Het voelt als kerstmis.

Het is een bitter-, bitterkoude nacht. Het is aardedonker. De sterretjes staan hoog aan de hemel. Ze glinsteren als gouden diamantjes. En ze kijken naar ons. Omlaag. En de maagdelijk witte neerdwarelende sneeuwvlokjes blijven liggen op de bevroren grond. Alleen de afdruk van voetstappen verraden de aanwezigheid van wandelaars. Er gloeien lichtjes in de verte. Misschien is er wel een herberg met vers hooi en stro. En een ezel. En een Yak (os). En wat warmte. Want het is een bitter-, bitterkoude nacht........

W.G. van der Hulst kan er voorwaar nog een puntje aan zuigen (voor de jongere lezertjes: W.G. van der Hulst was een Nederlandsche auteur die keiharde misdaadromans schreef voorzien van veel geweld en waarvan je wist dat er aan het eind altijd dooien vielen).

'Wat een topnacht was dit'!

Ik dook gisteravond mijn ijskoude slaapzak in. Om 19.00 uur al. En ik voelde me al een stuk beter. De hoofdpijn was gone. Mijn loopneus deed zijn naam niet langer eer aan. Ik ging dus als een roos slapen. Om 23.04 uur opende de roos zijn bloemblaadjes. Voor even. Om ze daarna weer te sluiten. Om 3.44 uur herhaalde de roos het rituel. En dat was mooi op tijd. Want om 4.00 uur moest ik naast mijn bedje staan.

En dat stond ik dan ook. Want ik kom graag op tijd.

Mijn ontbijt bestaat uit Potteridge. Een Brinta-achtig goedje dat ik thuis nooit door mijn keel kan krijgen (wie heeft die meuk bedacht, en dat bedenken is nog tot hier aan toe, maar wie heeft het op de markt gebracht?). Kapotschieten!! En mocht er nog iets van een vermoeden rijzen van iets van beweging: nog een keer schieten!!!

Ik moet er van overgeven. Echt waar! Maar op vakantie is alles anders. Dan ga je bv. badmintonnen. Op de camping. Met zo'n shuttle. In de lucht. Daar komt volgens mij de naam Spaceshuttle vandaan. Maar dit geheel terzijde. Of met 16 graden klein nulletje C een beetje in je korte broek lopen (het is niet koud.....we hebben het wel fijn....). Of met een toiletrol in je klauwen naar het toilet lopen, en dat iedereen dan ziet dat je gaat schijten...... Allemaal dingen die je thuis nooit doet. Althasns dat hoop ik maar.

Echter, lieve volger, mocht u zich in bovenstaande voorbeelden herkennen. En het dus wel doen. Daar zijn klinieken voor. Google maar 's op genetisch en afwijking.

Ik doe dus ook wat anders. In mijn vakantie. Ik eet die brintazooi. Want het geeft energie. En daarom eet ik het bijna elke ochtend. Met appel. Met banaan. Dit om die braaksmaak of dat behangplakselsmaakgoedje (beide worden goedgerekend) nog enigszins te verdoezelen. Zo dus ook deze ochtend.

Een hele liter warme thee met suiker laat ik daarna door mijn koude lichaam stromen. Dit om de nasmaak van die brintameuk weg te spoelen. En om warm te worden. En om aan de vier liter vocht te komen. Die 'echt' naar binnen geklokt moeten worden. Dagelijks. En hup. Ik ben er klaar voor. En Fiona ook.

Maar....eh.......onze gids en Porter niet. Ze verslapen zich. Het duurt even voordat ik er achter ben waar ze slapen. Maar dan is mijn wraak ook zoet. Mierzoet. Ik wek ze. Laten het daar op houden.

Een stief kwartiertje later vertrekken we.

In de diep donkere W.G. van der Hulst-nacht lopen we de berg op. We moeten nog 600 meter klimmen. Dan zijn we er. Op de top. Met hoofdlampjes op het hoofd (dat lijkt de beste plek voor die dingen te zijn) op banen we ons een weg. Over de kronkelende bergpaadjes. En diepe ravijnen. Het is een verdomd steile klim. Mijn adem raakt achterop. En af en toe moet ik even rusten om 'm weer op kop te doen laten lopen.

Na een uur klimmen is er een theehuis. Het is pas 6.00 uur. Des ochtends. We drinken thee. Vooral om iets van warmte te voelen. En vervolgen onze weg. Het is bitterkoud. Gezicht. Handen. Voeten. Ze hebben het zwaar te verduren. De temperatuur ligt zwaar onder het vriespunt. Er is wind. En de zon laat zich nog niet zien. Maar ik ben sterk. Vandaag. Beresterk. Ik loop op tempo. Op ritme. 'Ik ga die pas halen'.

Het wordt licht. De hoofdlampjes kunnen af. We kunnen weer zien wat we aan doen zijn. Het is nog twee uur naar de top. De top waar we al tien dagen naar op jacht zijn. En vandaag gaat het dan gebeuren.

Gisteravond in High Camp, waren zo'n twintig wandelaars verzameld. Er werd wat gegeten. Gedronken. Maar vooral gezenuwd. En gehuild. Sommigen moesten terug. Afdalen. Vanwege hoogteziekte. Barstende hoofdpijn, overgeven, duizeligheid, dorst, desorientatie. Als je die ziekteverschijnselen hebt. Of ze gezellig combineert. Dan moet je afdalen. Snel. En dat is zo dicht bij je doel natuurlijk niet fijn.

