uiteindelijk. Uiteindelijk. Uiteindelijk, komt aan deze verschrikkelijke en lange nacht een einde. Het wordt ochtend. 6.00 uur.

Het is freezing cold. Dat merk ik wanneer ik uit mijn slaapzak schuif. En mijn kleren wil aantrekken. Gisteren heb ik de bezwete kledij in mijn kamer weggehangen. En vanochtend tref ik het in stijfe (bevroren) toestand aan. Ik kan er zo in glijden. Ik kies toch maar voor mijn reserve kostuum.

De hoofdpijn wil er niet mee ophouden. Ik overleg met Khamal (mijn guide). Wat te doen. We besluiten rustig te ontbijten. Daarna een half uurtje rustig te klimmen. En dan beslissen of we doorgaan of terugaan om te dalen.

De etappe is niet lang. Drie uren. Maar uitzonderlijk steep. Na een half uur besluit ik om mijn weg te vervolgen. Door te gaan.

Rond het middaguur komen aan in High-Camp. Versleten. Vermoeid. Aan het eind. Net als ongeveer twintig ander wandelaars. Die langzaam. En een (1) voor een (1). Binnendruppelen.

Stoere naam. High Camp. High Camp ligt op 4800 meter hoogte. En is de laatste halte voordat we de top overgaan. Morgen.

De etappe van vandaag was van het gevaarlijkste soort. Kleine afbrokkelende paadjes. Langs diepe, hele diepe, ravijnen. Ook van het steilste soort. Maar dan naar beneden. En dat met een bonkende hoofdpijn. En een snipverkouden lichaam.

Echter, het is ook de mooiste route van deze Annapurna-track. Hopelijk ondersteunen de foto's deze stelling.

Morgen ga ik dus de La Thorung La Pass over. Opstaan om 4.00 uur. Ontbijt om 4.40 uur. Vertek om 5.00 uur. Alle kleren die beschikbaar zijn (ook als ze onder de siroop zitten) moeten aan. Heel veel lagen. Het wordt koud. Erg koud. Het waait er stromachtig. En we moeten nog 600 meter omhoog. Klimmen.

Mocht ik de top halen. Dan wordt het daarna drie uren dalen. Van 5416 m (top) naar 3700 meter. Hopelijk vinden we er een douche. Bij voorkeur niet helemaal ijskoud.

'Is het nog leuk Gerrit'? Eh... ja het is betoverend mooi. Ik geniet. De koude is een echte tegenstander. Ik heb al zes dagen geen warmte mee gevoeld. En dat wreekt zich wat.

Maar ik zie erg uit om de pas over te steken. Morgen!

Namaste, en tot na de top!