We naderen Apple Pie City. Marpha.

Althans. Dat proberen we. Dat naderen. De stormwind probeert ons op andere gedachten te brengen. En probeert zand in onze ogen te strooien. Maar hij gaat mooi niet in zijn poging slagen. Dat kan ie mooi vergeten!

We hebben onze zinnen nl. gezet op de lekkerste Appel Pie die in Nepal geserveerd wordt. Dat zegt de LP. En dan is het waar. Wanneer we in de buurt van Marpha komen begrijp ik het. Waarom ze hier iets met appels doen. Het dorpje wordt nl. omringd door boomgaarden. Met appels.

Ja, en dan kun je wel wat gaan doen met abrikozen. Of peren. Of pruimen. Of je richten op het marktsegment van de aarbei. Of cranberry's. Of walnoten. Of mango's. Of vijgen. Of je tracht marktpenetratie te bewerkstelligen in de aspergeteelt. Of nectarines. Of perzikken. Of voor mijn part mandarijnen.

Echter, iets met appels doen ligt dan gewoon meer voor de hand. Kortom, de lokalen hebben het nog niet zo gek bekeken.

Bij het binnentrekken van Marpa zie ik veel restaurantjes die vertellen dat ze de lekkerste Appel Pie serveren. En dat kan natuurlijk niet. Er kan er maar een (1) de lekkerste zijn. Dat weten ze bij Autodrop. En dat zouden ze hier zelf toch ook moeten weten.

Ideetje! Misschien kunnen ze een wedstrijd uitschrijven. En aan de hand daarvan bepalen welk restaurant echt de lekkerste Apple Pie fabriekt. En dat die dan op z'n gevel mag zetten dat ie de allerlekkerste appelflappenpuntenmeuk in de aanbieding heeft. Dat schept duidelijkheid. Daar houd ik van.

Welke restaurant de niet lekkerste heeft. Daar is wel duidelijkheid over te geven. Uw eigenste culinaire recesent heeft nl onderzoek verricht. Voor u. Waarde volger. Alleen voor u.

Dus die wedstrijd kan achterwege blijven. Scheelt in de kosten. Er hoeft geen zaaltje te worden afgehuurd. Koffie met cake kan achterwege blijven.. En je kan die avond gewoon gezellig andere dingen doen. Een hoop voordelen dus.

We eten in het Tinbetaanse guesthouse als dessert een Apple Pie. Met custard. En deze degradeert, met stip, naar de onderste plaats. Met een vaart als ware het rotsblok dat van grote hoogte naar beneden dondert. Want dat doen rotsblokken. Soms. Dat vinden ze fijn. Daar geven ze de voorkeur aan. Daar houden ze van.

Potdomme. Wat een smerige meuk. Ik eet het uit beleefdheid (bijna) op. Want zo ben ik. Maar eigenljk zit ik al behoorlijk vol.........had het eigenlijk niet moeten bestellen.......

De dag begon vroeg. In Muktbani. Voor ons. Om 8.00 uur begonnen we me kuieren. De vrieskou sloeg ons om de oren. Het pad en de aangrezende begroeiing waren wit uitgeslagen. Mijn handen en voeten voelen zo koud als steen die in de diepvries heeft gelegen. Mede omdat het ontbijt werd geserveerd in een ruimte die ver onder het vriespunt lag. Warmlopen dus maar.

Een prachtig pad volgt ons. Het daalt snel. Gaandeweg komen we in een 'desert-achtig' landschap. Alleen laag groeiende struiken (Ulex?) hebben het hier naar hun zin.

De wind trekt aan. Tot stormkracht. De stormwind waait in mijn gezicht. Er moet gezichtbescherming aan te pas komen. We banen ons een weg. Recht tegen de storm en het zand in. Het pad bestaat uit grote keien. Dat vergemakkelijkt het lopen niet. Maar de uitzichten verzachten de keipijn.

Rond enen staat Jomsom op ons te wachten. Het is 'de' plaats waar velen, die het Annapurna circuit lopen, hun eindstation vinden. Ze laten zich met een Jeep naar Pokhara vervoeren. Omdat ze moe zijn. De zin op is. Of verzadigd zijn. Of geblesseerd. Of omdat ze hun terugvlucht moeten halen. Of omdat het traject dat volgt minder spectaculair zou zijn. Kortom, een heleboel 'offen'.

Ik doe er niet aan mee. Aan dat 'offen'. Ik heb besloten om door te trekken.

Naar Pohara. En Khamal, Krishna (en Fiona) ook. (Fiona volgt ons nog drie dagen, en gaat dan haar eigen weg).

We blijven niet in stormachtig en dusty Jomsom. Maar trekken door naar Marpha. Daar komen we om 15.00 uur aan.

Marpha

Marpha blijkt het Elburg en/of Hattem van Nepal te zijn. Nauwe steegjes. Huizen opgetrokken uit opgestapelde stenen. Wit van kleur. En daken voorzien van grote stapels hout. Hoe groter de hoeveelheid hout. Des te groter de (relatieve) welvaart van de bewoners. Een werkelijk schitterend dorpje.

En de rest van de Apple Pie-story is u bekend, lieve volger.

Morgen trekken we verder!

Namaste.