Voor alle anderen geldt dat ze morgen richting top gaan. Spookverhalen en goede tips wisselen elkaar af. Gezonde spanning en ongezonde nervositeit ook.

Ik benader het rustig. Ik neem me voor om niet zoveel anders te doen dan anders. Het wordt een gewone ongewone wandeldag. Uurtje of zes wandelen. Waarvan drie uur klimmen. En drie uur dalen. En zit alleen een top tussen. Eentje van 5416 meter hoog. Eigenlijk niets aan het handje.

Het enige dat ik wijzig is dat ik met wandelstokken ga lopen. Tijdens het afdalen. ik bedenk dat mijn knieen dat wel 's heel fijn kunnen gaan vinden.

Na anderhalf uur bereiken Khamal en ik de top. Onwaarschijnlijk! Fiona en Krishna komen een half uur later. Het is feest. Groot feest. Wel een koud feest. Maar dat mag de pret niet drukken.

Niets is teveel. En niets wordt aan het toeval overgelaten.

Op de top!

De toastjes met kaviaar worden aangerukt. Er is Champagne. En voor de geheelonthouders is er verse jus. Maar die blijft onaangeroerd staan. Er zijn augurken omhuld met boterhamworst. Met zo'n prikkertje er in. Noodzaak. Anders blijft de boterhamworst niet zitten. En er zijn weinig dingen zo irritant als dat je eerst de augurk zit te knagen, en daarna de boterhamworst naar binnen zit te werken, tegelijkertijd kauwen van het goedje is veruitt het lekkerst. Dus dat prikkertje gebruiken en er goed diep in prikken. Is een tip, doe er uw voordeel mee.

Blokjes kaas worden aangerukt. Vierkant (dat is veruit het lekkerst). Met een schijfje augurk en daarboven op een zilveruitje (wel even opletten op de volgorde, eerst het schijfje augurk, niet te dik, ook niet de dun trouwens, en dan het zilveruitje, ik weet ook niet waarom maar dat is nu eenmaal zo bedacht, kan ik ook niets aan doen).

Tenslotte volgt er, na al dit lekkers, een wilde ontstuimige polonaise. Op de klanken van Freans Weber en Marianne Bauer. Mijn favoriete muziek. Echt! Het bleef nog onrustig op de top................

Me, fiona, Khamal en Krishna

'Nou, nou, nou, Gerrit, moet dat nou? Tjonge jonge, daar zit ik nu helemaal niet op te wachten hoor. Ik wil gewoon je reisverhalen lezen. Dit soort (tekstuele) uitspattingen die hoeven van mij niet hoor. Effe dimmen Gerrit. Dit wordt me toch wat te dol. Even normaal doen nu. En snel. Want als dit zo door gaat, dan stop ik met lezen'.

Sorry Lieve volgers. Excuses. Oprecht. Dat had ik niet moeten doen. Sorry! Soms vlieg ik wat uit de bocht. Moet de hoogteziekte zijn. Of de vermoeidheid. Of een combi van beide. Ik weet het niet precies. Maar. Nogmaals sorry! Mijn welgemeende excuses. Vergeef mij a.u.b.

'Ik had die augurken met boterhamworst ook niet moeten noemen'. Dom van me! Het zal niet weer gebeuren.

Nee. Lieve volgers. De wens is de gedachte van de moeder. Niks er van. Het is stervenskoud op de top. Het is daar niet lang stil staan. We maken foto's. Kraakheldere foto's. Blauwe luchten. Geen wolkje te bekennen. We hebben heel veel geluk! Maar trekken ondanks de koude nog niet verder.

Er is nl. nog een heugelijk feit dat we mogen aanschouwen. Khamal en Krishna hebben besloten te gaan stoppen met roken. En dat moment van stoppen vind p;aats op de top. De sigaretten worden doormidden gebroken. En ik maak er een foto van (speciaal voor Geesje, dat wilde Khamal graag, overigens wel met zijn toestel, vandaar dat de foto's hier ontbreken).

Khamal is een stevige roker. En veertig jaar oud. Hij beseft dat, als hij dit werk langer wil blijven doen, hij eens zal moeten stoppen. En hij moet, zo veteld hij, dit werk langer doen om de studie van zijn kinderen te bekostigen. Hij heeft voorwaar een goede reden gevonden..........

Elf dagen klimmen zitten er op. We dalen af. En goed ook. In drie uur tijd naar een hoogte van 3700 meter. Een steile afdaling staat ons te wachten.

17/eleven/579

Het gaat zigzaggend naar beneden. Behoedzaam dat wel. Want vallen zou de feestvreugde wel 's flink doen laten drukken.

Maar we volbrengen 'm. Heelhuids. Slechts een (1) blaar rijker.

Ergens in de middag bereiken we het bergdorp Muktina. Ik ben nog goed fit. We zoeken onderdak. En vinden het ook. En ook een (warme) douche. Zowel koud als warm douchen is al een dag of vier niet gelukt.

Wat een geweldig mooie dag.

Ik ben nu elf dagen onderweg. En morgen hopen we in Jomsom aan te komen. Eigenlijk mijn aanvankelijke eindbestemming.

Maar ik voel me fit. Heb goede zin. En heb tijd genoeg. En daarom ga ik vanavond met Khamal een plan maken. Een plan hoe we de komende dagen gaan invullen. Met deze goede vorm voel ik er veel voor om helemaal terug naar Pokhara te wandelen.

Maar eerst lekker slapen.

Namaste!